داشتم می گفتم

ماه فروردین رفت؛

تیر و شهریور نیز.

آسمان بارانیست.

لاله ها در قدم باد تَبستان مردند؛

باغهای گل سرخ

و چکاوکها نیز.

من درین خاک اثر از نارونی پیر ندیدم هرگز.

همه جا قال و مقال مال است.

صحبت از "من" بودن،

صاحب مکنت و شوکت گشتن

محک سنجش هر معیاریست.

خسته از آش دهانسوز نژاد،

خون پاک اجداد،

و زبان پاکی

که زمختی ورا

رهرو تیز زمان صیقل داد،

و درشتیش زدود،

سینه ام مالامال

دیده گانم سرشار؛

من پی گمشده ایی می گشتم.

زیر و بالا و بلندای در و پنجره و کوچه و راه

همه را می جستم.

بار دیگر دیدم

آسمان اینجا

همچنان بارانیست.

لختی انگارۀ خورشید به یادم آمد.

مویه کردم، باری.

از خودم پرسیدم:

"یا رب این قوم چرا بندی یک هذیانند؟"

تبستان: تابستان 

هفتم مرداد ماه 1387

اتاوا