پیمان را در کتابخانه دانشگاهش دیدم. تنها پشت میزی پراز کتاب نشسته و مشغول خواندن بود. مرا که دید برخاست و گفت به موقع آمدید، می خواستم کمی بیرون از کتابخانه باشم.

گفتم می دانید که موضوع اصلی مورد بحث این روزها و امروز ما تشکیل شورای ملی است.

گفت: بله فکر می کنم همینطورهم باید باشد.

پرسیدم: چرا هنوز بعضی ها در پشتیبانی از تشکیل این شورا تردید دارند و گام لازم را بر نمی دارند.

گفت : جوانان مخالف جمهوری اسلامی طرفدار و پشتیبان تشکیل این شورا هستند، بنابراین فکر می کنم دو دلی و تردیدها در نسل گذشته بیشتر باشد. نسل پیشین سخت از انقلاب انجام شده سال 57 پشیمانند و بسیار محتاط هستند که اشتباه زیانبار و وطن سوزدیگری نکنند. ولی من اطمینان دارم که ایشان نیز سرانجام از شورای ملی پشتیبانی خواهند کرد. البته این اطمینان شامل مغرضان و خودشیفتگان نمی شود.

پرسیدم : چگونه می دانی که آنها سرانجام از تشکیل شورا پشتیبانی خواهند کرد؟

گفت: هر فرد وطن دوست غیروابسته ای که چند پرسش زیررا ازخود بپرسد شورا راحمایت خواهد کرد:

1- آیا منشور پیشنهادی کمیته موقت نهایی شده یا می توان آنرا تغییرداد و تکمیل کرد؟

2- تشکیل شورای ملی خطربیشتری در بر دارد یا ماندن جمهوری اسلامی؟

3- مقابله باخطر جنگ و تجزیه کشور آسان، عملی و کم هزینه ترست یا همکاری وهم فکری درتشکیل شورای ملی؟

4- اگر امروز پس از سی وسه سال کاری برای کشور و مردممان نکنیم، کی خواهیم کرد؟

5- کدام کار عملی دیگری را می توان جانشین تشکیل شورای ملی کرد؟

6- آیا کسانی که احتمالا از درون ایران به تشکیل شورا یاری می دهند باید هویت خودرا فاش کنند و خودرا بخطر بیاندازند تا من رضایت بدهم؟ مگرهمه ی ما تاکیدمان بر جلب همکاری و شرکت هموطنان درون کشور نیست؟

پرسیدم : چرا نسل جوان در این مورد پیشگام می باشد؟

گفت: نسل جوان نمی خواهد ونمی تواند بپذیرد که عمرش مثل پدرو مادرانش، زیر بار نکبت و جور این نظام پسگرا، بی کفایت و جبار تلف شود، کمتر می ترسد، بیشتر به عمل گرایش دارد و از طریق رسانه ها متوجه شده است که جوانان دیگر کشورها ازچه امکانات و آزادی هایی برخوردارند.

پرسیدم: پشتیبانی از تشکیل شورای ملی با امضاء بپایان می رسد؟

گفت: خودتان خوب می دانید که پاسخ " نه" می باشد. امضاء کار نخست است. باید در سراسر راه از اعضای شورای ملی حمایت کرد و در عین حال باید از آنها حساب و کتاب خواست. ما بدون زحمت اززیبایی باغچه خانه ی خود لذت نمی بریم. باید آب و آفتاب و مواد غذایی برایش مهیا کنیم تا از طروات و زیبایی آن بهره بریم. همچنین اگر به اندازه کافی گل نداد باید فعالانه شاخه و برگهای خشک و اضافیش را بزنیم ، حشراتش را نابود کنیم و حیوانات را ازآن دور نگهداریم تا به وضع دلخواه در آید. به عبارت دیگر برای به ثمر رساندن این شورا و اداره مترقیانه کشورمان در آینده، ما مردم باید پیوسته در صحنه باشیم. وقتی فعالانه در صحنه ایم ارزش سیاستمداران با کفایتمان را می دانیم و از خود کامه شدن دولت مردان و حاکمان جلوگیری به عمل می آوریم.

مشکل جوانان خردمند با آخوندها چیست؟

//www.iranian.com/main/blog/daneshjoo-62 [1] چرا ایرانیان از آخوندها متنفر شده اند؟

//www.iranian.com/main/blog/daneshjoo-64 [2] راهی روشن برای مبارزان راستین

//www.iranian.com/main/blog/daneshjoo-67 [3] گفت آخوندی که ما نان آوریم

//www.iranian.com/main/blog/daneshjoo-61 [4]