Musings of a former chicken

روز جهانی زن است؛ روز مادر نیست، روز تکریم تلاش زنان برای بدست آوردن حقوق حقه است.

در کشورهای خوشبخت؛ اگر هم تساوی بین زنان و مردان هنوز بصورت کامل وجود ندارد، قوانین ضد تبعیض و تضمین کنندۀ تساوی زن با مرد امری شناخته شده و بدیهی است و روند بسوی به اجرا گذاشتن آن است.

هرچه تبعیض جنسیتی و فاصله بین حقوق قانونی زن و مرد بیشتر؛ میزان عقب افتادگی آن کشور مشهود تر است.

به عبارت دیگر؛ مدرنیته و پیشرفت پایدار در گرو به رسمیت شناختن برابری همه جانبۀ زنان با مردان است.

اکنون بر اساس قوانین جاری، زن ایرانی آدم نیست. بانوان ایرانزمین در تقابل با مردان، نیمه بشر محسوب میشوند و تابع امیال مردان. تا این رژیم زن ستیز ایرانی کُشِ ایران ویران کُن و کتاب شرعیات بجای قانون مدنی حاکم است، پس رفت بیشر کشور تنها راه پیش رو خواهد بود.

برای جامعه و بشریت زنان هزار و یک فایده دارند که رختخواب و مطبخ ممکن است هزار و صدم و هزار و صد و یکم باشند.

تنها و تنها راه رهایی؛ تلاش بی امان برای سرنگونی کلیت رژیم مسلمین حاکم است و لاغیر.

تبریک

پ.ن. پشتیبانی پریروز رئیس جمهور افغانستان از "علما" برای هرچه بیشتر محدود کردن زنان، نشانگر تصمیم برای پس نگاهداشتن آن کشور ستم دیده است. حامد کرزی شرمت باد !