Manoucher Avaznia

در پی نان

در پی نان بودم

چامه را در قدم نان جوین باید داد

داستان من و این خامۀ آشفته، رفیق؛

بیش و کم این بوده است.

داستان عرق روی و غم فرداها؛

فکر باران بودن

گشته زنجیر تفکر بی شک.

با درودی بر تو

و سپاس غم ایام، ولیک؛

در همین دور و برا

زیر یک سایۀ شفاف و بلند

و زمستانی سرد

و امیدی روشن

فکر نوروز و بهاران بودم؛

غم دل می خوردم.

دگر این خود دانی

پای ما و گذر کوی و خیابان در پیش.

فکر آتشکده باری اینجاست.

باورت هست سخن گفتن راست؟

و خدایی که ورا گفت بخوان؟ 

حول و حوش دل گیرای پیام؟

ما را سر دماغ آوردی

سپاس

منوچهر

سوری عزیز

سپاس

Thanks Manouchehr jan

Very great poem. Beautiful.