Musings of a former chicken

پُز داده میشود که، هنر نزد ایرانیان است و بس. صد البته که ایرانیان هنر و هنرمند دارند و خوبش هم دارند ولی آن بس ته ماجرا الزاماً و منطقاً صحیح نمیتواند باشد. بقیه هم دارند، خوبش هم دارند و بعضی ها بهترش را هم دارند. ولیکن خداییش مثل بعضی از هنرمندان ابن الوقت ایران کمتر جایی پیدا میشود.

شاهد امر همین دیدار " هنرمندان " با حضرت ولی امر مطلق فقیه و دست به سینه در برابر او ایستادن و شانه و قبا و عبا و ردا و ریش حضرتش را ماچمالی کردن است که فیلم بخش کوتاهی از آن ضمیمه میباشد.

این نیز باید در نظر گرفته شود که این "هنرمندان " زمانی این ادا اطوار و کرنش کردن را به نمایش میگذارند که تنی چند از همکارانشان در بند و زیر دار و درفش همین حضرت ولی امر مطلقه هستند، بقیه آحاد ملت در بند را فعلاً فاکتور میگیریم، و اینکه رابطۀ اسلامیستها با هنر حکایت کارد و پنیر است را هم زیر سبیلی رد میکنیم.

کلیله و دمنه نصیحتی دارد به این مضمون: شما شهامت راندن کلاغان ندارید، باری با آنان دشمنانه زندگی کنید. راد مرد ایران، زنده یاد سعیدی سیرجانی که به دستور همین ولی فقیه به قتل رسید و دور باشد تا ایران از سوگ او در آید و فقدان او را جایگزین کند در نوشته ای ماجرای چُپکی (وارونه ) را به شیوه شیرین و گزندۀ مختص خودش شرح داده.

بله هنر نزد ایرانیان است، البته بعضی اوقات چُپَِکی.

اینجا را هم دیدن و خواندن، هم فال است و هم تماشا

//khaandaniha.com/text/3700