بر قلب_ آن  دیار  ، که  پیوسته یا د_ما ست
دلبسته ماند ه ایم  ، که روزی سفر ‌کنیم

آنجا که سینه چاک ، بگرد‌یم گرد_ شهر
از یک سبوی_ پاک ، لب_ تشنه ، تر ‌کنیم

در پرتو_ تشعشع_ خورشید_ آن دیار
جان و روا ن_ خویش ، بسی  تازه تر ‌کنیم

با  کاروان_ بابک و افشین و مازیار
کاخ_ عدو خراب و  ، ز بن ، زیر و بر کنیم

در هر کنار و گوشه ی آ ن مهد_  پرگهر
وجدی ،  بسان_ آدم_ نوع_ بشر کنیم

آنجا که  قرص_ ماه  ، درخشد  بر ﺁسمان
با صد هزار جلوه ، که حظ_ بصر کنیم

وندر فضای_ یکشب مهتاب_ پر شکوه
رقصان شویم و زمزمه ی_ عشق ، سر ‌کنیم 
 

دکتر منوچهر سعا دت نوری

برگرفته از مجموعه سروده های زنجیرها [1]