POETRY

روزی خواهد آمد

که فلق آفاق سحر را در پنبه زاران ِ ابر

با سرخابه ی گلبرگ سوری می خواهد آراست

و برمنقار نقره فام سپیده نُقـل یاس می شکفد

و در معرض نوازش خورشید

چمنزار، سفره ی سبز نشاط می خواهد گسترد.

روزی خواهد آمد

که از آغوش نسیم

                     شمیم عشق می تراود

که ناقوس

           هم آواز گلبانگ خروس می شود

وگلدسته نایستان ِ اذان آشتی است.

و در آن مقدس ترین روز

نماز صبح کنیسه از التماس و تضرع تهی می خواهد بود

و من در آستان آن طلوع خجسته

به پیشباز مزامیر داود

                      غزلی به قافیه ی عشق می خواهم سرود.

                                              
جهانگیر صداقت فر
لوس آنجلس
15 مارچ 2009