طبع شعرم نغمه خوانــی کرده در صحرای دل
بشنـــو از دل تــــاشـوی مستــغرق دریای دل

از خدا خــواهم که اذن فاش اســــــرارم دهـد
تا بگویــــــم از مقــــام و رتبـــــه کبــــــرای دل

گر بخواهی مست از عرفان حق گـــردی بزن
دمبــــدم پیــمانه پیـــمانه می از مینـــای دل

وصل جانـــــان را اگــر که طالبی باید همــــی
گــــم شوی از خود روی انـدر پی پیــــدای دل

خانه حق در دل است و صدق بر این ادعــــــا
نام او حـــک شد به خط منجـــــلی بالای دل

از طواف کعبه سنـــگی برون آ ، مــــــــــدعی
سنگ کعبه سخت گشته خودزخـاک پای دل

ای قلندر چشم سر را لن ترانـــــی گفت حق
گـــو که جان بینــی گشایی دیده بینـــای دل