VOTE

٣٠٠

ملت را به «مرگ» گرفته اند که به «تب» رضایت دهند. نظام حاکم در کشور نه «جمهوری» است که در ان رئیس جمهور کاره ای باشد و نه «اسلامی» است که بر مبنای عدالت باشد و نه «ایرانی» است که در از آن «اخلاص» و «ادب» نشانه ای باشد. بلکه نظامی است بر مبنای مکر و زور و ظلم و فساد و نمایش ومانور وتظاهر. کاندیداهای رییس جمهوری آن هم هماننداجساد مو میا یی شده اند که هر چهار سال یکبار از اهرام مصری مانندخود بر خاسته و بعد از انتخابات دوباره به خوابگاه خود باز می گردند. این نظام چنان پوشالی است که تنها نیروی ٣٠٠ جوان مبارز و بیدارو دلسوز می تواند با یک لگد محکم آنرا به قعر گودال تاریخ بفرستد.

مثل کوه رفتن

یکی از دبیران دبیرستان های کلاردشت برای من تعریف می کرد که هر موقع احساس بی حالی می کند از کوه تخت سلیمان بالا می رود تا به عیب و ایراد بدن خود پی می برد.  حالا رای دادن هم سنجش نظر عموم و برآورد سلامت عقل عمومی می باشد.  هر بار که رای دادم متوجه شدم که اکثریت مثل خودم فکر می کند.  وقتی به سلامت عقل عموم پی می بریم به احساس خوبی دست می یابیم.  بقیه حرفها کشکه یا پشمه

شما کجا بوده اید؟

هر روز ایرانیان در چهار گوشۀ کشور بر علیه حکومت خونخوار آخوندها جلال نافرمانی مدنی را به نمایش میگذارند.

زنان ایرانی علیرغم خطر مجروح و مضروب گشتن و زندانی شدن، حجاب اسلامی را رهایت نمیکنند. دانشجویان کشور دلاورانه فضای هر دانشگاه را ملتهب کرده و صدای اعتراض خود را به گوش ملت میرسانند. هر جلسه ای، هر گردهم آیی، هر سخنرانی به دست این دلیران به هم میخورد. وبلاگ نویسان و فعالان حقوق بشر با تمام قوا و تحت هر شرایطی نعرۀ نافرمانی سر میدهند.

شما کجا بوده اید که اینها را ندیده اید و حتی خبری به گوشتان نرسیده است؟ تحریم انتخابات دنبالۀ همان ستیز است.

To Desperation: perpetuating the same shit of misery

But you are offering no solution either! are you offering any sort of guarantee that the votes will be counted and respected? Can you? where is the choice when Council of Guardians already chose for us and finally it will be up to Khameneii to approve or not approve that choice?

چرا مدافعان تحریم فقط هر ۴ سال یک بار، در روز انتخابات ریاست جمهوری به یاد مشروعیت نظام می افتند.

by the same token, one should ask why defenders and flagbearers of the IRI inside and outside Iran SUDDENLY REMEMBER people of Iran every four years when they need their physical presence at the voting places and in front of foreign journalists' cameras?!!

Either way there is no solution! at least by non-participation, one will not be a party and an accomplice to this mockery of real elections!

At the end of the day it will be up to the Iranian people inside to live with their decision under that dictatorship day in day out.

فردای روز انتخاب موسوی

//news.gooya.com/politics/archives/2009/05/08...

answer is desperation. they are all talk no solution

چرا مدافعان تحریم فقط هر ۴ سال یک بار، در روز انتخابات ریاست جمهوری به یاد مشروعیت نظام می افتند.

ah... Fred

what is the AIPAC position on this, if you don't mind helping us further?

powerful arguement

Ali Nasri aziz

very well argued yet simple piece
totally agree with you on every point
realism is what we need after all these ups and downs
and I hope you're circulating this somehow and getting it to the meaningful electorate, which is in Iran of course

شمر و خولی و جورج بوش و معصومین

پر واضح است که معنای نافرمانی مدنی را به درستی درک نکرده اید.
  نافرمانی همانگونه که از آن برمیآید سرپیچی عمدی و نه سهوی از انجام فرمان است. نافرمانی مدنی سر پیچی عمدی از قانون برای ابراز اعتراض غیر خشونت آمیز به یکی، چند و یا کل سیاستهای جاری حکومت است. چنانچه همانند بعضی کشور ها رژیم جمهوری اسلامی رای دادن را الزام آور کند در آنصورت عدم شرکت در  انتخابات نافرمانی مدنی خواهد بود.
نکته و اهمیت شرکت کردن و یا نکردن مردم در مراسم انتخابات جمهوری اسلامی در غیر الزامی بودن آن است و به همین دلیل است که پیش از هر یک از مراسم انتخابات  سران و حامیان جمهوری اسلامی اعلان میکنند که  شرکت پر شور  مردم در آنها نماد مقبولیت رژیم  است. در ضمن عدم ثبت ازدواج و دیگر از ایندست که مثال آورده اید کاری به رای له یا علیه مقبولیت رژیم ندارد چرا که اگر شمر و خولی و جورج بوش و حتی یکی از معصومین مصدر کار باشند هم  همینطور خواهد بود. 

هر رای به هر کسی ، یک رای به تداوم همه جنایات و بگیر و ببند ها

آیا تا کنون نام کتاب « مسوولیت شخصی در دوران دیکتاتوری » به قلم فیلسوف برجسته « هانا آرنت » را شنیده اید ؟ حتما پاسخ تان منفی است . .

پاراگرافی از این کتاب را که به همت « بنیاد عبدالرحمان برومند » ترجمه و از طریق سایت آن زنده نام منتشر گردیده ، برایتان می آورم . باشد که نیم نگاهی بدان بیندازید و نه از خدا ، که از خود و تاریخ شرم کنید .

شاید تکانی بخورید و کتاب را به طور کامل بخوانید !

مسوولیت شخصی در دوران دیکتاتوری

صفحه 19

کسانی که « بد » را در مقابل « بدتر » انتخاب می کنند به سرعت تمام فراموش می کنند که « بد » را انتخاب کرده اند . چون بدی رایش سوم ( زمامداری هیتلر) سرانجام چنان ابعاد هیولایی یافت که هر قدر هم تخیل قوی می داشتیم ، نمی شد آن را « کمتر بد » نامید . قاعدتا می بایست ( با توجه به تجربه جنگ جهانی ) پایه های این استدلال فرو می ریخت ، اما شگفتا که چنین نشد .

اگر به تکنیک های حکومت توتالیتر { مانند حکومتی که ایران را زیر مهمیز دارد } نگاه کنیم می بینیم که استدلال « کمتر بد » یکی از ساز و کارهای ماشین های آدمکشی وحشت و نظام است .

از اصل « انتخاب بد به جای بدتر » آگاهانه استفاده می شود تا کارکنان دولت { یعنی همه کسانی که در دولت و حکومت مسوولیتی به عهده دارند و همچون آیشمن ، صدام و دیگران باید روزی در دادگاه تاریخ پاسخگو شوند } همچون « تمامی مردم » برای پذیرفتن « شر » به معنای دقیق کلمه آماده شوند .

فقط یکی از چند نمونه را ذکر می کنیم : امحای یهودیان به دنبال سلسله اقدامات ضد یهود به صورتی « تدریجی » رخ داد ؛ و هر بار هم با این استدلال همراه بود که « امتناع از همکاری اوضاع را بدتر می کند » . تا این که مرحله ای فرا رسید که اتفاق بدتر از آن ممکن نبود . حیرت آور است که در این آخرین مرحله هم استدلال کنار گذاشته نشد . حتا امروز نیز که بطلان آن مثل روز روشن شده است ، کماکان به کار گرفته می شود .

.... در این جاست که می بینیم انسان تا چه حد ار رو به رو شدن با واقعیت هایی که به نحوی در تضاد کامل با چارچوب های ذهنی اوست ، اکراه دارد . متاسفانه شستشوی مغزی آدمی و واداشتن مردم به « بیشرمانه ترین » و غیر منتظره ترین رفتارها گویی بسیار ساده تر است از این که او را مجاب کنیم که به قول معروف از تجربه بیاموزد . یعنی به جای کاربست مقوله ها و فرمولهایی که عمیقا در ذهن ما ریشه دوانده – در حالی که مبنای تجربی آن ها مدت هاست که کنار گذاشته شده – بیندیشد و داوری کند .

همه ما مسوولیم . هر رایی که به صندوق انداخته شود ، حتا اگر سفید باشد ، یک رای به مقبولیت و رسمیت این رژیم خونخوار در پیشگاه جهانیان است . هر رای به هر کسی ، یک رای به تداوم همه جنایات ، بگیر و ببند ها ، فسادهای نهان و آشکار ، غارت کشور و فرو افکندن بیش از پیش مردم در منجلاب فساد و تباهی است .

نمی شود امروز رای داد و فردا فریاد برآورد : « من بیگناهم » !

چرا مشارکتی‌ها در تداوم رژیم می‌‌کوشند

جواب این سوال را باید در تاریخ مشارکت ملت ایران با
حکومت‌های استبدادی و سلطه گرای خارجی‌ و داخلی‌ دانست. از حمله اسکندر و
استیلای عرب و مغول گرفته تا به امروز.این ملت با همه قومی و قبیلهٔ‌ای
ساخته است. از ترک و تاتار تا عرب و افغان. حال بیابید جواب مساله را.

Jang e zargari

//www.youtube.com/watch?v=J7IBppzXHew&feature

پروپاگاندای رژيم

برخی از دلايل اصلی کسانی که معتقد به تحريم انتخابات رياست جمهوری اسلامی هستند را مرور کنيم:
۱- رژيم جمهوری اسلامی يک رژيم توتاليتار مذهبی است: مذهب اساس و بنيان حکومت کنونی و همچنين مبنای اعتقادی تمام دولتمردان جناح های مختلف درون حکومتی است که از برآورده ساختن خواسته های مترقی بسياری از مردم ناتوان است.
۲- رژيم جمهوری اسلامی در ساختار موجودش امکان رفرم را ندارد: امکان اصلاح در رژيمی که بر اساس قانون اساسی اختيارات نهادهای قدرت حکومتی- نظامی در آن بيش از ساير نهادهای اجرايی و انتخابی است و هر گونه تلاش برای اصلاح با مخالفت شديد اين نهادها روبرو می شود، وجود ندارد.
۳- نهادهای اصلی قدرت در اين رژيم مانع از هر گونه تغيير بنيادين می شوند: نيروهای نظامی، روحانيت، بازار و نهادهای سنتی قدرت در يک حکومت اليگارشی با هر گونه تغييری که منافع آنی آنها را به مخاطره می افکند به شدت مخالفت می کنند.
۴- مدعيان رفرم صلاحيت، توان و انگيزه اصلاحات را ندارند: مدعيان اصلاحات کارنامه نامطلوبی در پيگيری مطالبات مردم دارند و به دليل وابستگی همه جانبه خود به بافت حکومت از برآورد خواسته های مردم عاجز می مانند زيرا در اين ميانه آن چه بيشتر از همه برای آنها اهميت دارد منافع اقتصادی و تثبيت موقعيت خود در ساختار حکومت مذهبی است.
۵- نهادهای مدنی تسهيل کننده رفرم زير سرکوب شديد و سازمان يافته قرار دارند: نهادهای مدنی؛ جنبش های دانشجويی، زنان، کارگران، معلمان و سنديکاها، اقليت های قومی و مذهبی، همجنس گرايان، دگر انديشان و ساير اقليت هايی که مداوم تحت سرکوب پليسی نظام مذهبی قرار دارند پيوندی با مدعيان اصلاحات ندارند تا "تئوری فشار از پايين، چانه زنی از بالا" امکان تجلی بيابد.
۶- فرايند "انتخابات" در جمهوری اسلامی به يک نمايش "مزرعه حيوانات" شبيه است: نهادهای امنيتی، انتصابی، مذهبی و سنتی با برقرار کردن فيلترهای متعدد تنها صلاحيت کسانی را تاييد می کنند که کاملا پيرو نظام ولايت فقيه باشند و در عرصه سياست عملی به مستخدمان نظام بدل شوند.
۷- تقلب، جعل آرا و اعلام نتايج مخدوش در اين حکومت امری طبيعی است: نهادهای مجری و ناظر انتخابات هيج گاه به برگزاری انتخاباتی بر اساس شفافيت، صداقت و نظارت عمومی پايبند نيستند و با دخل و تصرف در آراء در نهايت فرد يا افراد مورد نظر خود را "از صندوق در می آورند".
۸- تحريم ابزاری برای نشان دادن مخالفت عمومی است: با وجود نمايش و صحنه سازيهای تکراری، تقلب گسترده و آمارسازيهای نهادهای مجری انتخابات، حوزه های رای گيری خلوت می تواند بهترين گواه فقدان مشروعيت سياسی جمهوری اسلامی از نظر افکار عمومی تلقی شود.
۹- تحريم نشانگر رشد سطح توقعات جامعه است: تحريم انتخابات رياست جمهوری اسلامی به معنای ارتجاعی، سطحی بودن و عوامفريبانه تلقی کردن وعده های تبليغاتی هر دو جناح حاکم و گذشتن سطح مطالبات و خواسته های اکثريت مردم از توان اين يا آن جناح درون حکومتی است.
۱۰- شرکت در هر انتخابات با چنين شرايطی سبب بروز شائبه مشروعيت رژيم می شود: برگزاری نمايشی به عنوان "انتخابات" در جمهوری اسلامی همواره خميرمايه اصلی پروپاگاندای رژيم برای نمايش مشروعيت و انتخابی بودن بخشی از ارکان رژيم تلقی می شود، تحريم اين نمايش به معنای "نه" به کليت اين نظام است، نظامی که کارنامه سياه ش در سرکوب، اختناق، قتل عام و نقض دهشتناک حقوق بشر بر همگان روشن است.