NeghNeghoo

سلام پرویز خان

البته که به یاد دارم. حیف که اون دوران هردومون خجالتی بودیم.

ماندا

پرویز خان

ما به «اون ماست های ترش شدهء ته تغار» میگفتیم «ماست سخنگو»! چون آشکارا «وز وز» میکرد!

نق نوستالژیک

نازی جان:

آی گفتی! همان مش یدالله که دوغ های دوریالی اش که از ماست مانده ی ترش شده ی ته تغار درست میکرد می شود سوژه ای نوستالژیک ساخت، ساندویچ های کره مربا هم می ساخت و می فروخت درنان بولکی به قیمت دوریال (دوهزار و ده شاهی).

موندا ی عزیز،

پس توهم احتمالاً آن ترانه ی زیبار که می خواند:

همیشه اونو میدیدم

توی کوچه های برفی

بین ما فقط نگاه بود نه کلامی بود نه حرفی

به خاطرداری؟

یادش به خیر

مجید جان

ممنون از مهرت

پاک یا پوک

پاک یا پوک عزیز

اون قسمت هاش را گذاشتم تا تو بنویسی که انگار خاطراتمان خیلی مشترک است، مرسی

زیبا، اما نجابتم حدی داره!

کوفته تبریزی مادر به جای خود، پس مینی ژوپ چی‌ شد؟ سیگار کشیدن‌های
توی کوچه پشت مدرسه، یواشکی شماره تلفن رد کردنا، از کلاس انقلاب سفید جیم
شدن و‌ پرسه‌های روزانه...

My heart is true as steel.

از مرغ همسایه به خروس لاری

پرویز عزیز،

از هدیهء نوستالژی و یادآوری دوران بیزانس و بلکه عهد دقیانوس، مصادف با بچگی خودمان، بسیار ممنونم. منت گذاشتی برگشتی ها، بی تو دلمان پوسید اینجا! من چند وقت پیش داشتم برای بچه هایم تعریف می کردم که ما می توانستیم از بقالی محله مان صبح ها ساندویچ کره و مربا بخریم و آنها به من می خندیدند! برایشان گفتم که پدر و مادرم یک مشت بچهء خرد و ریز را می ریختند توی ماشین و بعضی شبهای تابستان می بردند درایو این سینمای تهران پارس. یادم نمی رود که یک بار قابلمهء لوبیاپلو هم با ما آمد و بسی لذت بردیم! یک بار دیگر هم قابلمهء کتلت!

از بلاگت ممنون پرویز جان، در فرصت مقتضی راجع به ملاقات با "آقای شیک" (مربوط به جایزهء آدامس شیک) در تهران خواهم نوشت. شاید یک بار هم نوشتم که چطور یک بار ملت جمع شدند و یک مزاحم بی مزه را از طبقهء دوم اتوبوس دوطبقه به پایین پرتاب کردند و آنها که پایین بودند، بدون اینکه بدانند چه شده و قضیه چیست، فقط با شنیدن "مگه خودت خواهر مادر نداری؟" طرف را گرفتند و از اتوبوس در حال حرکت پرت کردند بیرون!

لطفا تشریف داشته باشید برای چایی دوم، کاین قصه سر دراز دارد!

چقدر این نق‌های شما به دلم نشست

 و ممنونم.

لطفا ادامه بدین، دل ما هم باز میشه. با "نگاه گریزان او

درکوچه های برفی"  کلی‌ خاطره اومد.

نوستالژیک هست ولی هیچّم نق نیست پرویز خان!

خیلی وَخ بود که اینارو نشنیده بودم.........

«صدای خش خش شاخه های چنار
برسقف اتوبوس دوطبقه»

و

«شلواری که
آقای ویکتوری
اتوشویی سرکوجه
با پنج ریال
خط چاقویی می انداخت
ولای کاغذ برش می پیچید»

تا هست اینجور «نق نق» ها باشه!

بیشتر بنویس عزیز.