ahang1001

بمن که خوش گذشت

چند سال پیش دوستی ازم دعوت کرد...چون جشن داشتند جشن پایان سال تحصیلی دویچه شوله پاریس بود

DSP

خوبیش به این بود که اشکال زبان نبود و جشن با شکوهی بود در یک محوطه باز....هوای خوب تابستونی...و همه چنان خودمانی بودند  که انگار سالهاست منو میشناسند....شب هم با عده ای رفتیم تو شهر پرسه زدیم

و شب های بعد هر شب مهمونی بود....گاهی هم که در خونه ها پیانو بود و من هم ناچار به مطربی

ممنون که سر زدید....من موسیقی گرشوین رو....با وجود امریکایی بودنش دوست دارم

شاد و خوش باشید

...

تنها اَمرِ خِیری که پاریس از آمریکائیها دید،گُل کردنِ ذات و طبع موسیقیایی اینهاست وقتی‌ که به این شهر پای میگذارند،وگرنه آمریکایی جماعت دَرینجا دوستداری ندارد.

و پاریس... پاریس شهرِ ساده‌ای برای زندگی‌ نیست،اینجا خیلی‌‌ها را میبینی‌ که تصّور میکنند که پاریسی هستند،که اینجا عاشق شدند،که اینجا اولین بوسه‌ را تجربه کردند،که اینجا برای اولین بار عشق بازی کردند،که اینجا شهرِ موردِ علاقهٔ اینهاست و اما این گونه نیست... از این همه آدم کمتر کسی‌ را میبینی‌ که واقعا لیاقتِ این شهر را داشته باشد ... چه جالب .. ! یادِ این ترانه دالیدا و اَلَن دِلون افتادم ... تقدیم به شما :

 //www.youtube.com/watch?v=_ifJapuqYiU

با سپاس .