Manoucher Avaznia

چشم براه

من هنوز هم چشم براهم؛

با چراغی در دست

و عصایی در مشت >>>

هر دوان

آسمان تاریک است؛

و پر و بال تفکر بسته.

ترازویی میزان

به پا خیزیم با بیرقی رنگین به استقبال این زیبای پاییزی

چو می تازد به پشت ابرها اینسان به آرامی، دل انگیزی

آواز باران

از پس دیوارها آنک

صدای آب می آید

به گوش چشم در راهم.

شیرین کامی

گل رسته در یخ

ما نمردیم در این خاک و بدیدیم به چشم

شعر نغزی رسته است

در پس دریاها:

پس پیراهن یک طبع لطیف.

نوید امید

مرا چه غم که غزلپارۀ مرا

مرغی نخواند و یار نامهربان ندید

مرا چه غم که در دور زندگی

هرگز ندیده ام تفاوت باده و نبید

تهنیت یار

دوستان جمع شوید تهنیت یار مرا

به تماشا بنشینید گل بی خارمرا

کوکبان روی بپوشید ز حسودی و به مهر

چو ببنید رخ ماه پدیدار مرا

بندی

داشتم می گفتم

ماه فروردین رفت؛

تیر و شهریور نیز.

خاموشی

دلا رسید موسم نغمه و ما هر دو خامشیم

گویی ز خیل نغمه سرایان فرامشیم

شاید که برف کهنگی بر ما نشسته است

چون کهنه باده ایم، بی جنب و جوششیم 

عربدۀ رو به هوا

شور و نیروی جوانی

نوجوانیهای شعرم را به نامت دوختم

هرزگیها را به خرسندی در آتش سوختم.

پَردخته ز کین

خاوران آسمان روشن چو سیم

جانفزا گردیده دمهای نسیم

دیده گان چشمه ساران پر ز آب 

آبها در در جویباران پر شتاب >>>

سخنرانی

چه سخن می رانَد؟

عرض و اعماق کدام دایره را

پی هم پیمایَد؟

روزن کلک

شب دیجوردراز است؛ پگهی باید کرد.

راه گفتار ببسته است؛ نگهی باید کرد.