سخنرانی رئیس جمهور صد البته محبوب جناب مستطاب محمود احمدی نژاد در آئین بیشتر سیاسی جمعه در دانشگاه تهران بار دیگر پرده از زخمی فراگیر برداشت که بر جان عدۀ قابل ملاحظه ای از ایرانیان تنیده شده. طرفه آنکه این جراحت اکثراٌ موروثی است و کاری هم به سطح فهم و شعور، تحصیلات، دینداری و حتی مرام سیاسی ندارد.

علائم قابل روئیت بیماری اندک ولی تشخیص آن ساده و عواقب بسیار مخرب است. درست مانند خوره ایست که صادق هدایت حرفش را میزد، روح مبتلا را آهسته میخورد و میتراشد.

کمتر ایرانی وجود دارد، اگر یکنفر هم باشد، که بتواند ادعاکند که از وجود این زایدۀ روح خراش در میان ایرانیان بیخبر است. اگر خوش شانس باشد و خودش گرفتار آن نباشد و یا خوش شانسی شامل حال دوستان، خانواده و قوم و خویشان سببی و نسبیش هم شده یاشد، در کوی و برزن و روال عادی زندگی بار ها و بارها به مبتلایان به آن بر خورده و به احتمال قریب به یقین حتی متوجه هم نشده است.

در محاورات روزمرۀ مردم ده ها و ده ها اصطلاحات رایج و عبارات مصطلح که اگر نیک بنگری مایۀ شرم است رد و بدل میشود و کمتر هموطنی حتی متوجه و یا به خود زحمت میدهد و به گوینده مبتلا یاد آور میشود که باید هرچه زودتر بفکر درمان درد جانکاهش باشد. جهود بازی در نیار! خوش خیم ترینش است و کیست که از آن آبدارترهایش حداقل نیم دوجین نشنیده و شاید هم در مرحله ای از بلوغ و رشد بکار نبرده باشد و یحتمل بکار نبرد.

کم نیستند آنهائیکه با الفاط بازی و حسن استفاده از واژگان رایج به کاربرد دوپهلو دست میزنند و از کردۀ خود هم دلشاد و مایۀ فخر فروشی میدانند. خبر خوش آنکه وقوف به وجود این درد و مضرات آن بیشتر در درون ایران در بند و اندکی هم در برون مرز که ایرانیان در آزادی بسر میبرند به گونۀ فزاینده ای رو به رشد است.

به امید آنروزی که ریشۀ بلای یهود، بهایی، سنی و.... دیگر ستیزگریها از سرزمین ایران همچو آبله و تراخم و گری ریشه کن شود که نه نتها بلای جان مبتلاست بل به منافع ملی ایران چه خسارتها که نزده است.