divaneh

گوشه ای عده ای جمع شده بودند. مردی فکسنی عده ای را دور خودش جمع کرده بود و سعی می کرد با هنجره ای که به زحمت صدا از آن خارج می شد بلند بلند حرف بزند. شاید سرما خورده بود و یا شاید صدایش از اصل قوی نبود. به هر صورت اصل مسلم این است که برای یک معرکه گیر قبل از هر چیز دیگر صدائی رسا و پر طنین لازم است، حتی بیش از آنچه که برای خواننده ها لازم است. اما معرکه گیری که من دارم صحبتش را می کنم فاقد این شرط اول معرکه گیری بود.

من طبق عادتم که تا جایی شلوغ شد می روم ببینم چه خبر است، آنجا هم ایستادم. می خواستم ببینم کرامت این مرد مفنگی در چیست و با یک لا پیراهن توی این سرمای اواسط پاییز چه می خواهد بکند. دور و برش به جز مشتی سنگ کوه درشت و کوچک چیزی دیده نمی شد. فکر کردم می خواهد آنها را خرد کند اما لبۀ تیز سنگها از این فکر منحرفم کرد. خیلی کنجکاو شده بودم که بدانم این مردک با این سنگها چه می خواهد بکند. از صحبتهای خود یارو هم نمی شد چیزی فهمید. پشت سر هم حرف می زد و گاهی هم دستی همراه حرفش می کرد، اما معلوم بود که ناشی است. هر کسی می توانست آن را احساس کند بدان شرط که مثل من بارها به تماشای معرکه گیران مختلف ایستاده باشد و با سخنان آنها آشنایی داشته باشد. بعضی از آنها خیلی واردند و دل آدم را خون می کنند تا مار شاخدار نشان آدم بدهند و یا از آفتابه خالی آب بیرون بیاورند و یا هزار دغلی دیگر.

این یکی اما فرق داشت. به نظر می آمد که به کارش وارد نیست. به نظر می آمد که به ناچار دست به این کار زده و به نظر می امد که از کارش و مردم دور و برش خسته است.

مشتی دهاتی و شهری نشسته بودند و با دقت به حرفهای مرد گوش می دادند که در بارۀ حضرت مهدی صحبت می کرد. حال دیگر حرفی نداشت که بزند و ناچار بود که عمل کند. عملی که هنوز نمی دانستم چیست.

مرد گفت: یه جوونمرد بیاد و این سنگا رو نگاه کنه و امتحان کنه.

یکی بلند شد و رفت و سنگها را از نزدیک دید و تکان داد و امتحان کرد و بعد هم بدون این که چیزی بگوید برگشت و سر جایش نشست.

مرد گفت: حالا من این سنگا رو میندازم هوا و خودم زیرش می ایستم. دل می خواد این کار.

پیراهنش را در آورد و تنش پر از زخم بود. همه با دهانهای باز نگاه می کردند.

مرد به سراغ کوچکترین سنگ رفت و آن را از زمین بلند کرد. سنگ را انداخت هوا و ایستاد زیر آن تا سنگ خورد روی کتفش. صورتش در هم رفت و عضلاتش کشیده شد. گویی درد عظیمی را تحمل می کرد.

سنگ بعد بزرگتر بود. سنگ را برداشت، تکبیر و صلواتی فرستاد و جمعیت جواب داد. سنگ را انداخت هوا که خیلی هم بالا نرفت و با کتف آن را زد. دوباره درد در چهره اش نمودار شد. دردی که بدنی ضعیف از سنگی وزین متحمل می شود.

سنگ بعد ذره ای بیشتر بالا نرفت و مرد زیرش ایستاده بود. سپس رسید به سنگ هفتم که آخرین سنگ بود. بدنش پر از خط زخمهای تازه شده و سرخ و کبود به هم آمیخته بود. با خودم گفتم این یکی را تا مشتی اراجیف نگوید و مشتی صلوات نفرستد و تا ده بار خم شود و دوباره راست شود و چیز دیگری بگوید به هوا نخواهد انداخت. لا اقل باید می گفت که یه جوونمرد چراغ اولو روشن کنه. مرد اما مصممانه سنگ هفتم را نیز به هوا انداخت و با کتف راستش سنگ را زد. حالا دیگر یقین داشتم که مردک ناشی است و مال این جور کاری نیست.

رو کرد به مردم و با چهره ای در هم کشیده از درد گفت: این سنگا مال کوه چهل عروسه. تنها کار سختش ایستادن زیر این همه سنگ نیس. اووردنش هم هس. هرکی نمیدونه بدونه که اون کوه پر از ماره. اون هم چه مارایی، از اونا که ده مترش رو میبینی و باقیش رو نمی بینی. بعضیا شون مو هم دارن و به گمونم اژدها باشن. از آدمیزاد هم دل خوشی ندارن و اونو دشمن خودشون می دونن. حالا یه صلوات بفرسین تا قصه اش رو بگم که چطوری سنگا رو اوردم.

اما قصه قشنگی نتوانست بگوید. نگاهی به پولهایی که کف زمین ریخته شده بود کردم و چند سکه انداختم و رفتم.

فکری عذابم می داد که چرا باید توی این سرما مردی نحیف زیر بار زخم سنگهای کوه برود. آیا بچه ای بیمار و یا مشتی کودک گرسنه. شاید هم هزار چیز دیگر.

و اما جمعیت دورادوری که با چشمهای گشاد و دهان باز مرد را نگاه می کردند و سرهای کلاه نمدی دارشان را تکان می دادند، آنها چرا مانع نمی شدند که مرد سنگها را تحمل نکند. اگر می خواستند پولی بدهند، خوب می دادند بدون این که مردی پر از زخم شود. آن جوری می شد گدایی و حال اما کاری انجام شده بود. داشتم فکر می کردم عجب کار بی خود و بی فایده ای که بانگ الله اکبر از مسجد برخاست و با خود گفتم لا اقل کارش بی ضرر است.