"ما به اسم اسلام در این سالهای پس از انقلاب آدم کشته ایم و اموال مردمان خود را غارت کرده ایم و زندانهای خود را از مردم معترض پُر کرده ایم و به اسم اسلام بر جهل مردمان خیمه افراشته ایم و.... آیت الله های ما به کدام افق خیره مانده اند تا مگر فرصتی پدید آید و این غبار نفرت و انزجار از اسلام روفته گردد؟

بله، من به زودی خود را به آتش خواهم کشید..."

این حرفهای یک ضد انقلاب نیست؛ سخنان یک اسلام ستیز نیست، محمد نوری زاد [1]، تا همین اواخر، از خودی ترین خودی های رژیم بود که سالها در جبهه جنگ با عراق بوده و چندین برادرش در آنجا کشته شده اند.

لُب کلام، از عذاب وجدان به تنگ آمده؛ دیگر نمیتواند چشم بر واقعیت ملموس و انکار ناپذیر ببندد، به فغان آمده، زده به سیم آخر.

اگر درد اسلام داری، درد ایران و ایرانی خورۀ روحت است، ضد جنگی، جمهوری خواهی، سلطنت طلبی،.... پیش از آنکه دیر شود باید هر آنچه در توان داشت هزینه سرنگونی کلیت رژیم ایرانی کُش و ایران ویران کُن کرد.

تبریک