msabaye

یکی از کشمکش های مداوم من، خواندن و نخواندن اخبار است. از طرفی، بیشتر وقت ها که خبرها را می خوانم، در عمل فلج می شوم. احساس می کنم که انسانیت در گردابی هولناک افتاده و راهی به بیرون ندارد. به همین دلیل هم دست از خواندن بر می دارم. ولی بعد دچار عذاب وجدان می شوم چرا که می دانم که بی خبری و ناآگاهی عواقب وحشتناکی دارد. خلاصه که نیمی از اوقات از اوضاع جهان با خبرم و در حالت شوک به سر می برم و نیمی از اوقات از اخبار به دور و مشغول به کار.

آن وقت ها که عمق وخامت شرایط انسان ها، هر گونه امید و توانایی حرکتی را از من می گیرد، به یاد شعری از میکل آنژ می افتم که در کودکی در کتاب "شور زندگی" از ایروینگ استون خواندم. یادم هست که با خودم فکر می کردم که چه طور ممکن است که یک انسان، آن هم میکل آنژ، تا این اندازه ناامید و بدبین باشد. یکی از عواقب بزرگ شدن این است که پاسخ به بسیاری از "چه طور ممکن است" های کودکی را پیدا می کنیم. نهایتا وقتی فکر می کنم که اگر دوره میکل آنژ این قدر وحشتناک بوده و انسانیت پس از آن دوره هم ادامه داده، حتما در حال حاضر هم راهی هست. امیدوارم.

متاسفانه من به کتاب "شور زندگی" دسترسی ندارم و آن چه از آن شعر در خاطرم باقی مانده، می نویسم. شاید حتی نام و نشان کتاب هم پس از گذشت سال ها در ذهنم مغشوش شده باشد.

چه شیرین است خواب
چه شیرین تر سنگ بودن
...
زمانی که دیوانگی و فرومایگی فرمان می راند
...
پس آرام سخن بگویید

بیدارم نکنید

میکل آنژ