گفت  آخوندی که ما نان آوریم

برق و خانه مُفت و ارزان آوریم

 کوی و بَرزن را چراغان می کنیم

مِهر و آزادی فراوان می کنیم 

 گرگ را همسایه با بُز می کنیم

دشت را پُراز گلِ رُز می کنیم

 جسم وروح جملگی پَر می دهیم

هرچه خواهی ما برآن سر می دهیم

 خود رویم و خانه در قم می کنیم

در عبادت نفسِ خود گُم می کنیم

 مردمان مسحورِ گفتارش شدند

سر به سر راهی درگاهش شدند

***

مدتی بگذشت و او رهبر بشد
نفس اماره تو گویی چیره شد

وعده هایش جملگی وارونه گشت
شهرها باجنگ او ویرانه گشت

هرچه بودی شد گران اندرگران
غیرِ خونِ مردمِ پیر و جوان

عقل و دانش گوییا بازنده شد
رسمِ تازی بارِ دیگر زنده شد

زن دوباره زیر چادر شد نهان
تیره شد در نزد او هفت آسمان

شد شتر معیار و مقیاس عمل
مُلک و ملت دستِ ملای دغل

با ریا و تقیه و دوز و کَلَک

گشت ملا هم امام و هم مَلَک

نوکرانِ تازیان افسر شدند
از همه ایرانیان برتر شدند

واژه ی میهن پرستی شدخطر
نخبگان صد جای دنیا دَر بدَر

درس تاریخی ما تغییر کرد
هرچه ملاخواست خود تحریرکرد

دزدی و فحشا وطن را در گرفت
اعتیاد اینجا و آنجا را گرفت

کشور خوشنام ما بدنام شد
ضدِ ما هر دشمنی همگام شد

هرکه آگه بود و او دادی بخواست

رفت زندان، زجردید و برنخاست

چون نبود از داد وآزادی خبر

مردمان مشتاق دین های دگر

بازگو کردم که تا یاد آوری
نسل ما را سوخت این خوشباوری

روی آور بر خرد ای هوشیار
شیخ و ملا را نباشد اعتبار

خیز وکشور را ز نادان بازگیر
در چنین دامی مشو دیگر اسیر