Musings of a former chicken

به شهادت تاریخ معاصر، هر وصله ای به بسیاری از روشنفکران ایرانزمین میچسبد الا روشنفکری.

دیروز سالروز بازگشت "امام راحل" به ایران بود.

اگر میشد به دست آویز شور انقلابی و جَو گیر شدن، سینه زدن اینان را زیر عّلم و کُتل خمینی رفع و رجوع کرد، که نمیشود کرد چون بودند روشنفکرانی که جَو گیر نشدند، اکنون که انکار ماهیت ارتجاعی و اصلاح ناپذیر نظام مسلمین غیر ممکن شده، تداوم و اصرار بر شکوفه زدن اینها بهترین شاهد این مدعاست.

مدرک میخواهید؛ نگاه کنید به هواداری آنان از برنامه تسلیحات هسته ای رژیم ایرانی کُشی و ایران ویران کُنی که ایران را در آستانه جنگ دیگری قرار داده.

نگاه کنید به پافشاری آنان بر دموکراتیزه کردن از طریق "اصلاح " رژیم "امام راحل" کهریزک کاری که مو به مو پایبند اصول تغییر ناپذیر "الهی" ١٤٠٠ سال پیش است که صدها و صد ها سال زور زدن برای ایجاد اندک اصلاحی در آن به جایی نرسیده.

نمونه ها بسیار است و وقت شریف خواننده کم و پرارزش؛ سئوال:

آیا زمان آن نرسیده این روشنفکران فکسنی به تئوری آب زیپو "هژمون" خود اندکی چاشنی عقل سلیم بزنند؟

تبریک