اسم ممه های مامان

مامان به سینه هاش اشاره می کنه و به زبونی که نمی فهمم صحبت می کنه و می گه: لولو خرخره


Share/Save/Bookmark

اسم ممه های مامان
by nilofar-shidmehr
15-Sep-2010
 

این متن ترجمه ی یکی از نوشته های من به زبان انگلیسی است. با وجود مشابهت اسمی راوی با من، این نوشته یک نوشته ی صرفن داستانی است.

نه بارونیه، نه طوفانیه، نه آفتابیه. امروز یک روز خیلی معمولیه: روزی که از روزهای دیگه نمی تونی متمایزش کنی که بعدن بخوای به یادش بیاری. اما من بیدار می شم و همه چی رو به ییاد می یارم: کوچکترین جزئیات بی اهمیت زندگیم و همه ی نامهای بی مصرفی رو که یک زمانی در طول تاریخ زندگیم می دونستم. منظورم اینه که بیدار می شم با آگاهی کامل از دنیای دوروبرم، فقط اینکه اسم خودمو به یاد نمی یارم—اسمی که حلقه ای است که منو و آگاهیمو به همه چیزهایی که می دونم و همه کسایی که منو می شناسن وصل می کنه. اینطوریه که همه چیز و همه کس تو ذهنم فرو می ریزه. مدتی طول می کشه تا این نکته رو متوجه بشم. و درست وقتی که وضعیتم رو تشخیص می دم سرگیجه ای رو که باهاش از خواب پا شدم حس می کنم. انگار که یکی سینه مو ناغافل تو مشتش گرفته یکدفعه می لرزم و احساس حال به هم خوردگی بهم دست می ده. تعجب هم می کنم، چون کسی دوروبرم نیست.  پس دراز می کشم تو این وضعیت سرگیجه بین خواب و بیداری و فکر می کنم.شاید اسم منو رو تکه ای پوست نوشتن، یا شاید رو یه دونه شن که میون دونه های شن دیگه تو یک کویر بی انتها با باد میچرخه—مثل سرگیجه. یا شاید هم تو قلب یک قطعه یخ منجمد شده نوشتنش که الان داره تو نوشیدنی مخصوص امروز که جلوی منه آب می شه. من الان تو یک بار نشستم و دارم به طرز دیوانه واری نوشیدنی مو هم می زنم و با وجود سردی هوا عرق می ریزم و با وجود سرگیجه م دارم سعی می کنم اسممو به یاد بیارم. شایدم سعی می کنم تصویر اونی رو که در خواب ممه مو چلوند به یاد بیارم.

ولی به یاد نمی یارم. فرقی هم نمی کنه چقدر نوشیدنیمو هم می زنم با این نی شیشه ای که شبیه بند نافی می مونه که توش خالیه. صدای کلیک کلیک حرکت نی تو لیوان هماهنگ با ریتم شقیقه های من می زنه. این صدای کلیک کلیک دل به هم خوردگیمو زیادتر می کنه و تو سرم می پییچه همینطور که قطعه ی یخ تو دهن کف کرده ی لیوان می چرخه.

نمی دونم پس فایده ی این هم زدن چیه؟ من دارم خودمو حروم می کنم—من همه چیزو، هر چیزی که بتونی فکرشو بکنی هم زدم—خیلی وقته و آخرش هم هیچ. هنوز هم سینه ام انگار یکی یکدفعه بی هوا گرفته باشدش تیر می کشه. سر خودم داد می زنم: بس کن این هم زدنو الان و برای همیشه و بی خیال اسمت شو. بی خیال سینه و پستونت شو. حالا یکی تو قاپ دستش گرفته که گرفته. بی خیال شو، بی خیال.

ولی نمی شم. و با این سرگیجه فکر می کنم اگه فقط دستم به ذهنم می رسید و می تونستم همش بزنم یک چیزی از توش در می یومد. من باید تو ذهنمو بجورم. من باید زیر این سرگیجه، این آگاهی حروم زاده روبجورم. اما کجا راستی راستی می تونم این آگاهی دفن شده رو پیدا کنم. زیر زمین ذهنم؟ که خودش زیر  یک زمین دیگه دفن شده؟ زمینی وسیع و خالی و پر آشغال، انقدر که هیچ چی رو نمی تونی توش پیدا کنی، حتی چیزی آشنا مثل اسم خودت رو؟

اینطوریه که داستان ادامه پیدا می کنه—و من با تمام توانم و با پریشانی حال به هم خوردگیمو هم می زنم.

شاید باید توی نافمو بگردم تا اسممو پیدا کنم. توی این تکه ی بدبخت پر گره گمشده رو که اعضای بدن منو کنار هم نگه داشته. نه نگه نداشته: این حروم زاده ی مجازی. بیخود نیست که این همه تکه تکه ام و دارم غرق می شم مثل دونه های شن وسط قطره های به هم پیوسته ی آب تو این نی ای که تو این لیوانه، لیوانی که با تکه های یخ و نوشیدنی روز پر شده و من هر چندی یک ذره ازشو از سر نی می مکم. شاید بتونم دوباره به نافم وصل شم، به اون دهن دوخته ش. اما بند نافم خیلی وقته که افتاده. یک نفر بریده و انداختتش تو آشغال انگاری که یه چیز کثیف و بی ارزش بوده—چیزی که بدون اون من می تونم جون سالم در ببرم. اما من نمی تونم—بدون اسمم. آخه شاید شما نمی دونین که بند ناف آدمو به اسمش وصله. و اسمش به هویتش، و هویتش به بلاهایی که سرش اومده!

مامان مرده و اون تنها کسیه که می تونه اسممو به یاد بیاره. مامان بعد اینکه سینه شو بریدن مرد—سینه ای که منو خیلی سال پیش ازش بریدن. انگاری که بدون سینه بدنش نمی تونست  روحشو تو خودش نگه داره. دکترها می گفتن بدون سینه هم می تونه زنده بمونه، ولی من می دونستم که مامان بدون اون مارپیچ اسرار آمیز که زیر پوستش پنهان شده بود و من همه ی آرزوم این بود که بهش وصل بشم نمی تونست جون سالم درببره. ممه های مامان مثل فنر میجهیدند و شیر ازشون پرش می کرد—حتی زمانی که من زن بزرگی شده بودم و از خودم بچه داشتم. سینه های من زود خشک شدن و دخترم گرسنه موند. مامان می تونست دایه ش بشه ولی من نمی خواستم. نمی خواستم که دهن بچه م به اون انحنای اسرار آمیز که زمانی من بهش وصل بودم وصل بشه. مطمئنم که اگه دکترها پوست روی ممه رو بر می داشتن اون زیر یک چیزی شبیه ناف می دیدند—تکه ای بدبخت و پر گره و کوچک که اعضای بدن مادرمو کنار هم نگه می داشت. نه، یک چیزی مثل سرگیجه می دیدن که آدم رو از بند نافش جدا می کنه و باعث می شه هویتش از یادش بره.

می تونستم اسممو از بابا بپرسم ولی بابا خیلی بی مصرفه. همه ی بابا ها اینطورین در ارتباط با ناف و همینطور در ارتباط با اسم. با اینکه خودشون ناف دارن ولی بی مصرفن. ناف چیزی نیست که بتونن تو مشتشون بگیرند.

اون، منظورم باباست، آلزایمر داره، نه سر گیجه. سرگیجه چیزیه که من دارم. یک روز رفتم دیدنش تا اسممو ازش بپرسم. اگر چه از قبل می دونستم بی فایده ست. بی فایده مثل هم زدن این نوشیدنی هزار بار هم خورده ای که جلوی  منه. بی فایده مثل بارها و بارها جوریدن این سرگیجه ی مجازی. بابا فقط اسم خودشو یادش می یاد، یک اسم مذهبی: عبدالرضا—عبد حضرت رضا—ولی انگار قبلن یه اسم دیگه هم داشت. یه اسمی شبیه بابا یا پدر جون. ولی بعد چیزی شد شبیه سایه. سایه نه، شاید چیزی مثل همزاد که گاهی سایه به سایه ست: می یاد و یکدفعه ناپدید می شه.

من به مسئولین بیمارستان گفتم که بجای بابا اونها باید منو اونجا نگه دارن، برای اینکه بابا دستکم اسم خودش یادش می یومد ولی من نه. ولی اونها به من خندیدند. همه شون. همه ی اونهایی که لباسهای سفید پوشیده بودن و ماسک سبز زده بودن. همه ی اونهایی که چاقوی جراحی به دست داشتن.  همه ی اونهایی که اسمشون ثبت و بر اساس حروف الفبا مرتب شده بود—اسماشون اسماشون اسماشون—. همه طبقه ای که حافظه شون رو از دست داده بودن بهم خندیدن، همه ی آلزایمری ها. اون ها اسماشون رو رو سینه هاشون سنجاق کرده بودن، بالای تخت های سفیدشون، به ویلچرهای سیاهشون، به پوشتشون، و به خنده های خالی و بی معناشون. به دهن هاشون که کف کرده بود از بس که به من می خندیدن—میخندیدنمیخندیدنمیخندیدن. اونا به انگشتای کشیده و دستهای گوشتی بابا می خندیدن.

اونها اصلن احتیاج نداشتن اسمشون رو به یاد بیارن چون که به اسماشون وصل بودن. یک نفر به یک شکل مجازی اونها رو وصل نگه می داشت، همینطور که منو به دل بهم خوردگیم به طور واقعی وصل نگه می داره. شاید این شخص همونی باشه که این قاچ لیمو رو به سر این لیوانی که جلوی منه وصل کرده. این شخص به طور مرتب یک اسمی رو به ذهن های پژمرده ی آلزایمری ها وصل می کنه. و با هر وصلی اونها به ریش من می خندن—ها ها ها ها—و من سرگیجه م شدت می گیره. اونا به هر چیز گردی مثل گردو یا لیمو می خندن. انگشتهاشونو مثل توپ ماهوتی گرد می کنن و می خندن.

یکی از این سبکسرهای خندان دهن کف کرده بابای خودمه. اون هنوز زنده س و همانطور که بهتون گفتم اسم کوچکشو به یاد می یاره، اسم فامیلش رو هم به یاد می یاره، حتی اسم فامیل سابقشو که مدتها پیش عوض کرده به یاد می یاره: آخوندی—اسم فامیلی که آدمو یاد آخوندها می ندازه. من یادم می یاد هر روز که از مدرسه بر می گشتم گریه می کردم که بچه ها منو به خاطر اسم فامیلم مسخره می کنن. این حکایت قبل از انقلابه وقتی بچه های مدرسه از آخوندها خوششون نمی یومد و هی می خندیدن: ها ها ها. و من گریه می کردم: مامان مامان مامان. برای همین بابا اسم خانوادگیمونو عوض کرد و گذاشت شیدمهر. پس اسم فامیل من و مامان هم شد شیدمهر. به همین خاطر هم خونواده ی بابا که آخوند بودن اونو طرد کردن. ولی اون اهمیت نداد. این هنوز دوره ی قبل از انقلاب بود. پدر بابا وقتی اون سه سالش بوده اونوو مادرش رو ترک می کنه و می ره عراق. و بعد هم سالها بعد عاقش می کنه چون می فهمه بابا بهش دروغ گفته بوده که دکتری می خونه و حقوق خونده و قاضی شده بوده. قاضی شدن رو هم که پدرش فقط برای آخوندها جایز می دونسته و اینه که اونو عاق می کنه. اما بابا به این موضوع هم اهمیت زیادی نمی داد. اما مادرش اهمیت می داد و خیلی از این موضوع دلشکسته بود و فکر می کرد این در اصل تقصیر اون بوده که نگذاشته بود شوهرش بابا رو با خودش به عراق ببره. بابا هنوز اون روز رو به خاطر می یاره. زمان رضا شاه. کاروان جلوی خونشون تو شیراز منتظر بود. پدرش اونو بغل می کنه که بگذاره رو یکی از شترها. اما مادرش می پره و اونو تو هوا می قاپه و تو بغلش سفت نگه می داره. مادرش سر بابا رو رو سینه ش می خوابونه و بین سینه هاش فشار می ده. پدرش که از آخوندهای سرشناس شیراز بوده باید قبل اینکه ژاندارمها ی رضا شاه  برسن می رفته. اینه که بی خیال بابا می شه و می ره. بابا سر رو سینه ی مادرش می تونسته صدای قلب اونو که تند تند می زده بشنوه و گردی سینه های عرق کرده شو حس کنه.

گفتم که بابا اسم خانوادگیمونو به شیدمهر تغییر داد، اسم فامیلی که هیچکس معنیشو نمی دونست. فقط بابا می دونست که به ما گفت—به من و مامان. شید می شه خورشید، مهرم می شه خورشید. ولی شیدمهر می شه شعاع آفتاب. با اینکه از تغییر نام فامیلی مون راضی بودم فکر می کردم کاش بابا پسوند فامیل قبلی مون رو— یعنی احمدی رو— نگه می داشت. آخه اسم خانوادگی ما در اصل احمد آخوندی بود. می دونستم که احمد می شه کسی که حمد و ستایش می شه. می گفتن این لقب حضرت محمد بوده چون بوسیله ی خدا حمد شده. ولی این دلیل من واسه دوست داشتن احمدی نبود. من از آهنگی که احمدی داشت خوشم می یومد، به خصوص وقتی مادر بزرگم یعنی مادر مامان بابا رو به این اسم صدا می زد. اون تا آخر عمرش هم همیشه بابا رو به این اسم صدا می کرد: آقای احمدی. احمدی برای من مثل بند نافی بود که اسم کوچیک منو به اسم فامیلم وصل می کرد. باید بهتون بگم که بر عکس ناف، بند ناف اصلن چیز بی مصرفی نیست، با اینکه دور انداخته می شه. تو کتابی خوندم که بند ناف مثل شیلنگ بین این دنیا و اون دنیاست. منظورم دنیای مادرو فرزنده. این آخری ها هم یه جایی خوندم از این به بعد  قراره بند ناف آدمها رو نگه دارند. می پرسین که چه کارش کنن. آهان فریزش می کنن برای روز مبادا که گرد و قلنبه ش می کنن میدن دست دکترها.

برای همینه که بدون احمدی شیدمهر بی مصرف می شه. اصلن این شیدمهر چه گلی به سرمن زده؟ چیکار واسه بابا کرده؟ بعد انقلاب بابا می خواست دوباره به خونوادش وصل بشه. زمانه زمانه ی مردهای خدا شده بود و اون می خواست به آغوش خانواده ی آخوندی برگرده. حتی شعاع خورشید هم می تونه تاریک بشه وقتی خدا حمدش نکنه!

اما همه ی اینها حاشیه ست. من دنبال اسم خودمم. نه نام بابا. بابا هم که اسم من یادش نمی یاد. فراموشکاریش سرگیجه ی مجازی و دل بهم خوردگی بی مصرفم رو تشدید می کنه. متعجبم که هر سوالی که ازش می کنم با هشیاری کامل جواب می ده ولی وقتی نوبت به اسم من یا اسم ممه های مامان می رسه آلزایمرش عود می کنه و خاموش می مونه. درست مثل فامیلی مامان: خاموش. بهتون نگفتم که بابا یکدفعه ناغافل یکی از ممه های منو تو مشتش گرفت وقتی که از کنارش می گذشتم که برم تو اتاقم. همونطور که حتمن ممه های مامانو می گرفت—ممه هایی که منو ازش گرفته بود. پشتمو چسبوندم به دیوارسرد پشت سرم و از وحشت سر جام خشکم زد. با وجودی که هوا سرده عرق می ریزم.  من هنوز سنگینی دستهاشو رو سینه هام احساس می کنم، مثل اون شب که با حالت دل بهم خوردگی رو تختم دراز کشیده بودم. همون شب شنیدم که بابا از مامان می پرسید آیا من هنوز بالغ شدم یا نه. این سوال اون باعث شد که باز تو جام خشکم بزنه و سر گیجه م بدتر بشه. و حالا این باباست روبروی من تو بیمارستان و من می خوام ازش بپرسم که چرا اون شب اینکارو کرد ولی در عوض اسممو ازش می پرسم که یکدفعه اون همه ی شادابی و تیزی ذهنشو از دست می ده مثل این قاچ لیمو که به سر لیوان من بنده و خشک شده. بعد بابا بدنش به یک سمت خم می شه، گردنش می افته عقب، چشمهاش لوچ می شن و به سقف خیره موندن. بلوزش که حالا بالا رفته بود نافشو به نمایش می گذاره. و آخر هم کف بالا می یاره انگاری که من یک چیز خیلی با اهمیت رو توش بد جوری بهم زدم. نکنه بابا گاهی منو با مامان ...

اینم از بابا و مامانم که مرده.

پس برای پیدا کردن اسمم تو دفترچه های تلفن رو می گردم. خودم هم نمی دونم اسمم کدوم یکی از اینهاست: جنیفر، فاطمه، مینا، دنیس، احمد، و—و –و –و –و  هیچ کدوم از این اسمها احساسی درم ایجاد نمی کنن. اینه که می رم سراغ اینترنت که یکجورهایی منو یاد نافم می ندازه چرا که وقتی یه روز خیلی معمولی از خواب بیدار می شی و یه سرگیجه ی مجازی داری یک دفعه خودتو پیدا می کنی که پای اینترنت نشستی و داری اطلاعات بی مصرف می جوری ازسوراخ اینترنت که تو خودش هزار تا تونل داره. و این جوریدن می تونه تمام روزهای معمولی دل به هم خوردگیتو پر کنه. می جوری—و—می جوری—و—می جوری.

به فکر می افتم که اگه اینترنت هم نمی تونه کمک کنه بلاخره مدارک و نامه هام که هستن. اونها می تونن اسم لعنتی حروم زاده م رو بر ملا کنن. اما وقتی که صبح با این سرگیجه مجازی از خواب بیدار می شم می دونم که حتی مدارکم هم نمی تونن اسممو بهم بگن. اینو از اینجا می دونم که امروز انقدر عادی و بی واقعه و بلند و پر آشغاله که نشونه ی اینه که نقشه ای در کاره. و حق با منه چون اسم کوچیکم از روی همه ی مدارکم  غیبش زده. نامه هام اینطوری شروع می شن: به اونی که این موضوع بهش مربوط می شه—یا خانم شیدمهر شما حالا یک شهروند هستید—یا خانم آخوندی خوشحالیم که به اطلاعتون برسونیم که شما امتحانو با موفقیت رد کردید—یا خانم شیدمهر با نام خانوادگی سابق آخوندی وام مسکن شما تصویب شده—یا شعاع خورشید موفقیت کاری شما رو  تبریک میگیم—یا متاسفانه باید به شما دختر عبدالرضا، دختر حروم زاده ممه های مامان، دختر حقیقی و حقوقی عبد حضرت رضا بگیم که—اینها رو که می خونم پشتمو می چسبونم به دیوار پشت سرم و از تعجب خشکم می زنه که اسمم چی شده.

به هیچ کدوم از این چیزهایی که نوشتن اهمیتی نمی دم. من فقط می خوام اسممو پیدا کنم که از نامه ها و مدارکم افتاده. درست مثل بند ناف که بعد از تولد خشک می شه و می افته و به جاش ناف می مونه—یه گره کوچیک که هیچ علامت خاصی نداره جز اینکه معمولن لاش کلی آشغال جمع می شه.

از خواب که بیدار می شم و تو جام می شینم یک دفعه چشمم به نافم می افته که توش یه عالمه آشغال جمع شده و من حالیم نبوده. اما امروز چون یه روز خیلی عادیه و من هم این سرگیجه ی مجازی رو دارم همین که از خواب بیدار می شم مشغول جوریدن نافم با ناخن انگشت سبابه م می شم و بعدشم می رم یک سنجاق سر می یارم و بعد هم یک خلال دندون و می افتم به جون اشغالهای توی نافم تا اینکه آخر یادم می یاد که دنبال اسم گمشده م می گردم و اینه که نافمو ول میکنم، مثل این نی ای که تولیوان نوشیدنی دست از سرش بر می دارم. نه بر نمی دارم چون اون منو یاد بند نافم می ندازه. این لیموی بریده هم منو یاد لیموی ممه م می ندازه. کی بود می گفت بوی لیمو، عطر لیمو، فقط و فقط مال شیرازه؟

شاید حالا که جوریدن آشغال از لایه های گره گره گوگول تو اینترنت کمکی به حالم نمی کنه، دوستام بتونن کمکم کنن. اسمهاشون هنوز خاطرم هست و شماره تلفناشون تو دفترم. حتی صدای چند تاییشونو تو گوش مارپیچ ماشین پیغام گیرم ضبط کردم. کار سختی نیست. بهشون زنگ می زنم میگن الو و وقتی صدای منو می شنون اسممو صدا می زنن. ولی اینطوری نمی شه چون وقتی که زنگ می زنم و می گم الو می گن: اِ این تویی! درست جمله ای که نمی خواستم بگن. آره منم. ولی آخه من کیم؟ این تو گفتنشون مثل اینه که بگن تو شیدمهر—شعاع خورشید بعد از انقلاب—آخوندی دخت عبد حضرت رضا قبل از انقلاب. یکیشون هم یک دفعه بی مقدمه گفت هفته ی پیش تو فروشگاه ایرانی ها دنبال لیموی شیراز می گشته. از اون بزرگ بزرگهاش.

فکر کنم همه ی این اتفاقها واسه این می افته که امروز یک روز معمولیه و دوستای معمولی من یه تلفن معمولی از یک دوست معمولی دریافت کردن که نامی نداره و گوشش به مارپیچ گوشی تلفن وصله. بعد هم مکالمه بدون اینکه من ناممو دستکم برای یک بار هم شنیده باشم تموم می شه. این هم از این دوستهای حروم زاده ی دهن نافی من که هیچ فایده ای ندارن جز وصل من به گذشته م.

افرادی که تو بانک کار می کنند یا تو شعبه های کارتهای اعتباری و یا اداره ی برق و غیره که بهشون زنگ می زنم به این امید که اسم منو ببرند درست مثل دوستهام عمل می کنند. اونها از من شماره ی کارت بانکیمو می پرسن، یا شماره دانشجوییمو یا شماره های دیگه رو—خب از زمانی که روزها عادی و معمولی شدن شماره ها جای اسمها رو گرفتن. دهن من کف کرده، لعنتی، از بس که شماره گفتم ولی همچنان امیدوارم که ازم یک چیزی بپرسن که من بتونم اسممو به زبون بیارم. ولی هنوز خبری نیست و دهنم کف کرده جوری که شاش کف می کنه وقتی خودتو برای یک مدت طولانی نگه داشتی و بعد می ری توالت و خلاص می شی. آره کف می کنه. کف می کنه و پر از حباب می شه. حبابهای روشن. مال زن و مرد هم نداره. من شاش کف کرده ی بابا رو دیدم. یک بویی می داد که نگو! مثل مال اسبهای کنار خیابون که قدیم ها به درشکه می بستن.

بعضی آدمهای اونطرف خط تلفن دوست دارن کمکم کنن. اونها واسه اینکه بفهمن من کی هستم و هویتم را تایید کننن ازم می پرسن که آخرین خریدی که با کارت اعتباریم کردم چی بوده. و لعنت به من که به روشنی به خاطر می یارم که آخرین آشغالی که خریدم چی بوده ولی نه اسم کسی که جنس رو خریده. من همه چی همه ی شاش و ان و گه هام یادم می یاد ولی اسمم نه.

واقعن اون کی بود؟ دختر بچه ای که همیشه گرسنه ی ممه های مامان بود؟ و کی بود اون دختر حقیقی و حقوقی بابا که یکروز که از کنارش می گذشت بابا ممه اش رو دستمالی کرد و دختر بعدش به سرگیجه افتاد؟ و کیه زنی که همه ی کارهاش یادش می یاد ولی کننده شو نمی شناسه—همه ی کارهاش که انقدر معمولی هستن که قابل نام بردن نیستن؟ آره من می خوام اسم این فرد رو بدونم—می خوام فاعل این افعال رو بشناسم. آره من دنبال اسم کوچیک خودم می گردم. همون اسمی که اغلب دخترها یا پسرها رو با اون صدا می زنن مثل شهاب یا فرزانه یا حسن یا حسین. آره من دنبال اسم کوچیک دوره ی نوجوونیم می گردم که از ترس گمش کردم.

ولی پیداش نمی کنم و این موضوع منو کلافه کرده. زنی که الان اونطرف خط تلفنه اسم منو نمی بره و بدون اسمم داستان زندگی من و تارهای به هم پیچیده ی اعمالم نمی تونن به من به عنوان فاعل اون اعمال وصل بشن. زنی که اونور خطه که شاید الان اونطرف کره زمین نشسته باشه —و یکی از همه ی اونهایی است که لابد علیه من توطئه کردن—می گه: "یک لحظه صبر کنید خانم شیدمهر. بذارین من پرونده تون رو رو کامپیوترم بیارم." و بعد از مدتی سکوت می پرسه اسم فامیلی سابقتون چی بوده؟ اون از من اسم بابا رو نمی پرسه. اینجا مثل ایران رسم نیست که اسم پدر رو بپرسن یا فامیلی مادر رو مخصوصن که فامیلی مادرت مثل مال من "خاموش" باشه! و بالاخره آخرین سوالی که می کنه اینه که اسم کوچیک مادرت قبل از ازدواج چیه؟ طفلک نمی دونه من اسم کوچیک خودمم فراموش کردم چه برسه به اسم کوچیک مادرم.

همین که این سوال پیش می یاد، یکدفعه من هم زدن رو رها می کنم و به نوشابه م نگاه می کنم. همه ی نوشابه حالا به کف تبدیل شده. مثل کفی که یک نفر که داره می میره به دهن می یاره. و یکدفعه من به خاطر می یارم. نه اسممو—بلکه خوابی رو که دیشب دیدم قبل از اینکه چشمهامو به این روز معمولی باز کنم—روزی که لب پرتگاه مجازیش ایستادم و منتظر یک سقوط آنی هستم—

تو خواب مامان رو دیدم و خواستم ازش اسممو بپرسم ولی نپرسیدم. چون اولش تو خوابم دو تایی روی هوا بودیم. ما دو تا فرشته بودیم که دور و بر یک درخت لیمو بال بال می زدیم. بابا پای درخت ایستاده بود و داد می زد. از اون سفت و درشتهاش که عطرش دل می بره بکنین بندازین پایین. همینو که گفت من و مامان افتادیم رو زمین.

حالا اون، منظورم مامانه، روی زمین چهار زانو تو یک اتاق خالی از اثاثیه که پر از آشغال و خرت و پرته نشسته. مامان دامن سیاهی به تن داره. اتاق بزرگه و دیوارهاش سفیدن. مامان بلوز تنش نیست. حتی کرست هم نداره. من طرف دیگر اتاق خوابیدم. چشمهامو باز می کنم. دوساله ام و دندونهام همه در اومدن و کاملن. ممه های مامان نگاهمو به خودشون جذب میکنن. نوکهاشون بیرون زدن و پر از شیرن و من گرسنه ام—گرسنه تر از همه ی روزهایی که تو زندگیم گرسنه بودم. آماده ام که خودمو رو ممه های مامان بندازم و شیر رو از نوک سینه هاش بمکم. یک اشتیاق پایان ناپذیر سر تا پامو گرفته—اشتیاق معصومی که از نقشه هایی که بابا برام کشیده و مامان قراره اجراشون کنه خبر نداره.

تاتی تاتی طول اتاق رو طی می کنم و نزدیک مامان می رسم. اینجاست که می بینم سر سینه های مامان سیاهند—سر سینه هایی که اشتیاق وصل شدن بهشون رو دارم. از این هم بیشتر رو سینه های مامان دو تا دیو کشیدن با یک ماده سیاه که مثل ذغال. مامان به سینه هاش اشاره می کنه و به زبونی که نمی فهمم صحبت می کنه و می گه: لولو خرخره.

من سعی می کنم از این زبون ناآشنا نترسم و باور نکنم که ممه های معصوم مامان دو تا دیو هستن. مامان ممه هاشو تو دستاش نگه می داره و صورتشو یک جوری می کنه انگار که اون دیوها قراره منو بخورن. اما من باورم نمی شه. می خوام برم و خودمو رو ممه ها بندازم و شیر شیرنشونو بمکم.

مامان عقبم نمی زنه. اون همچنان سینه هاشو تو دستاش گرفته و دیو ها رو نشون می ده و از حلقش اون صدا رو در می یاره: خرخرخرخرخره. من همش چند قدم از ممه هایی که دوتا دیو روشون چنبره زدن فاصله دارم. شاخ دیوها تیزه و دهنهای سیاهشون که همون سر سینه های مامانن رو به من نشونه رفتن. با این حال نمی ترسم. من آماده ام که با دیوها بجنگم و مامانو و ممه هاشو از شر اونا نجات بدم با اینکه دیوها هر لحظه بزرگ و بزرگتر می شن.

یک قدم نزدیکتر که می شم و با مامان چهره به چهره می شم می بینم که اون مرده—و این سینه هاشن که این صدای ته حلقی رو در می یارن:خر خر خر خر خره. ممه هاش تقریبن از تنش کنده شدن، واسه همین تا دست می زنم می افتن رو زمین مثل بند ناف که چند روز بعد تولد می افته.

با این همه خودمو روی زمین روی سینه ها می اندازم. مامان منو می گیره و به سمتشون هدایت می کنه. من شاخ دیوها رو با دستهای کوچیکم می گیرم ولی دهنم هنوز توی هوا دنبال سر سینه ها می گرده. مامان با یک دست سر منو به جلو فشار می ده و با دست دیگه ممه شو میگیره و سرشو که همون دهن دیوه تو دهن من میگذاره. اون درست اونجور پستون به دهن من می ذاره که من یک روز پستون به دهن دخترم گذاشتم—زمانی که نوزاد بود و هنوز پستون گرفتن بلد نبود.

در این لحظه ست که لیموی پلاسیده رو می بینم و اینکه هنوز دارم نوشیدنیمو هم می زنم. بعد دهنم از یک ماده ی تلخ و تند مثل فلفل پر می شه و صدای خراش دار خودمو می شنوم که با همون صدایی رو در می یاره که مامان با اون زبون مرده ش در می یاورد: خر خر خر خر خره. شیر زهر آلوده رو قرقره می کنم و کف به لب می یارم. مامان منو رو زمین میگذاره—تنها با دیوها تو اون اتاق خالی از اثاثیه و پر از آشغال. من ترسیدم. دیگه نمی خوام به ممه های مامان وصل باشم. مامان می خندهومی خندهومیخنده. صدای خنده ش از بیرون اتاق می یاد. تو حالت خنده می گه مرد خجالت بکش. حالا چه وقت این کارهاست؟ نکن، نکن، انقدر محکم نچلون.

بعدش تو اتاق خودم بیدار می شم. امروز یک روز معمولیه و به یاد می یارم که مادرم مرده—اون مرد وقتی که به خاطر سرطان سینه شو قطع کردن. اما تو خواب من مامان همچنان زنده ست و من می خوام بگم: مامان مامان نجاتم بده. می خوام بغضی که تومه گریه کنم ولی نمی تونم. می خوام بگم: مامان مامان چرا تنهام گذاشتی. می خوام بهش بگم که من یه روز رفتم سروقت ویلچر بابا. تو اتاقش تنها بود.از پشت بهش نزدیک شدم و چشمهاشو گرفتم. گفتم من کیم؟ خندید.  بعد گفتم چرا دست زدی؟ اینو که گفتم خنده ش قطع شد و تو خودش جمع شد.چشمهاشو ول کردم. اومدم نشستم رو پاش و دست انداختم دور گردنش. خودمو فشار دادم بهش و از جیبم یک ماژیک آبی در آوردم و  گفتم بیا رو سینه ی من دو تا فرشته بکش. با ماژیک دو تا فرشته بکش تا دختر من نترسه. آره می خوام این داستانو به مامان بگم. اما دهنم پر از تلخیه و من تا حد مرگ می ترسم از مامان در مورد ممه هاش بپرسم ببینم اونم می ترسید—تا حد مرگ می ترسم که اسممو ازش بپرسم—می ترسم که مامانم یادش نیاد اسمم چیه—

نیلوفر شیدمهر—ژانویه 2010


Share/Save/Bookmark

more from nilofar-shidmehr
 
Jahanshah Javid

Wonderfully frantic

by Jahanshah Javid on

A wonderfully frantic mixture of love, abuse and death. Thank you for sharing.


dead

beautiful

by dead on

beautiful as always dear niloo

your dead friend !


nilofar

Thanks

by nilofar on

Thanks Azarin jan and other readers for your comments. They keep me encouraged and supported. And thank you for spending time and reading the story.

Love,

Nilofar


Monda

Mehrban said it!

by Monda on

Each time I read your intriguing piece, I found myself lacking the appropriate emotional descriptive to your piece until just now Haunting tagged my reaction, so Perfectly.

Thank you Nilofar for sharing your thoughts and feelings with us.


Azarin Sadegh

.

by Azarin Sadegh on

..


Mehrban

Haunting

by Mehrban on

Thank you for sharing this interesting and complex piece. 


persian westender

Very very moving

by persian westender on

...and beautifully-written.