شهريارا اين مديحت‏خوانى ِِ بيجا چرا

هتك حرمت‏كردن از خود اين چنين رسوا چرا

تو كه عمرى شعرهاى نغز و شيرين گفته‏اى‏

حاليا اين گفته‏هاى پوچ و بى‏معنىٰ‏ چرا

خودفروشى در جوانى باز هم حرفى وليك‏

تو كه يك پايت لب گور آمده حالا چرا

آبرو بردى ز شعر و شاعرى با ياوه‏هات‏

آبروريزى چنين بى‏درد و بى‏پروا چرا

روسپيدى در كلامت بود و سودت در هنر

رو سيه‏گشتن به بوى سودِ اين سودا چرا

هست ممدوح تو كفتارى پليد و زنده‏خوار

مدح درّنده دَدى در ظلمْ بى‏همتا چرا

اين خران خرما نمى‏رينند خاطر جمع دار

تو به نام خويش ريدى بهر يك خرما چرا

از همان روزى كه سر زد از تو اين ننگ قبيح‏

مرگت از آن روز بود امروز يا فردا چرا

ناز نازيبد به شعر ياوه در وصف خرى‏

ديگر اكنون با خران رو ناز كن با ما چرا

گر به ممدوح تو خر گفتم به خر توهين شده است‏

خر شرف دارد به ملا شك در اين فتوا چرا

طبع شعرت وقف وصف ماهرويان باد و بس‏

بذلِ ِ رذل ِِ ابلهى چون شيخ يا ملاّ چرا

يا همان شعر و شعارت كرده‏اى ثابت به خلق‏

كه خرى بى‏يال و دُم هستى دگر حاشا چرا

گر ز فرط بى‏حيايى نايدت شرمى ز كس‏

از روان حافظ و سعدى و مولانا چرا

نوشداروى شرافت خواهى اى سهراب پير؟

نام نيكت مُرد، ديگر خواهش بيجا چرا

محمد قاضى‏