daneshjoo

زمان زندگی را فصل بسیارست،

دراین لوحی که می بینی هزاران نقش درکارست،

سپیدو زرد و آبی رنگ و بی رنگست،

آری زندگی خوابی پراز رنگست.

گهی پرسبزه و پرگل، سرایی چون گلستانست،

گهی چون شاخه های خشک و افسرده، اسیرسردی دیماه، دَربندِ زمستانست.

تو اکنون درچه فصلِ زندگی هستی؟ کنون پوشیده در رنگِ کدامین رنگ ِ آن هستی؟

*****سه تار زندگی گاهی خوش آهنگست و گه محزون ، و اندوهزا و دلتنگست.

تو ا کنون در کجای زندگی هستی؟ تو اکنون مات و مسحور کدامین نغمه اش هستی؟

*****

گهی افسانه ای زیباست،

چون موجی فرح افزا، زامواج ِ دل دریاست،

گهی لبریزامیدست، رستنگاهِ ناهیدست؛

سراسرشادی و نورست و جولانگاه خورشیدست،

گهی تیره تر از ابر سیه، غمگین و دلگیرست،

بدستش تیر و شمشیرو پیامش بند و زنجیرست.

تواکنون در کجای زندگی هستی؟ کدامین روی او بینی، به این رویش چه دل بستی؟

*****

گهی چون بوسه گرمی ز روی یار دلبندی،

گهی چون سوگ جانفرسا زمرگ تلخ فرزندی،

گهی چون باده رنگین ز دست ساقی شیرین،

گهی چون زهرجان سوزی ز دست دشمنی دیرین.

تو اکنون در کجای زندگی هستی؟ تو اکنون با کدامین جرعه اش مستی؟

*****

کنون این زندگی سردست، زِ ِهر جا ناله می خیزد،

زچشمان ژاله می ریزد،

برون یاس و درونش غصه و دردست،

به کام دزد و هرجایی و نامردست.

تو گویی داورش حیران،

عنان و امر و فرمانش به دست مردکی نادان،

ز بیدادش جهان لرزان ، زجهلش شهدها تلخست،

و حکمش را چو می بینی،

بسی مضحک ترازفرمان ُسست قاضی بلخست.

تو اکنون گوش بر حکمِ ِ که می باشی؟

چرا مدهوش و خاموشی؟

به امید چه بنشستی؟

به فریاد که بر خیزی؟