Manoucher Avaznia

نفس صبح اگر آه جگرسوز من است،

خوش پیامی ز لب یار جوانروز من است.

گرمیِ اخترخاور که سرما شکن است

وامی از شعشعۀ مشرق و نوروز من است.

جلوه ی روی وی ار چهره نماید به فلق

مایۀ راحتی روح و دهان دوز من است.

آن شب تیره که استاره-نشان از رخ اوست

والّه اندر نگهی روشنیِ روز من است.

آن که مستی دهد از گوشۀ چشمی به جهان

ساقی کون و مکان هور دلافروز من است.

شهد یک قند مکرر که چکد از قلمم

هدیه ای از قِبَل خدمت دیروز من است.

چهری؛ این عطر بهارینۀ شعرِ تو ز چیست؟

ترسم از رایحۀ طالع پیروز من است.

شانزدهم تیرماه 1388

اتاوا