چيزي كه اصلن در بين ايرونيهاي اينجا عوض نشده ,  مهموني رفتن و مهموني دادن هست.كه البته همه شما دوستان خبر داريد كه اغلب اينجور مهمونيها به باب طبع برگزاركننده نيست !

اغراق نميكنم اگر بگم كه توي ان چند روز كه در لوس انجلس بودم,   چقدر چشم رو هم چشمي ديدم و چقدر رفتارهاي منفي و نا متناسب.

از همه بد تر ,  انجاي كار هست كه مهموني با شام يا ناهار همراه باشد ,  تمام شرط و شروط داستان عوض ميشود.

چيزي كه واقعن من رو ميرنجونه ,  اصراف كاري هست كه هموطنان ما در اين مهمونيها مرتكب ميشن.

خدا شاهده كه در طي چند هفته اي كه در كاليفرنيا به سر بردم  ,  هر جا رفتم ,  بالاي پنج يا شش نوع غذا ديدم اون هم به مقدار زياد و به حد وفور . از چلو خورشت بگير تا غذاهاي فرنگي ... انواع اردور ها و دسر ها .

ميدونم كه ما ايرونيا دست و دلبازيم ,  مهربونيم همه از طايفه حاتم طائي تشريف داريم ولي اين مرام نيست كه اينجوري كسي غذا رو حروم و حرص كنه و به فكر هموطن گرسنش در فلان محله لوس انجلس نباشه.

اين رو به حالت درد دل ميگم نه به حالت شكوه و شكايت .

به نظر من خوبي كردن به مذهب و خدا كاري نداره. ادم بايد بدونه كه با هر دستي چيزي رو بدي ,  با همون دست تحويل ميگري.پس چه بهتر كه توي اين مهمونيها اگر غذا زياد مياد,  دور نريزيم. حواسمون به اونهايي باشه كه واسه بيست دلار چه زحمتي بايد بكشند در روز . اگه به ديگرون فكر كنيم و به حالشون برسيم ,  يادمون باشه كه در بد دنيائي زندگي ميكنيم. دل شاد كردن ديگران يكي از بهترين كارهائيست كه ما نبايد از اون غافل بشيم.ما ايروني هستيم...ما مهمون نوازيم... ما دل رحم و با وجدان هستيم. اول  كشورمون .دوم هموطنمون.سوم خودمون.

شب خوش.