اهل بیدار قلاع سنگی؛

شاخه هاتان پر بار

گنجهاتان بسیار

قلبهاتان بیدار

ذهنهاتان هشیار

بستراتان تبدار.

کوچه هاتان افسوس،

خالی از قهقهۀ طفلان است.

اهل بیدار قلاع سنگی؛

یادتان رفت که دژهای کهن

یادگار از پدران و پدرانتان در دل

ریشه ها داشته اند در دل رفهای ستبر؟

قلعه را پی مکنید.

اسب را سم مزنید.

ترسم آن روز که هشیار آیید

بر کشید از دل بیدار آهی:

کاین قلاع سنگی

برج و بارو بودند

مر یکی گنج گرانقیمت را.

شاید این مرکب تازی اینجاست

تا که هشدار دهد سُمکوبان

لحظه آمدن حادثه را.

ترسم اینجاست هنوز

گنج نایاب زمان پیشین

که بکار آیدتان

بهر درمان یکی درد بدون درمان؛

یا به سامان آرد

یک سر بی سامان.

رَف : صخره