عجبا نماز مستان تو بگو درست هست آن
که نداند او زمانی نشناسد او مکانی
عجبا دو رکعت است این عجبا که هشتمین است
عجبا چه سوره خواندم چو نداشتم زبانی
در حق چگونه کوبم که نه دست ماند و نه دل
دل و دست چون تو بردی بده ای خدا امانی
به خدا خبر ندارم چو نماز میگزارم
که تمام شد رکوعی که امام شد فلانی : مولوی

جهاندیده بعد از دو رکعت نماز
به داور برآورد دست نیاز : سعدی

عروج ، بر فلک سروری توانی کرد
بخاک درگه نیکان ، اگر نیاز کنی
توانی آنکه یکی از مقربان گردی
دو رکعت از سر اخلاص گر نماز کنی
برای آخرت ار توشهٔ بدست آری
بگور چون روی آسوده پا دراز کنی
ببندی ار در لذات این جهان بر خود
بروی خویش دری از بهشت باز کنی : فیض کاشانی

ز مقام من چه پرسی به طلسم دل اسیرم
نه نشیب من نشیبی نه فراز من فرازی
ره عاقلی رها کن که به او توان رسیدن
به دل نیازمندی به نگاه پاکبازی
به ره تو ناتمامم ز تغافل تو خامم
من و جان نیم سوزی تو و چشم نیم بازی
ره دیر تختهٔ گل ز جبین سجده ریزم
که نیاز من نگنجد به دو رکعت نمازی : اقبال لاهوری

به یاد آن دل از شهر خسته بنویسم
کنار شعر دو رکعت نشسته بنویسم
شکسته امده ام تا شکسته بنویسم
و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم : حمید رضا برقعی

شب دراز ومن واین راه دراز ای ساقی
با دو پیمانه مرا باز بساز ای ساقی
دامن دوست نشد، دامن پرهیزکجاست
تا دو رکعت بنشینم به نماز ای ساقی
روزگار این همه ما را به گدایی انداخت
وای از این بندگی و دست نیاز ای ساقی
من که از خود نرهیدم چه توانم بکنم
در برون با ره پر شیب و فراز ای ساقی
قصد تعزیر تو و شاهد مجلس دارد
شحنه ی مست کش شعبده باز ای ساقی
ملک تاراج شد از حمله ی بیگانه دریغ
نادری کو که کند عزم حجاز ای ساقی
داد از این خواستن ما که توانستن نیست
پر سیمرغ در آتش بگداز ای ساقی
دل «یاغی» ز سر زلف تو آشفته تر است
به نگاهی دل ما را بنواز ای ساقی : کریم سهرابی

افتاده ام ،  به پای_ تو [1] ، در سجده گاه_ عشق
سجاده ام ، ببین : شده ، آهنگ و ساز _ عشق
 
با آن عروج_ وصل_ تو در خیمه گاه عشق
خوانم ترانه ای و دو رکعت ، نماز _ عشق

دکتر منوچهر سعادت نوری

مجموعه ی گل غنچه های پندار [2]