Majid

والله چی بگم..........بعضی وختا بعضی داستان ها انگار موقعیت زمان و مکان حالیشون نمیشه و بعد از دو سه دهه و  چند ده هزار کیلومتر دور تر هنوز هم قابل انطباق هستند............

تو گروه دوست های خونوادگی چند تا دوست داشتیم که کارمند های «توانیر» بودن و  تونستن  چهار پنج تا از ویلاهای «توانیر» در فرح آباد ساری رو برای تعطیلات نووزی رزرو کنن که بتونیم دستجمعی بریم شمال و .........حال کنیم.

تازه از گرد راه رسیده بودیم ، ماشین ها رو خالی کردیم، تصمیم گیری در مورد اینکه کدوم ویلا (بر حسب تعداد اطاق) در اختیار کی باشه علی الاصول بعهدهء خانوم ها بود و فراهم کردن بساط شام (کباب و شراب و عرق و ورق) بعهدهء آقایون و بازی و ورجه وورجه هم.........بچه ها.

وقتی خانوم ها از تصمیم گیری و آقایون از آماده سازی فارغ شدن..... اومدیم خیر سرمون بشینیم و بطری ها رو باز کنیم و موزیک رو شروع کنیم و لذت بردن از تعطیلات نوروزی که بچه ها (حدود یازده دوازده تا) با جیغ و ویغ اومدن عیش ما رو منقّص کردن.......

ازشون با زبون خواهش و تَشَر « تقاضا!! » کردیم که........بابا......سر جدتون........بعد از چند ساعت رانندگی اعصاب خورد کن تو جادّهء هراز و گوش کردن مداوم به دستورالعمل های وقفه ناپذیر  ( اِهم......اِهم.....).....چند دقیقه برین بازی کنین تا عصرونه حاضر شه....!

رفتن....ولی دو سه دقیقه بعد آش همون آش و کاسه همون کاسه!!

_  بابا.........................!!

....................................

_ آخه عمو مجید این سگه به هممون میپره و نمیذاره ما بازی کنیم!

روم رو کردم به دوستام و گفتم:

_ بچه ها پاشین این سگه رو بگیرینش......

_ واسه چی؟ چیکارش میخوای بکنی؟

_ هیچی......فقط  یه خط کشی کوچولو با این رفیقمون واسه این یه هفته ای که اینجا هستیم!

چار پنج نفری با کُت و پتو و ........گرفتیمش، با دست چپ گوش هاش رو نگه داشتم و با دست راست گُرده ش رو, و پس گردنش رو گازی گرفتم که.............

_این سگ پدر از خودش سگ تر ندیده!!

نشون به اون نشون که اون یک هفته که فرح آباد بودیم.........اون سگه دور و ور «این سگه» پیداش نشد!

**********************

با بعضی ها فقط باید به زبون خودشون حرف زد ، اون تنها زبونیه که میفهمن!

 چی فکر میکنین؟