Manoucher Avaznia

ره بی حدّ و شمار آید

جانا؛ به سرای دل ره بی حدّ و شمار آید

بشمار فغانهایی کز نای و ز تار آید

تقلّای رهایی

و از خراسان است که مهر

با پرتو قصیده، غزل، نثر، و شورش

قدم به دیدار خاکیان رنجه می دارد

به اشتیاقی وافر.

مهر حبیبان

ای عزیزان؛ فارغ از رؤیای مست

آتشی می بینم اندر دور دست

چشم من بر شعلۀ آن بسته است

زین سبب خواهم شدن آتش پرست.

حدیث یار ها

ما نخوردیم آب سیری از جمال روی دوست

ای خنک حالات و روز و بخت برخوردارها.

در حضرت نگار

خوش می پرستمت در معبد ونوس

در پیشگاه عقل، با آه و درد و بوس

کوکوی جنگ

جغد جنگی بنشسته است لب خانۀ من.

دهنی بگشوده است

بهر بلعیدن یکبارۀ کاشانۀ من.

شالوده

تو ز من پرسیدی

که شنفتی ز بُن بوتۀ رَز

پای من در راه است.

ماه جهانتاب

ای ماه جهانتابم؛ از مشرق من باز آ.

من راهی پروازم؛ تو هادی پرواز آ.

چون کبک غزلخوانی در دامن کهسارم،

این بیدل مسکین را صیّاد چو شهباز آ.

شادخواری

ای رفیقان با دم صبح بهار

چون معطر می شود هر جوکنار

و ز سرانگشت جهان آرای وی

باغ و صحرا می شود رنگین عذار

زمستانی دیگر

دلم تنگ آمده ست امشب

برای "یادگار سیلی سرد زمستانی"

نماز و نیاز

یا رب حدیث رخی می شود دراز

بخشی به آشکاره رود؛ قسمتی به راز

خورشید من

خورشید من دمید از بام خاوران

روشن ز پرتوش نیمی شد ازجهان

چاووش

باورم نیست کزین ابر چنین تندر خاست

و گلوگاه همه نغمه سرایان را خست 

"دیرگاهیست که در خانۀ همسایۀ من خوانده خروس"

شاید آنجا سحری آمده است.

غبطه بر حافظ

هلا ای رند روشن بین گیتی سوز عالم تاب دردی نوش؛

دم گرمت ز پشت قرنهای پر غبار فاصله

خوش آیدم در گوش؛

اسب تازی

اهل بیدار قلاع سنگی؛

شاخه هاتان پر بار

گنجهاتان بسیار

قلبهاتان بیدار