Manoucher Avaznia

کیش اختران

چراغی ار تواند راه بنماید درین ره کورۀ پیچان،

چه غم از خامشی در پیش چشم روشن خورشید.

سخن مرده ریگ

کاوش بانگ

من صدا می جویم

از لب خامش هر نیم نگاه،

نقطۀ پرگار

بیهُشی را ما فرو بگذاشتیم

تا که آمد حالت هشیار ما

روشنیٍ روز

آن شب تیره که استاره-نشان از رخ اوست

والّه اندر نگهی روشنیِ روز من است.

رهزن

کویرا؛ تشنه کامی جهان در باور توست

هوای کیش دیگر کن که ابر بهمن اینجاست.

تا دشت حیرت

تشنه لب، آسیمه سر تا دشت حیرت رفته ایم

پس چه شد آن "آب حیوان"؟ منزل سامان کجاست؟

هنر امید

گُل و سبزه ار نروید ز کویر واژهگانم،

سخن از امید رانم چو نسیم نوبهاران.

روشنای بامداد

رنگ و رخ افسرده بودیم روزگارانی دراز

پرتو یاری عطا فرموده شوقی آتشین

اِستاده گان

دگر باره درخشد خوش پگاهی پر امید، ای دل؛

بخندد بر رخ ما هم خنک روزانِ همچون قند

نپژمردن

اگر با غارت توفان جدا شد شاخه ای از ما

ندید آن دیدۀ بینا که ما هرگز نپژمردیم؟

بیم حادثه

من این دنیا فرو هِشتم که جز دردم نیفزودی

که تا پندی بیاموزم، گزیدم این تماشا را

نقشی از ساقی

جام می گیر ار نرفت کار جهان بر کام ما:

اهرمن گر خنده زد بر عشق بی انجام ما

تسخیر دلها

با دم گرمی توان تسخیر دلها کرد باز.

فتح دلها کی توانند قبضۀ شمشیرها؟

گفتگو

از چنین پیمان که رفتی بین ما

چهار گوش این جهان در گفتگوست