Manoucher Avaznia

منوچهر جان

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه؟

صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

 در شهر یکی کس را هوشیار نمی بینم

هر یک بدتر از دیگر شوریده و دیوانه

هر گوشه یکی مستی، دستی زده بر دستی

وان ساقی سر مستی، با ساغر شاهانه

از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد

 در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه

ای لولی بربط زن، تومست تری یا من؟

ای پیش چو تو مستی، افسون من افسانه

چون کشتی بی لنگر کژ می شد و مژ می شد

وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه

گفتم که رفیقی کن با من که منت خویشم

گفتا که به نشناسم من خویش ز بیگانه

من بیدل و دستارم در خانه ی خمارم

یک سینه سخن دارم این شرح زهمیانه

تو وقف خراباتی دخل ات می و خرج ات می

زین وقف به هوشیاران مسپار یکی دانه

Ebi aka Haaji

سوری جان؛

سپاس.

Bravo !!

More and more beautiful. You Rock !

سوری جان؛

من فیزیک نمی دانم

ریاضی هم نمی دانم

حتی نمی دانم چند اتم به دور یک الکترون می چرخند

حتی نمی دانم چند خورشید به دور کره ماه می گردند.

شنیده ام هزاران کهکشان به دور شکمبه های مردارخوار جهانخواران بی وقفه سجده ها ی کشدار می نمایند.

باور بیاورید

من حتی نمی دانم چند کیلو نیوتن زور لازم است

تا یک لنگ کفش نمره ده را تا یک وجبی دماغ قدرتمند ترین جانور دوپای روی زمین پرتاب کند.

من شرمسار بیسوادی خود هم نیستم.

شاهان و صاحب منصبان کبیر هم درس بیسوادی خوانده اند؛

با این تفاوت که من کارگری فقیر و بی قدرتم

  
و ایشان حاملان ثروتمند القاب و خدم و حشم.

و به همین خاطر است که به ستایش کفش های نانآوری فقیر بسنده می کنم.

بیچاره نان دمکراسی نخورده  است.

دولار و میلیارد را هم نمی فهمد.

به عبارتی:

من به ستایش کفشهایی میروم

که شیواتر از هر شاعری می سرایند

و گویاتر از میلیونها زبان سخن می گویند

و از بزرگترین بمب ها ی عمو سام هم مخربترند؛

و حتی از ترازوی سردر دیوان قضا هم دادگرتر.

And this...

complementary part is yet awesome. You are so smart, good at playing with the words !!

مردی را مشناسم

مردی را مشناسم که همپای شباهنگ تا بامداد گام می کوبد.

او دروج را خوب می شناسد

و راستی را می کاود

از هیچ گزمه ای هم نمی هراسد.

 شعر را در ترازوی عراقی و چهارگاه و اصفهان و شور

تا واپسین ماش می سنجد.

هیچ کس نمی تواند فریبش بدهد

و هیچ زرشماری نمی تواند با پاره نانی و وعده ای

او را رشوتخوار کند.

هیچ دیهیمی هم چشمان او را نمی بندد.

وزاین سبب است که تا بامداد راستین گام می کوبد

با خوشه های زمردین نخجیر هنرمندانه ی سخن.

 من کفشهایی را می شناسم

که حتی از کفشهای سهراب هم  هوشیار ترند؛

راه را می دانند 

و مانند شهابسنگها

ابلیس را ماهرانه نشانه می روند.

آنها سخن هم می گویند

ترانه هم می سرایند 

و جهانی را به سخنگویی وا میدارند.

کفشهای من خوی دلاوری را از خورشید سوزان میانرودان آموخته اند

و از آب فرات.

کفشهای من ترازوی سنجش حیات و مرگند.

دروغ هم نمی گویند.

زارهم نمی زنند؛

بلکه هوا را پاره کرده،

فریاد می کنند

آیه های جاری زندگی را که بر دجله می شتابند؛

و تا ابدیت آبی خلیج پارس و اقیانوس هند

 موج بر موج مرزها را می نوردند

با قداست آب پاکی که از پرستشگاه ناهید

به ارث برده اند.

Manucher Aziz.

 من گدایی دیدم در به در می رفت آواز چکاوک می خواست
و سپوری که به یک پوسته خربزه می برد نماز
بره ای را دیدم بادبادک می خورد
من الاغی دیدم ینجه را می فهمید
در چراگاه نصیحت گاوی دیدم سیر
شاعری دیدم هنگام خطاب به گل سوسن می گفت شما
من کتابی دیدم واژه هایش همه از جنس بلور
 کاغذی دیدم از جنس بهار
 موزه ای دیدم دور از سبزه
 مسجدی دور از آب
سر بالین فقیهی نومید کوزه ای دیدم لبریز سوال
قاطری دیدم بارش انشا
اشتری دیدم بارش سبد خالی پند و امثال
عارفی دیدم بارش تننا ها یا هو
 من قطاری دیدم روشنایی می برد
 من قطاری دیدم فقه می بردو چه سنگین می رفت
من قطاری دیدم که سیاست می برد و چه خالی می رفت
 من قطاری دیدم تخم نیلوفر و آواز قناری می برد
 و هواپیمایی که در آن اوج هزاران پایی
 خک از شیشه آن پیدا بود
ککل پوپک
 خال های پر پروانه
عکس غوکی در حوض
و عبور مگس از کوچه تنهایی
 خواهش روشن یک گنجشک وقتی از روی چناری به زمین می اید
و بلوغ خورشید
 و هم آغوشی زیبای عروسک با صبح
پله هایی که به گلخانه شهوت می رفت
پله های که به سردابه الکل می رفت
پله هایی که به قانون فساد گل سرخ
و به ادرک ریاضی حیات
 پله هایی که به بام اشراق
پله هایی که به سکوی تجلی می رفت 
 

Ebi aka Haaji

Souri Jaan;

I dearly appreciate your comment.  It is an honor and a pleasure to write something of interest.

Sepaas.

Oh My God.....

Manouchehr jan, this time you reached the sommit of the mountain !!

What an amazing poem...no it's not only a poem, it is a hilarious story. A novel in 2 parts. You fully interpreted "Frough" and "Mossadegh" in one act of political observation of our today's dilemma.

I just can't express my feeling, I'm speechless, my dear. Thousand thanks to you.