Arts and Literature

هنر مرد بودن

بخشی از ما مردان به رشد شتابان زنان برای داشتن همه حقوقی که همیشه متعلق به ما بوده است اعتراض کردیم و سرسختانه بر ضعیف بودن و کمتر بودن قابلیت‌های ذاتی زنان اصرار ورزیدیم. برای همین تصمیم گرفتیم یا بیشتر به مذهب پناه ببریم، یا به رفتن به درون طبیعت و گذراندن اوقات زیاد با مردانی که قدر شکار و ماهیگیری و ورزش را می‌دانند خود را تسکین دهیم>>>

Empty Nest

I get up and go to your room
And look at the dark screen of your computer
Which looks like a window
With closed blinds.
Will I go to sleep again
With the hum of your raps at night? >>>

I am a shimmer

I am a turning page, turning time
I am a shimmer on the waves
I am the sleek fur of a black cat
I am a door that opens to an echo >>>

Paraziting My Letter From NIAC

Continuing on with my ongoing "encouragement" of NIAC to switch gears and for a change focus on the other side, namely the government of Iran, instead of just hammering at the US (and apparently Israel's lobby in DC)… Yesterday, I received a letter from NIAC. Like all of their letters, I usually look at the end to see if it is a letter, or a pitch for money. This was a pitch, so I looked around to gather up my pennies. I like donating to NIAC, because it makes me feel like Anousheh Ansari>>>

Just Like Us

Ahmed Ahmed is an internationally known Egyptian-American comedian who has directed the new documentary Just Like Us. The film features thirteen international comedians performing during a recent tour of the Middle East. Iranian standup comedians, Maz Jobrabi and Omid Djalili are among the artists featured in this film. Other performers have backgrounds such as Greek-Canadian, African-American, Italian-American, German-American, and Egyptian-Saudi.Mr. Ahmed was kind enough to give a telephone interview for IC readers:>>>

بازگشت

پاهایم بیحس شده بودند و قدرت تحمل وزنم را نداشتند. خواستم که در ماشین را باز کنم وخودم را روی صندلی پرت کنم ولی دستم میلرزید و قادر به جایگزین کردن سویچ ماشین در قفل نبود. به ناچار دقایقی روی کاپوت ماشین تکیه کردم. قلبم به شدت میتپید و دهانم کاملاً خشک شده بود. درونم آتشی بود زیر خاکستر که در آنی گُر گرفته بود، سوزش شعله اش را تا اعماق وجودم حس میکردم>>>

فردای سبز

دیگر بهار
در راه نیست
حتا انگار.
سوختنی تمام شد آیا
كه آتش‌ فرو نشست؟ >>>

Don’t Ask, Don’t Tell, Chez Nous

Yesterday my mom invited me to see a film in French that she’d heard good things about. Little did I know as I settled into my seat I was facing, not a screen, but a mirror. It’s one thing to watch a mother-child film with your mother. But it takes it to another level to watch the tale of a Middle Eastern mother’s experience with your mother -- who happens to be an immigrant from said region herself. Specifically, Incendies is about a woman whose death prompts her children to realize that maybe they didn’t know her at all>>>

You’ll be fine

The day began like any other day. I woke to the voice of the muezzin calling people to prayers, Allah o Akbar. After Maryam finished praying we had our usual breakfast-- sangag bread still warm from the stone oven it was baked in, jam that Maryam made herself with pears and plums, mint-scented tea. On the way to Tehrani Elementary School I stopped at my friend Batul’s house, at the mouth of the alley, to pick her up. We passed the public baths and the mosques, sights visible on practically every street in the Khanat Abad neighborhood>>>

Bread

Loghman-e-Adham
was newly paved, I suspect,
for its American class.
Running to get our bread,
I would see blonde heads
under concave glass
>>>

Paris Flashmob

...>>>

Time for Truth

The passing of Ezatollah Sahabi and the tragic killing of his daughter Haleh sparked a new wave of bewilderment and anger among most Iranians. Ezatollah Sahabi died of old age after much suffering at the hands of the Shah’s regime and the Islamic Republic. Those who watched or heard of the killing of Haleh at the funeral of her father were shocked, heartbroken and angry at the circumstances that led to her death. There was no reason—as if any reason can justify this heinous act>>>

ادب عاشقی

منتظر کسی نماندم و دست به کار شدم. شاید این آخرین راه باشد. نامه نوشتم. «دوست من سلام بیا قراری بگذاریم. این یک بازی است. بیا فرض کنیم عاشق هستیم. من عاشق تو و تو عاشق من. اولین حرکت بازی هم با تو، اجازه بده عاشق ات باشم. عاشق دل خسته ای که بی عشق هیچم، پوچم و در آستانه مرگ. بگذار تمام وجودم از عشق بلرزد و قلبم چنان تند بزند که سر تا پا عرق کنم و ته گلویم خشک و تلخ بشود. بگذار با خیال یک بوسه از هوش بروم. همین»>>>

خش خش آهنگین

این آبی لب ها
کبودی خاموش لغتی است
که هرگز
سفر به صوت را
تجربه نکرد
>>>

جزیره چیری چیری

در چیری چیری مردان از سن نه سالگی موظفند که ستر عورت نموده و در کوچه و خیابان و مخصوصا در مقابل زنان بدن خود را کاملا بپوشانند و حتی یک تار موی سرشان و یا سبیل و ریششان و یا پوست بدنشان و دستشان و یا ساق پایشان نباید توسط هیچ زن نامحرمی دیده شود. مذهب پارادیزم با تکیه بر اصول دین فاتالیزم بر آن باور است که مردان بخاطر نیروی جاذبه ای که خداوند بایشان داده است (مخصوصا به موی ریش و سبیل وموی توی گوش و بینی و موی پشت بدنشان) میتوانند زنان بیگناه را تحریک کنند>>>

چکامه ای برای یک تابلو

نقّاشی زیبایت روبرویم بر دیوار
 نشسته است
و مرا به دور ترها و فراتر ها
به سرزمین کهنت، یمن، که
این روزها مرکز جنگ و جدل است
می برد >>>

The Day of the Last Judgment

...>>>