از ادعا تا عمل

کافی است که افراد به حق خود و دیگران بر اساس «هر فرد یک رأی» به توافق برسند


Share/Save/Bookmark

 از ادعا تا عمل
by Hossein Bagher Zadeh
21-Nov-2012
 

سومين نشست «اتحاد برای دموکراسی در ايران» در پراگ حول شعار مشترک «انتخابات آزاد» برگزار شد. این شعار به دو مفهوم به کار گرفته می‌شود. یکی به عنوان وسیله‌ای برای گذار از جمهوری اسلامی به نظامی سکولار و دموکراتیک، و دیگری به عنوان ابزاری برای حل و فصل دموکراتیک مسئله قدرت در جامعه. اولی سلاحی است مسالمت‌آمیز که در برابر جمهوری اسلامی به کار گرفته می‌شود، و دومی تعهدی است که هر نیروی اپوزیسیون بر پذیرش حاکمیت صندوق رأی می‌دهد.

شعار انتخابات آزاد، در عین حال، یک حرکت فرهنگی برای جا انداختن اصل دموکراتیک «رأی مردم» در فرهنگ سیاسی ایران نیز بشمار می‌رود. فرهنگ سیاسی ما، هم در پوزیسیون و هم در اپوزیسیون، به شدت پدرسالار و آمرانه است. بسیاری از سیاست‌پیشگان ما شدیدا از رأی مردم می‌ترسند، و می‌اندیشند که آنان صلاح مردم را بهتر از خود مردم می‌دانند. در واقع آنان می‌ترسند که در یک انتخابات آزاد از طرف مردم نفی شوند. این امر در مورد پوزیسیون روشن است. ولی در بین اپوزیسیون هم کم نیستند کسانی که در تعهد خود به حاکمیت صندوق رأی تعارف می‌کنند. اینان نمی‌پذیرند که دموکراسی یعنی حاکمیت صندوق رأی، و یا مردم ممکن است در انتخاب خود اشتباه کنند ولی آنان حق دارند که اشتباه کنند و انتخاب فرضا اشتباه آنان باید محترم شمرده شود.

در هر صورت، امروزه شعار انتخابات آزاد به یکی از این دو معنای فوق (و گاه به هر دو معنا) مقبولیت زیادی در جامعه سیاسی ایران یافته است. در طیف وسیع نیروهای سیاسی، تقریبا همه نیروها امروز از انتخابات آزاد سخن می‌گویند. این توافق ملی در پای این شعار به نوبه خود مغتنم است، ولی در صداقت تعهد بسیاری از این نیروها به حاکمیت صندوق رأی تردیدهای جدی وجود دارد. می‌توان بر انتخابات آزاد در معنای اول که در بالا آمد به سادگی به توافق رسید و بر اساس آن به همگرایی سیاسی دست یافت، ولی تعهد به حاکمیت صندوق رأی را تنها می‌توان با آزمایش‌های عملی به اثبات رساند.

در باره «چگونگی گذار به دموکراسی» سخن زیاد گفته شده است. امروزه نظریه غالب در فرهنگ اپوزیسیون این است که این گذار باید تا حد امکان مسالمت‌آمیز باشد. قید «تا حد امکان» به این دلیل است که مسالمت‌آمیز بودن این تحول به عمل دو طرف، پوزیسیون و اپوزیسیون، وابسته است. یعنی تا آنجا که به اپوزیسیون مربوط می‌شود، اکنون قاطبه نیروهای سیاسی راهکار مسالمت‌آمیز را پذیرفته‌اند. ولی رفتار حکومت ممکن است مانع از این شود که مرحله گذار بدون خشونت به انجام برسد و حکومت خشونت را بر اپوزیسیون تحمیل کند.

گروه‌های مختلف سیاسی معتقد به گذار مسالمت‌آمیز هریک استراتژی خاص خود را برای تأمین این هدف دنبال می‌کنند که توضیح آن‌ها خارج از حوصله این نوشته است. ولی اجماع عمومی و وجه مشترک این استراتژی‌ها ظاهرا این است که از طریق اهرم‌های داخلی و بین‌المللی فشار بر حکومت جمهوری اسلامی را افزایش دهند تا سرانجام حکومت مجبور شود به رأی و نظر مردم، که از طریق صندوق رأی می‌تواند ابراز شود، تن دهد.

ولی در برابر نظریه غالب که در بالا عنوان شد برخی بر این نظریه پا می‌فشارند که برگزاری انتخابات آزاد در هیچ شرایطی پیش از انحلال یا سرنگونی جمهوری اسلامی عملی نخواهد بود. اینان، بنا به تعریف، به انتخابات آزاد به مثابه ابزاری برای گذار از جمهوری اسلامی به یک نظام دموکراتیک اعتقادی ندارند و تنها آن را به معنای دومی که در بالا آمد می‌پذیرند.

موضع این نیروها مبتنی بر فرضی اثبات ناپذیر است. رفتار هیچ نیرویی در آینده را نمی‌توان بر اساس عملکرد گذشته یا فعلی آن قطعی و تغییرناپذیر گرفت. افراد تغییر می‌کنند، و نظام‌های سیاسی نیز در شرایط مختلف و تحت عوامل پیش‌بینی‌ناشده گوناگون ممکن است رفتاری دیگر از خود نشان دهند. فرض این که در هیچ شرایطی نمی‌توان از انتخابات آزاد به مثابه مثلا گام نهایی انتقال قدرت از جمهوری اسلامی به نظامی جدید کمک گرفت، خودفریبانه است. گذار از جمهوری اسلامی به نظامی دموکراتیک یک روند است، و در مرحله‌ای از این روند انتخابات آزاد می‌تواند نقش پیدا کند.

شعار انتخابات آزاد چون مبنای ایدئولوژیک ندارد توان بالقوه زیادی برای همه‌گیر شدن دارد. انتخابات آزاد به هر کس اجازه می‌دهد که به هر فرد و گرایشی می‌خواهد رأی بدهد. یعنی لازم نیست شرکت‌کنندگان در این حرکت آرمان‌های مشترکی داشته باشند و یا حتا در لزوم یا عدم لزوم تغییرات ساختاری به توافق برسند. کافی است که افراد به حق خود و دیگران بر اساس «هر فرد یک رأی» به توافق برسند و برآمد صندوق رأی را بپذیرند. شعار انتخابات آزاد بیشترین توان را در ایجاد یک حرکت ملی و در برگیری همه نیروهایی دارد که مدعی احترام به رأی مردم هستند. البته اگر نیروهایی هستند که به رأی مردم کاری ندارند در این حرکت طبیعتاً جایی نخواهند داشت.

از این رو، شعار انتخابات آزاد نقشی اساسی در جا انداختن اصل دموکراتیک و اساسی رأی مردم در اداره جامعه و فرهنگ دموکراسی در فضای سیاسی ایران دارد، و یک زمینه مشترک برای همکاری همه نیروهایی که این اصل بنیادین دموکراسی را پذیرفته باشند ایجاد می‌کند - صرف نظر از اختلاف در عقیده، گرایش، مرام و آرمان‌های سیاسی و اجتماعی. بی‌دلیل نیست که غالب تلاش‌هایی که این روزها برای همگرایی نیروهای سیاسی صورت می‌گیرد در حول و حوش این شعار شکل گرفته است.

در عین حال، نمی‌توان و نباید حس بی‌اعتمادی و بدگمانی مردم را نسبت به نیروهایی که این شعار را مطرح می‌کنند نادیده گرفت. غالب نیروهای سیاسی ما تجربه و سابقه خوبی از پایبندی به انتخابات آزاد و حاکمیت صندوق رأی ندارند. امروز که بسیاری از آنان از انتخابات آزاد و تعهد به آن سخن می‌گویند آیا آماده‌اند که ادعای خود را به اثبات برسانند؟ آنان می‌توانند در یک انتخابات آزاد در خارج کشور شرکت کنند و عملا پذیرش حاکمیت صندوق رأی را به سهم خود نشان دهند. و سر باز زدن از این کار آیا بهترین گواهی بر حقانیت بی‌اعتمادی و بدگمانی مردم و تأیید آن نخواهد بود؟

«اتحاد برای دموکراسی در ايران» که حول شعار انتخابات آزاد شکل گرفته باید بیش از هر نیروی دیگری از برگزاری یک انتخابات آزاد در خارج کشور استقبال کند. تجربه «شورای ملی سوریه» نشان داد که بدون پشتوانه رأی مردم چگونه نهاد سکولار و مقتدری که تا حد زیادی از اعتبار بین‌المللی نیز برخوردار بود زیر فشار دو مقام خارجی (امیر قطر و وزیر خارجه آمریکا) مجبور شد که اعتبار و استقلال خود را به نهاد نامنتخب دیگری به ریاست یک امام جماعت سابق تسلیم کند. آیا اگر «شورای ملی سوریه» با رأی آزاد سوریه‌ای‌های خارج سوریه شکل گرفته بود باز هم چنین سرنوشتی در انتظارش به سر می‌برد؟ نهادهایی که سودای مشابهی در رابطه با ایران در سر می‌پرورانند به جا است که از سرنوشت «شورای ملی سوریه» پند بگیرند.

ایران امروز


Share/Save/Bookmark

more from Hossein Bagher Zadeh
 
default

گیلانی عزیز

ahosseini


  قیام مسلحانه یعنی تکرار فجایع سوریه

اگر ایرانیان در آغاز نمایندگان رسمی خود را نداشته باشند دخالت قدرت های بزرگ روسیه, چین, امریکا, اروپا و کشورهای ارتجاعی عرب, فجایع سوریه در ایران تکرار میشود و این جریانات زینفع ملیت ها را
علیه یکدیگر تحریک میکنند و ایران صحنه جنگ نیروهای وابسته به قدرت های
جهانی  میشود 

اگر پیشنهاد دکتر باقر زاده عملی شود پارلمان برخواسته از آرائ ایرانیان به  مبارزات مردم جهت میدهد و مانع از دخالت نیروهای خارجی میشود .

اینکه شکل این مبارزه چه باشد بستگی به مصوبات این پارلمان خواهد داشت.

 

Believe in a democracy that leaders and representatives are controlled by members at all times.


Roozbeh_Gilani

هدف: انتخابات آزاد، استراتژی: قیام مسلحانه.

Roozbeh_Gilani


آخرین فرصت گذار مسالمت آمیز از جمهوری اسلامی به حکومت مردمی، جریان انتخابات سه‌ سال قبل جمهوری اسلامی بود، که آنهم از دست رفت بعد از سرکوب وحشیانه مردم و رهبران جنبش سبز. اکثر فعالین عمده جوان درون کشور، از تجربه مبارزات سیاسی خود،  به این نتیجه درست رسیده‌اند که راه آزادی از یک قیام مسلحانه عبور می‌کند. علت اینکه ما زیاد "چیزی نمیشنویم" از فعالیت‌های سیاسی در ایران این است که اکثر این فعالیت‌ها حالت "زیر زمینی‌" و "تیمی" به خود گرفته  و به هدف آمادگی توده‌ها برای یک قیام مسلحانه پیش میروند. وظیفه مبارزان سیاسی برون کشور نه مخالفت با این جریان بسیار مثبت درون کشور هست، بلکه پشتیبانی فعال از آن. پشتیبانی‌ تبلیغاتی: تصرف و پیکت سفارت خانه‌های  جمهوری اسلامی، تبلیغات و روشنگری اینترنتی، و........ پشتیبانی لجستیک: کمک برای تشکیل یک جبهه آزادیبخش تشکیل شده از تمام جریانات سیاسی که با هدف "انتخابات آزاد" موافقند، کمک مالی و در نهایت کمک برای رساندن اسلحه به مبارزان انقلابی‌.   


default

درود به دكتر باقر زاده عزيز به خاطر مقالات ارز نده اش

ahosseini


 پيشنهاد بسيار منطقى، مردمى و معقولى  است. 

من نگرانم اين نيروهاى به ظاهر دموكرات با پول امير قطر، شيخ دوبى و عربستان سعودى براى ما دموكراسى ايجاد كنند.

زهى خيال باطل

Believe in a democracy that leaders and representatives are controlled by members at all times.


areyo barzan

Reality Check!

by areyo barzan on

In the end it is not up to us to prove that IRI cannot or is not willing to accept people's will trough a democratic process and step aside from power by peoples demand and via a fair plural ballet box.

Today it is up to the IRI to prove that it is capable and more importantly willing to abide by the will of the people attained trough a free and fair ballet box.

So far the IRI have failed and failed miserably in such test. Furthermore this failure is mostly due to the nature of the system rather than the people who are running it.

So although noting is impossible, but wishing for the IRI rapists and murderer bullies to become democratic over night and allow other opposition groups to freely campaign for what they believe, or thinking that the system of “Vally-e Fsgheeh” would be willing to respect the will of people is noting but shear fantasy, and fantasy is a luxury that we do not have time for

Sorry!


JustAnIranian

آقای باقرزاده

JustAnIranian


آقای باقرزاده

اسم شما را در لیست کسانی که در کنفرانس پراگ شرکت کرده‌اند دیدم. از طرف خودم و چند یک از اشنایانم از شما و همه شرکت کنندگان - من جمله آقای محسن سازگارا که همیشه با شک و تردید به او نگاه کرده‌ام - متشکرم.

هر چه نتیجه این کنفرانس‌ها باشد، لا اقل این عده از اپوزیسیون کوشش خود را می‌کنند که به گونه‌ای متحد شوند. این به نوبه خود قابل احترام است.