سروده ای از مزدک

چونکه انسان دید مرگ خود زِ پیش *** دانش محدود و مجهولات خویش

بیم و امیدش خدا را آفرید *** وز خیالش قدرتی آمد پدید

او خدا را ساخت تا یارش شود *** در نهان همرازِ اسرارش شود

تا که در سر نقشِ الله آفرید *** حقه ها و مکرِ شیادان بدید

ناکسان دلالِ آن الله شدند *** ترجمانِ نقشِ ناپیدا شدند

از زبانِ آن خدا دین ساختند *** وز بُتِ دین حربه ها پرداختند

جمعی ازاین هوچیان برما شدند! *** شیخک و آخوندک و ملا شدند

این گروهِ مُفتخور، بیکار و بار *** خورد و خوابید و بشد برما سوار

هرکه با کردارشان همراه نشد *** کافرو بی دین و ایمان خوانده شد

ترس را چون آتشی افروختند *** ریشه ی اندیشه ها را سوختند

با چماق دین و تزویر و ریا *** کوفتند آزادگان شهرها

جهل ونادانی فزون تر ساختند *** دانش و دانا به دام انداختند

ای بسا کُشتند پنهان و عیان *** بهر سود خویش، این نامردمان

شیخکان اکنون براین کشورسرند! *** ما چو خاشاکیم و آنها ا َخترند!!

تا براندازی تو این قوم پلید *** آگهی افزون کن، و دین ناپدید