Musings of a former chicken

همیشه برام سئوال بود که چرا رَپ اینهمه خاطر خواه داره و تو دنیا و به زبونهای جور واجور و اجق وجق با فرهنگهای مختلف گُل کرده.

بعد از سر و صدای جایزه نقدی و دستور قتل شاهین نجفی از طرف وحوش در ایرون برای آی نقی خوندنش و همدستی ماشاءالله روشنفکران در دیار قربت با اونا، چند تا از کاراشو بدقت گوش کردم و از اون موقع مشتری شدم، اونهم از مدل پر و پا قرص.

فکر کنم اشکالم در مقایسه کردن رَپ با موسیقی کلاسیک ایرون، مثلاً کارهای شادروان بنان، بانو مرضیه، استاد ایرج و گرچه هنوز باورم نمیشه که رفت، زنده یاد محمد نوری بود.

شاهین نجفی چشم و گوش منو به زیبایی، توانایی در گفتن دردای اجتماعی/سیاسی و در عین حال سادگی و زبون خودمونی و بی شیله پیله رَپ وا کرد.

سپاسگزارتم شاهین.

تبریک