درسحرگا ه_ ا بتدا ئی_عمر

آ سما ن ، صا ف و پا ک و روشن بود

گل تبا را ن  به  _گرد_ ما  بود ند

جا ی ما ، در میا ن_ گلشن بود

در فرا  ا وج_ قله ها ی_ شبا ب

همد ل  و هم مر ا م_ ا و گشتیم

سخن_ عشق_ او ، چه شیرین بود

غرق_ شیرین کلام_ او گشتیم

درمیا نسا لگی ، و تنگ غروب

تا   که میهن به چنگ توفا ن شد

وحشت_ قهقرا  شد و سرکوب

کار ما ، کوچ ازآن‌ د یا را ن شد

درسرا شیب_ ا نتها ئی_ عمر

بس شنید یم  شکوه ها ، ا ز د وست

خاطر از دوست نیست آزرده

آنچه از دوست می‌ ‌رسد نیکوست

درشبا نگا ه_ پیری  و عزلت

آ سما ن ، گرچه روشن و پا ک است

قلب ما ، در کنا ر قطب شما ل

یا د_آ ن زا د گا ه و آ ن خا ک است

منوچهر سعا دت نوری