Ali Abdolrezaei

برو به سمتِ برو که رفتم

دیگر به من نمی‌آید که بر منی با من بیاید
وقتی سِمَت نداری
یعنی که سمت نداری
برو به سمتِ برو که رفتم نرو که می‌مانی

که ازهرکجا نرفتم آنجا ماندم

به هرجایی رسیدم آنجا بودم

قدم‌های در قدیم رفته‌ی بسیار زده‌ام

شده‌ام از حال رفته و فردا دارم
برو به این و برو به آن و همین همان را به حالِ خود بگذار

که بینِ من و تو را بینِ من و تو پُر می‌کند فقط!

تو اهلِ مستقیمی

و من که بینِ من لو رفت

درمبدأ و مقصد ولو

از خیابان نمی‌توانی جلو بزنی

بزن به چاک و تیک تاکِ تازه‌ای پیدا کن

که درهای پیشِ رو

در دردهای دیگری پیش می‌رود

دیگر قرار ندارد

سمتِ فرار ندارد در رو!
برو به سمتِ برو که رفتی نرو که می‌مانم

که از به سمتِ دو دست دو دوست و تو با بی من ایستاده می‌رانم

همیشه بی آنکه بخواهم برده شدم

به جایی که از آن آورده شدم

دنبالِ تو خیلی در سطرهایی که ننوشتم گشتم

هنوز می‌نویسم چون متاسفم

کسی که باید اگر بیاید دیگر نمی‌آید

دیگر از سفر نمی‌مانم

همیشه در سفر می‌مانم

در آسمان ردّم اگر دیدی کافی ست

برقش اضافی‌ست

ابری که با عصا می‌رود عموی من است

دریا بلند و آبی عمودی‌ست

Go as the go that I went

It’s no longer becoming of me to come with me beside myself

When you have no occupation

It means you have no direction

Go towards the go that I went, don’t go so you’re left behind

for wherever I didn’t leave, there I stayed

wherever I reached, there I was

I’ve taken many a strolling step in the past

a goner from now, a haver of tomorrow

Go to this and go to that and drop this very this and that, for

this between you and me’s that between you and me, just

You belong straight ahead

and I who threw myself away to myself

am loose at the beginning and the end…

You cannot overtake a street,

Get the tick out of here to find a new tock

for the gates of progress,

progress in the pet hates of others

No more rest

Runaway has nowhere to run

Go towards the go that you went, don’t go so I’m left behind

that from the direction of both hands, two friends,

and you with no me standing

I drive

Always without wanting, I was taken

to the place where I was taken from

I looked for you in the lines I had not yet written a lot

I still write because I’m sorry

the one who has to if she comes she’s not coming anymore

The journey won’t adjourn me

I’ll always sojourn in the journey

It’s enough to see my trace in the sky

the sheen is extra

that cloud, walking with a stick, is my uncle

the sea is tall,

the blue, vertical.