«مرحم زخم ایران و ایرانیان ازادی است»

 خداحافظ گل سوري

كبوترهاي سبز جنگلي در دوردست از من/ سرود سبز مي خواهند/ من آهنگ سفر دارم / من و غربت / من و دوري/ خدا حافظ گل سوري!/ سر سردره هاي بهمن و سيلاب دارد دل/ بساط تنگ اين خاموشي/ اين باغ خيالي/ ساز روياي مرا بي رنگ مي سازد/ بيابان در نظر دارم/ دريغا، درد!/ مجبوري!/ خدا حافظ گل سوري!/ هيولاي، گليم بددعايي هاي ما بر دوش/ چراغ آخر اين كوچه را / در چشم هاي اضطراب آلودۀ من سنگ مي سازد هواي تازه تر دارم / از اين شوراب، از اين شوري/ خدا حافظ گل سوري!/ نشستن / استخوان مادري را آتش افكندن/ به اين معني، كه گندمزار خود را/ بستر بوس و كنار هرزه برگان ساختن/ از هر كه آيد/ از سرافرازان نمي آيد/ فلاخن در كمر دارم / براي نه/ به سرزوري!/ خدا حافظ گل سوري!/ ز حول خاربست رخنه و ديوار، نه!/ از بي بهاري هاي پايان ناپذير سنگلاخ / آتش به دامانم / بغل واكردني رهتوشۀ خود را/ جگر زير جگر دارم / ز جنس داغ، / ناسوري!/ خدا حافظ گل سوري!/ جنون ناتمامي در رگانم رخش مي راند/ سياهي سخت عاصي، در من آشوب آرزو دارد/ نمي گنجد در اين ويرانه نعلي از سوارانم/ تما شا كن چه بي بالانه مي رانم!/ قيامت بال و پر دارم/ به گاه وصل،/ منظوري/ خدا حافظ گل سوري!/ نشد/ بسيار فال بازگشت عشق را از سعد و نحس ماه بگرفتم / مبادا انتظارش در دل آساهاي من باشد/ مبادا اشتران بادي اش را، زخمه هاي من/ بدين سو راه بنمايد/ كسي شايد در آن جا / عشق را، با غسل تعميد از تغزل هاي من، اقبال آرايد/ من و يك بار ديدار بلند آوازگان ارتفاعات كبود و سرد/ تماشاي اگر هم مي نيفتد/ دست و داماني هنر دارم/ نه چوكاتي، نه دستوري!/ خدا حافظ گل سوري!/