امیدوار

Manoucher Avaznia
by Manoucher Avaznia
12-Jul-2009
 

من ز رخسارۀ گلزار که می خندد شاد؛

و ز گیسوی فروهشتۀ بید مجنون؛

و نسیمی که برد رایحۀ گندمزار؛

و دلی کو به تمنای نگاری پر زد

درس صد مدرسه آموخته ام.

 

و ازین عقل که عشقی به چپاول بردش؛

و از آن توش که چنین لشکر موران خوردش؛

و ازین غنچه که نیرنگ زمان افسردش؛

و امیدی که چنین دست ستم پژمردش

ای بسا روز و شبان سوخته ام.

 

بی سبب نیست که در خلوت دلتنگ بیابان دیریست

در دل ماسه و در همدمی خار مغیلان و سَموم

تشنه و آه کشان

با دلی در گرو گیس شکن در شکن باد سحر

چشم امید به افق دوخته ام.

 

بیست و یکم تیرماه 1388

اتاوا

 

 


Balatarin
Share/Save/Bookmark

Recently by Manoucher AvazniaCommentsDate
زیر و زبر
6
Nov 11, 2012
مگس
-
Nov 03, 2012
شیرین کار
-
Oct 21, 2012
more from Manoucher Avaznia
 
Mehman

Fascinating!

by Mehman on Tue Jul 14, 2009 09:06 AM PDT

The style is  modern and  the imagery is vivid, vibrating and elegant

The musical intonation and the vivid rhytmic pulse of the poem complements the theme of 'hope' and eventual happiness

:The last verse is exhilarating

با دلی در گرو گیس شکن در شکن باد سحر

چشم امید به افق دوخته ام.

 


  •  
Jahanshah Javid

Beautiful

by Jahanshah Javid on Mon Jul 13, 2009 10:35 AM PDT

Hope amidst so many disappointments and defeats. Beautifully told.


  •  
IRANdokht

absolutely beautiful

by IRANdokht on Mon Jul 13, 2009 12:30 AM PDT

this poem is thought provoking yet tender, heartbreaking yet hopeful. it's definitely one of your very best! 

I enjoyed reading it over and over again...

Thank you!

IRANdokht


  •