بایدبگویم که این بیشتر یک اصطلاح است تا یک ضرب المثل و اصطلاحی که من دوست ندارم چون وقتی میخواهیم چیزی را بیهوده اعلام کنیم میگوئیم اینها همه شعره !

اگرما ایرانیها که اساس فرهنگمان روی اشعارمان  پایه بندی شده بگوئیم که شعر بیهوده است، وای بر فرهنگمان!

همه ادبیات ما از شعر تشکیل شده . بروید در دور افتاده ترین نقطه ایران و از یک پیرمرد بی سواد بپرسید یک بیت شعر از حفظ بلد است ، شاید به زبان محلی یا از شاعری گمنام، یا از خودش !

ایران وشعررا نمیشود ز هم جدا کرد.

 این بدبختی ماست که دارد میاید ، اگر به اساس اشعارمان پشت کنیم. یا شاید اینجاست!    امروز چه بگوئیم ؟  

بنی آدم ایرانیان اعضای کدام پیکرند    که میکشند مور و دانه رامیخورند!

اگرعضوی فریاد کشد از روزگار           بنی آدم را چه باک تا هست دلار

 ای شاعران فراموش شده در قبر خود بلرزید که ایرانیان مستی روح و مروت قلب را فراموش کرده اند.

اگر همه اینها شعره ، همه ما باید شاعر باشیم