CAMPING

Unspeakable

I pinch Q’s arm. He shakes his head, whispering: ”Don’t go. Domestic affair. None of our business.”

by Azarin Sadegh
30-Jul-2008 (13 comments)
Flies and mosquitoes. An eagle flies above the trees, above the lake, above the sandy road, above the tent. I zip up the little window. The tent is hot and humid. My right hand is swollen. It’s 3 PM by Sucshahaungxuiamaulta lake. The wind is going to blow tonight. We have already burnt all the wood and all the marshmallows. But it doesn’t matter since tonight it’s going to be too hot for sitting around a fire.
“Too hot,” I say. “I’m dying.”
“Wait till the night,” Q says. >>>

LIFE

استخاره

استخاره کردیم ببریمش مریضخانه، بد آمد. توکل میکنیم به خدا، خودش شفا میدهد

by Shahriar Zahedi
30-Jul-2008 (2 comments)
نوش آفرین بیحال روی تشک افتاده بود و ناله میکرد. رقیه سادات قابله کنارش روی زمین چمباتمه زده بود و هاج و واج به او خیره مانده بود. پیش پای نوش آفرین، روی تشک، یک نوزاد قنداق شده از ته حنجره فریاد می‌کشید. شو هر، برادر، و پدر نوش آفرین بیرون، پشت در اتاق گلی ایستاده بودند. نوش آفرین دو قلو حامله بود ولی‌ بچه دومی بیرون نیامده بود. فقط یک دست کوچک، از آرنج به پایین،دیده میشد. رقیه سادات میدانست که بچه به آین طریق خارج نخواهد شد و مانده بود چکار کند. بعد از گذشت مدتی صدای شوهر نوش آفرین، که دیگر طاقتش به سر رسیده بود، از پشت در آمد که "ننه علی‌، چی‌ شد، چه خبره؟" >>>

STORY

The Scream (2)

Nothing was left, no images had been spared, and the world lay bare of its most famous icons,

by Niki Tehranchi
30-Jul-2008 (4 comments)
The second one gone was the Mona Lisa. It happened a couple of weeks after the Screaming Man incident. The Louvres museum in Paris now found itself in the same conundrum as its Norwegian counterpart. Again, this wasn’t a case of thieves stealing the famous Leonardo Da Vinci painting. It was much much worse. At least, with thieves, you could start an investigation, track down the suspects, hope that one day the painting would show up at an auction house or private collection and get it back. But this? This was… incomprehensible. The painting itself still hung right there, encased in its protective glass shell, in the most visited wing of the Louvres>>>

LIFE

لیوان خون

لورکا در طرف دیگر ایستاده بود تا من و نرودا راحت قدم بزنیم

by hadi khojinian
29-Jul-2008 (2 comments)
لیوان خون بر سر صبحانه ی آقا هر روز به همراه نان و کره و پنیر و مخلفات دیگر آماده است . هر روز ساعت شش و نیم صبح برادر بزرگ از خواب بیدار می شود دستی به سر و شانه اش می کشد . برادر کوچک به آرامی صورتش را می شوید تا خماری صبح ذهن آشفته اش را به یغما نبرد! رنگ خون امروز با دیروز و با فردا همیشه فرق خواهد داشت .سالهای دور فقط چای بود و تکه ای نان و پنیر ولی حالا اوضاع به کلی فرق کرده .لیوان های پر از آب میوه تاثیر خودش را از دست داده و خون تازه شجاعت شروع روز را به برادر بزرگ عطا می کند بی هیچ واهمه و دل واپسی !>>>

STORY

The Scream

Part 1

by Niki Tehranchi
28-Jul-2008 (4 comments)
Olaf Johansen was enjoying his first cup of coffee of the day in peaceful silence, looking out of the window of his office into a serene garden that was blooming little by little in these early days of spring. This was going to be another good day, he thought to himself with self-satisfaction as he felt the delightful first rays of the sun tickle his face playfully. His harmonious moment was short-lived. A loud commotion outside in the hallway rudely interrupted his reverie. The sound of heavy booted feet running, nay, stomping across the hallway, got nearer and nearer until finally, the door to his office burst open unceremoniously. Niels, the chief security guard at the museum, burst in, his eyes bulging with terror.>>>

STORY

کسی پای سرهنگ را نمی شوید

هر داستان خوشی روزی به پایان خواهد رسید و پاشوئی سرهنگ نیز دیری نپائید

by cyrous moradi
23-Jul-2008 (4 comments)
او می خواست در ایران بماند و اینجا بمیرد .فرزندانش استدلال پدر را فقط نشانه ای از پیری و اغتشاش ذهنی او دانسته و از اینکه سرهنگ خود را به قو تشبیه می کرد، زیر لب مسخره اش می کردند. الان سالها بود که وقتی مردم می فهمیدند او قبلاً در ارتش شاهنشاهی افسر ارشد بوده، احترام زیادی برایش قائل می شدند. احترامی نظیر دیدن و تحسین نوعی مدل قدیمی و زیبای اتومبیل که دیگر ساخته نخواهد شد. انگار قطعه ای از موزه پای درآورده و در خیابانها راه میرود. حالا دیگر کسی مسخره اش نمی کرد و بر عکس مشتاق شنیدن خاطراتش بودند.سرهنگ اصلاً حوصله صحبت نداشت. قیافه اش این اواخر شده بود مثل رهبران حزب کمونیست شوروی سابق که هیچ احساسی را نمی شد از آن خواند.>>>

STORY

ایرن

ایرن ملکه برفهای ذهن من است. سرد است ولی گاهی هم با همان سرما مهربان می شود. به قول حافظ "عشق سرد"ی دارد

by Mahasti Shahrokhi
14-Jul-2008
تا چشمم به او می افتد عقب عقب می روم و در جستجوی راه نجاتی هستم ولی فایده ای ندارد امروز با هم در یک طبقه و در یک محل هستیم و بایست کنار هم کار کنیم. یعنی خبر ندارد؟ خبر دارد؟ مگر می شود بی خبر باشد؟ ایرن مثل همیشه، مثل ملکه دانمارک پشت صندلی نشسته و مثل هر روز که روزنامه لوموند را از صفحه اول تا صفحه آخر می خواند، الان دارد کتابی را می خواند. یعنی او هنوز خبر ندارد که متعصبان مذهبی به خاطر چند تا کاریکاتور سفارت دانمارک در تهران را اشغال کرده اند؟ حالا من چکار کنم؟ بالاخره دل به دریا می زنم و بی خیال -انگار نه انگار - یک سلام می گویم و فوری پشت آن یکی میز می نشینم. همانطور که دارد کتاب می‌خواند با سر جوابم را می دهد. >>>

STORY

Mossadegh

A kiss is a promise that I'm not going to overthrow any democratically-elected government

by siamak vossoughi
09-Jul-2008 (12 comments)
"Wait," the young man said. He was Iranian and he had told the girl, who was American, that he was Iranian and not Persian. They had kissed once and then he'd stopped.
"I have to tell you about Mossadegh."
"What?"
"Not what, who. Mossadegh was a man. He was the prime minister of Iran in 1953. He was overthrown by an American coup. I have to tell you about him because I shouldn't be the only one thinking about him when we kiss." >>>

FICTION

Little Lambs

A short story about the revolution

by Kaveh Afrasiabi
08-Jul-2008 (2 comments)
The blinding lights of the bullet from the soldier’s bayoneted rifle knocked me out of consciousness and, my face dropping on the wet asphalt thinly covered by falling snow, I could instantly taste the blood dripping from my head to my mouth and then my ears registered the second blast that hit Majid in the eye killing him instantly. A moment earlier we were writing a silly graffiti on the school’s wall, long live live Pars Team, zendeh bad Pars, taking the risk of getting caught by the soldiers enforcing the curfew, or not thinking about it at all, this after Majid questioned my bravery while we were playing cards and I made a bet on his playboy magazine that I could do it>>>
The Man in the Moon

“God save us,” someone murmured

by pomegranate
03-Jul-2008 (one comment)
I had begun my military service as a draftee, and like the other greenhorns out of college, was looking at a two-year tour of duty. A few days before reporting to the base, I went to the barber and asked for a sefr-chahar. He obliged by shaving off the curly afro I had spent years cultivating and I left feeling several kilos lighter. As time progressed, there were further signs of the government’s decay and loss of control. After every weekend, the number of soldiers in our unit dwindled as more and more heeded the call to desert the infidel army>>>

STORY

کارت منزلت

همه دور مش صفر جمع شده بودند. کسی او را نمی شناخت

by cyrous moradi
30-Jun-2008 (4 comments)
صفر پناهی آموزگار بازنشسته بعد از 30 سال تدریس ، سرانجام با اصرار زنش رفت و کارت منزلت گرفت. همکاران سابقش وقتی در پارک محل او را می دیدند چنان از مزایای کارت منزلت که می توانی با آن مجانی سوار اتوبوس های شرکت واحد و یا مترو بشوی حرف می زدند که انگار به قول فرانسوی ها" Pass Par tout" گیرشان آمده و با آن می توانند به هر جائی خواستند سرک بکشند. در اداره بازنشستگی آموزش و پرورش، اغلب کارمندان از معلمان سابق بودند که حالا بد تر از مش صفر بالای 70 سال داشتند. بیشترشان دارای سمعک و عینک بودند و وقتی می خواستند فرمی را پر کنند، گوینده باید در گوششان داد می کشید.مش صفر پرسان پرسان مسئول صدور کارت منزلت را پیدا کرد. وقتی مقابل صندلی او نشست ، هر دو دقایقی به قیافه همدیگر زل زدند. >>>

FICTION

Boa

Boa

A short story about politics and other poisonous things

by Kaveh Afrasiabi
28-Jun-2008 (3 comments)
Well, let me tell you about myself, my name in BO and for some unpleasant reasons some call me BOA, mistaking me for a reptile, but I see that as an insult, so hopefully no one in this audience will fathom throwing this at me again, or there will be consequences, as there are penalties for defamation, and I am sure you agree with me that stigmatizing a person with snake-like identity is rather slanderous, no matter what the justification. I want to preempt the question that is on the mind of so many people about my special powers and what it means to use or it to live with it, knowing that it can be abusive or, at the least, engrossing or, perhaps a better word is, absorbing or even obsessive>>>

STORY

Monsters

The war broke my walls to pieces

by Azarin Sadegh
26-Jun-2008 (23 comments)
My memories of my childhood are mostly vague but still I can remember being on the playground of my old school; while other children played hide and seek, I was only hiding, trying to make certain nobody would ever find me. I knew they hated me as much as the teachers liked me. I was the one with all the answers. I used to read as many as books I could to maintain my status of a nerd; I was transforming into a huge, mute, lonely devourer of words, and still hungry for anything real. “With each book you read, you’ll grow,” Father used to say. “In my time, I didn’t have this chance. I’m sure you will not disappoint us.”>>>

HOLIDAY

موضوع انشاء؛ یک روز تعطیل

قدم می زنم و عبور و مرور کشتی ها را تماشا می کنم. هیچ سوئدی مستی اینجا ولو نیست

by Ali Ohadi
26-Jun-2008 (3 comments)
از رختخواب به زور بیرون می آیم. باید یک شنبه باشد! پرده را کنار می زنم. آفتاب مثل کلاه زرینی سر بلوک روبرویی را تزیین کرده. پس نباید یک شنبه باشد! سرم را از پنجره بیرون می کنم. هوای خنک و تازه ی صبحگاهی صورتم را می نوازد. با نگاهم محوطه را، بلوک ها و پنجره ها و چمن را دور می زنم. هیچ کس هیچ جا نیست. پس صبح یک شنبه است! گوشه ی یکی از خیابان های باریک بین بلوک ها، خانمی ایستاده. افساری در دست دارد. پس باید سگش را برای گردش صبحگاهی بیرون آورده باشد. کمی آن طرف تر سگ به پایین تنه ی درختی می شاشد. اوه، حتمن یک شنبه است! با فنجان قهوه کنار پنجره ی آشپزخانه، رو به محوطه ی چمن می نشینم. آفتاب کم کم از بالای پنجره به داخل آپارتمان می خزد. شبنم یخ زده ی روی چمن ها می گویند صبح سردی باید باشد. هیچ پیاده یا دوچرخه سواری در محوطه به چشم نمی خورد. >>>

STORY

چراغ پیرزن

او از گونه های نادری بود که برزوال خود واقف بود. مردی بود متعلق به دورانی سپری شده

by cyrous moradi
24-Jun-2008 (2 comments)
سرهنگ پیرزاد، اساساً فرد آرامی بود و از وقتی بازنشست شد، آرامتر گشت. اعضای خانواده اش به این وضعیت عادت کرده بودند. گاهی اوقات طی روزها فقط چند کلمه بیشتر نمی گفت. برنامه زندگی روزانه مرتبی داشت. پیاده روی و دیدار با دوستان در پارک. نهار، خواب، مطالعه و سرانجام خواب. به سبک دوران خدمت هر روز زود از خواب بیدار شده و به ورزش های سبک می پرداخت. آنقدر آرام بود که گاهی اوقات اعضای خانواده اش فراموش می کردند که سرهنگ با آنها زندگی می کند. حتی سر میز نهار و شام هم کمتر داخل بحث ها میشد. یونیفرم های دوران خدمت را مرتب در کمد لباسهایش چیده بود و هر از چند گاهی آنها را از کاور هایشان بیرون آورده و تماشا میکرد.برخی اوقات هم وقتی ساعتها محو تماشای آلبوم عکس های قدیمی میشد، بر می خواست ولباسهای نظامیش را می پوشید.>>>
« first‹ previous…282930313233343536…next ›last »