برای  سوری بانو وخانم نازی کاویانی

غم مخور

بر ، فتد این پنجه ی خونین ز ایران ، غم مخور
آسمان ، پر مهر گردد، بس درخشان ، غم مخور

روزگاری  نو ،  بسازد  جلوه هائی  پر شکوه
سختی_ دوران، بگیرد  رو به پایان ، غم مخور

دکتر منوچهر سعا دت نوری

با الهام از سروده ای از صدیقه وسمقی: نگاه کنید به این وبلاگ [1]

و این شاهکار حافظ:

يوسف گمگشته بازآيد به کنعان غم مخور 
کلبه احزان شود روزي گلستان غم مخور 

اي دل غمديده حالت به شود دل بد مکن 
وين سر شوريده بازآيد به سامان غم مخور 

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن 
چتر گل در سر کشي اي مرغ خوشخوان غم مخور 

دور گردون گر دو روزي بر مراد ما نرفت 
دايما يک سان نباشد حال دوران غم مخور 

هان مشو نوميد چون واقف نه‌اي از سر غيب 
باشد اندر پرده بازي‌هاي پنهان غم مخور 

اي دل ار سيل فنا بنياد هستي برکند 
چون تو را نوح است کشتيبان ز طوفان غم مخور 

در بيابان گر به شوق کعبه خواهي زد قدم 
سرزنش‌ها گر کند خار مغيلان غم مخور 

گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعيد 
هيچ راهي نيست کان را نيست پايان غم مخور 

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقيب 
جمله مي‌داند خداي حال گردان غم مخور 

حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌هاي تار 
تا بود وردت دعا و درس ایمان غم مخور

گل غنچه های پندار [2]

xxx