Manoucher Avaznia

هر کس به زبانی

هر کس به زبانی خوش از یار سخن سازد

درمانده در آن لحن بس الکن ما تا کی؟

چهریا

آفرین بر این روح عرفانی!

گفتا که رفیقی

گفتا که رفیقی کن با من که منت خویشم

ای بیهده گو این گَپ از ما و شما تاکی؟

گفتم که بدانستم ارج خودی و خویشی

در راه طلب اما این رنج جفا تا کی؟

گپ : گفتگو؛ صحبت؛ سخن (واژۀ فارسی, کرمانجی)

This is one the most beutiful poem of your recent ones

Truly beautiful and meaningful. I enjoyed it a lot especially those beits

از چند و چنان ره عاشق نه همی پرسد

گر راهیِ این راهی، این چون و چرا تا کی؟ 

and this

گفتم که شنیدم آن از سینۀ خود امّا

این فاصلۀ غربت بین من و ما تا کی؟

آن جان شدها

آن جان شدها رودند گم گشتۀ یک دریا

ای طالب یم پرسش زان گم شدها تا کی؟

گفتا که تو از مایی؛ هر سو نگری جانا

رو جانب ما کن هان؛ انکار وفا تا کی؟

گفتم که شنیدم آن از سینۀ خود امّا

این فاصلۀ غربت بین من و ما تا کی؟

Vasf-e-haal

I ask this question every waking moment.This is a great poem btw, especially where you are invoking the Simorgh/Anqa and the Haoma.

-

May we be amongst those who are to bring about the transfiguration of the Earth - Yasna XXX 9