Ali Abdolrezaei

جنگ جنگ تا پیروزی منظومه ای چند صدائی و چند فرمی ست که یک موجی جنگی راوی آن است و طی شعر مدام شخصیت عوض کرده به تناسب این تغییر، فرم و زبان اثر هم عوض می شود.ویدئوی این شعر تازه دیشب در یوتیوب اپلود شده

صفحه ی شعر علی عبدالرضایی در فیس بوک

//www.facebook.com/pages/Ali-Abdolrezaei-s-po...

جنگ جنگ تا پیروزی

 

باشد !       هرچه در این خانه دارم مال ِ تو

              جز آنکه بیرون ِ در است       قبول ؟

 

کرد و      خنده بر لبی که بیرون ِ لب می­نشست افتاد

دیدم         جایی که لب ِ بوسه نباشد لب ِ بامی­ست

                           که خیلی کوتاه آمده با لیلی

سهم ِ دود       آن شب      از لبی که به سیگار می­دادم

                                 جز پیچ و تاب نبود

دست­هایم بر سرم در فکر بود

یاد آن روزی که ترکش خورده­ام افتاده بود

یاد یارانی که ترکم کرده­اند

جبهه تا وقتی شهادت داشت راهی می­شدند

وقت حمله فوج کفترهای چاهی می­شدند

لشکری سردار و جانباز عده­ای باقی شهید

بعد ِ جنگیدن بسیجی­ها سپاهی می­شدند

راهیان کربلا ره را رها کردند و تهرانی شدند

صاحبان ِ خانه از ما بهتران خواهی نخواهی می­شدند

 

هرکجا آیینه باشد ما در آن عمری دَمَر افتاده­ایم

دشمنان در خانه ما بیرون ِ در افتاده­ایم

مشت را از بس گره کردیم و بالا برده­­ایم

تا فرود آمد زمین ، خود از کمر افتاده­ایم

مرگ بر ... گفتیم و از خود آن طرف­تر رفته­ایم

جاده را بستند از کوه و کمر در رفته­ایم

 

کوه بار ِ برف را برداشت از سر ، خر نشد

از زمستان رفت بیرون وضع ما بهتر نشد

ما نشد در چاله ها در چاه چشمی وا کنیم

کفش برداریم و راه ِ دیگری را پا کنیم

پا کنیم از خانه بیرون و به دریا دل زنیم

آتشی در ساحل ِ این خاک ِ بی حاصل زنیم

موج می­دانست

              گیر ِ حاشیه افتاده بود

موج می­داند

             که بر ساحل نمی­گیرد قرار

موج      موجی شد

           روی ساحل مُرد

 

غوطه در قعر ِ دریا خوردن

غرق شدن دارد

کاری که از دست می­زند بیرون

ماری به آستین می­کند دعوت

اینهمه گفتیم نه شرقی نه غربی...

جنگ جنگ ...

مرگ بر ... هر که غیر ِ ماست

مرگ بر نان و ماست

از ماست که بر ماست

 

افسار ِ هرچه ... بگذریم تا باز است

گمان نکنم حرف ِ حساب کارساز باشد

فقط همین دری که به رویم بسته­ست همان باز است

رسیده­ام به جایی از هستم       که در آن نیستم

گرچه هرجایی چکیده­ام

یک قطره­ام      که توی رگم ریخته­ام

نقل کرده­اند       با یکی بود       دیگری هم بود

زیر ِ این گنبد ِ کبود       انکا ر می­کنم     هیچ کس نبود

دور و بَرم       تنها کبوترم        و همسرم بود

که اگر بال می­گشود      بر بام همسایه می­نشست آن جا

این جا      من از خودم دورم

و همسرم       از این هر دو

دور ِ سرم      جز من      کبوترم      جلد ِ تمام ِ بام­های دنیا بود

بنا نبود         به سرشماری ِ شهری برود

که از تمام ِ دخترهاش       قرار نیست       یکی به من برسد

 

روا نبود !

علی در جنگ بود        و عمر و عاص...

 

عمر و عاص ِ تمام ِ دختران ِ تهرانم

آغوش ِ من هنوز مسافرخانه­ای ست

که اتراق ِ یک شبه در آن مجانی­ست

 سفر کنید:

اتاقی در این خانه است که یک تخت دارد

اتاق­هایی        که چند تا...

 

من عاشقی نبوده­ام که جنگیده باشد با چی

خوابیده باشد با کی

و گفته باشد هیچی

تنهایی­ام را برای زمین حمل می­کنم که می­گویند زن شد

زیبایی­ام را در آیینه محکم نگه داشته­ام که بیاید کم -کم پاورچین   

بی بی ِ دل را در خودم دفن کرده­ام

و سرباز ِ خواجه­م پشت ِ خاکریز

 

الو!     الو!       من علی!        الو! علو!       بوووم!

 

الو الو ! توی چند تا سیم افتاده بود بلند

و زیر ِ خودکارم شیطان دویده بود

در صدای ته ِ کوچه آن شب تانک می­گذشت

ماشین­ها       بی سرنشین       تنها      می­رفتند

 

 

 

می­روم !        دکمه­ها را نصف و نیمه ول کرده­ام      تنهام

صدایم را برای زنی       تمرین می­کنم در ِ گوشی

که الآن زنگ می­زند      الو!      هلو!      سلام!

من سلام و دستی تکان نمی­دهد

من عاشق و تا چشم کار می­کند فاسق

 

 

چه یادها که در من سفر نرفت

همسر از خیرش گذشتم مادرم هم رفت

و روی دستم      هستم!       شبیه ِ یکشنبه­ها باد کرده­ست

برای من که از باد افتاده­ام عمری­ست با ل

بالی        دست و پا کرده­اند کوچک      نه!        نمی­شوم

درسم را به اندازه­ی بیست از بَرم

آمده­ام که ترسم را تمام

تمام کنی       مردی را که ترکش­های خُمپاره ترکش نکرد

چشم تو بر عکس ِ رودخانه در عکسی که داشتیم لب ِ رودخانه گود شد

به این عکس­ها وقتی نگاه می­کنم        برعکس می­شوم       شده­ام

و نفرت دارم از زنی       که راحت در گوش­هام

لب­هاش گفت : ماچ!   دوسِت دارم خیلی!

 

 

در چشم­های خُل ِ خودم ول شده­ام موجی !

و از ترس ِ شهری که کم کم بزرگ می­شود روستا رَم کرده­ست

پشت ِ کوهی رفت مثل ماه که بماند

با من کسی نبود

کسی نبود که با من باشد

یک نفر با او بود پرت !

در کوچه­ای که روی لب­های دخترهاش        خنده را کشتند

                                                           روسپی شد       رفت

 

 می­روم!        می­روم برای بسترم یک همسر بخرم

 

مان ! آرمانی هاستم! دختار نمی­داهام تا شامَلو باشوی

بازانی طافلی  پادار ِ فرداسی دار بایاری!

 

 

کنار پوکه­ای که از فشنگ ِ خودش دل کنده بود بیرون ِ پنجره پرتم کرد

جنب جویی مثل ماهی که آورده باشدش موجی لب ِ کارون دست و پا کرده­ام دستی

که زن را چون چرکی چرب شده از سراسر ِ تن شست

بی آن که بیاید یا برود موج دور بود

و اسکلت­هایی که از اسکله دور مانده­اند

داد می­زنند که موجی شد

فریاد می­زنند که دیوانه­م      کتمان نمی­کنم      هاستم!

مجبورم       مثل خیابان وسط ِ خودم قدم بزنم

شب نیست      هیچ کس نه !     نیس ....

 

آوازش  از قدش بلندتر از دیوار می­رود بالا، افتاد آن طرف، در شمال ِ این نقشه زمین خورد تالاپ !

پشت در ِ لبانش شیون از بین ِ راه ِ فومن - رشت     از گریه می­گذشت

 

بشو! بشو! می ناله چی کنی تو

من دیل ِ خاله خاله چی کنی تو

گیرم پارَه کنی می عکس و نامَه

تی دیم ماچه مالَه چی کنی تو!

 

لطفا صداش وُ کمی کم کنید آقا ... !

 

راننده از عکس ِ سیاه و سفید برعکس رفت

از جنگ وقتی که برگشت       رنگش کرده بودند

چقدر سگ دو زد

تا از خاطرات ِ خودش تند برود بیرون      نشد!

ماشین را از تن ِ کوچه درآورد

و بر خیابان و دو پیچ آن طرف تر

 

خدایا       چه­م شده

عین ِ آدم­ها کلماتم همه قدکوتان

دستپاچه­م       انگشت­هام       توی جبهه ول شدن

عجله دارم       چرا ؟

تو آسمون        الکی انگشت فرو کردم

از اون همه ستاره اون بالا         یکی مال ِ من نی

و دنیا       به کوری ِ چشمی که شیمیایی شد

ادامه داره        برای چی ؟

خیلی صدا داشتم     و نخوندم

خیلی خدا داشتم      که ندارم

دنبال ِ خودم می­گردم        کسی ندید ؟

زمین     هنوز      منتظر ِ گودالی­ست

            که من در جنگ پرش نکردم

چطوری باز کنم پنجره­ها را باد برد

خیابان تا آخرین چراغ       شب را فراموش کرده آدم­ها

به شلوار ِ تاخورده­ام

               طوری نگاه می­کنند       که دیده­بان در دکل

 

الو!      کبوتر!      الو!

گرای هفتاد را بگیر و برو جلو

علو!       خوابی؟        سنگر!

 

سنگر ِ خوب و قشنگی داشتیم

روی دوش ِ خود تفنگی داشتیم

سینه از مهر ِ کسی خالی نبود

توی هر پوکه فشنگی ... داشتیم چه می گفتیم

بعد

     تیر من خوردم و وضع همه شد توپ

                     تو هم بادت رفت

آخه من چاکرتم یادت رفت

یادته کوچه­هارو شیون و شب پر می­کرد

اجنبی موشکشو روی زن و بچه­ی ما ول می­کرد

یه الف بچه بودم       حالی ته!؟

دس ِ لیلا دختر همساده رو یه جا به یاهو دادم

یا علی گفتم و یه هو رفتم

توی جبهه سینه داشتم یه جریب

نه سر ِ لاتی بود

نه دل ِ الواتی

ُگنده لاتی خط ِ اول توی حمله­ها مشخص می­شد

توی خطی؟       حالی ته!؟       حالا چی؟

اخوی­ت قد خودت بود که سرتا پا رفت سر ِ مین

به زمین خورد و نفهمید چه شد

چی شد؟        که داداش­رو این جوری بنویسی؟

چه قشنگ نومی داره

این چیزایی که تو بلغور می کنی

                ادبیات!       ها!        مسخره نی؟

 

من شعری زیر ِ چاپم که در آن همیشه مردی قدغن بود

مرتیکه را از من بیرون کنید زود !

 

خواباندهاند طوری مُشت روی دماغش گُرپ !

که از صداش      فرداش هم می­ترسید

مثل خری که روی تپه غش کرده باشد

خوابیده بود خُرّ و پُف

و خواب­های خَرَکی می­دید

هیچ پوزه­ای در بسترش جز به چرا چفت نشد

به گمانم بهتر که در کنارش بمانم

تا فرصت ِ همجواری را حرام نکنم

در این خانه این باغ ِ درندشت

اگر بخواهم سرش داد بزنم

از ماهواره­ها ترک­ها می شنوند       ببخشید گوشی!

بگذارید در ِ گوشی بگویم

یک شب تا آمدم ...

در خواب ِ من غلتی زد

و در بستر ِ دیگری حرام شد

خورشید       پشت پنجره­ای در عراق بود       دیر!

 

دورم!       مجبورم         ماشین ِ ترسیده ام را بردارم

                      و خط ِ ترمز روی لب­های زنی بگذارم

که از میدان ِ مین        صلیب خود را کشیده باشم

من جوانی را سفر کردم

و زیر پای مسافرم        ته ِ سیگارم له شد

                           چرا شتاب نکنم؟

احمق نیستم        تا سال­های رفته­ی جنگی را بشمارم

که از تمام تانک­هاش       گلوله­ای تمام        به من نرسید

چرا دریغ نکنم؟

پشت ِ در ِ دهانم        باد کرده دوستت دارم

دیشب        روی لب­های راهبه راه رفتم

امشب        چند تکه هند از نقشه کندم        فردا ...

 

 

چه نقشه­ای دارد

تیری که در این نقشه دنبال ِ دلی­ست که نیست

در دست ِ من چه کسی مشت خودش را باز کرده­ست        من؟

نگاه نکن در سطرهام    که بی ربط       این همه وِر می­زنند

کروکی ِ شعرهای من را درد می­کشد!