M. Saadat Noury

روزگار است آنکه گه عزت دهد، گه خوار دارد

این شعر از قائم‌مقام فراهانی (میرزا ابوالقاسم فراهانی) فرزند سیدالوزرا میرزا عیسی، معروف به میرزا بزرگ است که از سیاستمداران خوشنام دوره قاجار و نثرنویسی چیره‌دست و شاعری خوش‌قریحه بود

روزگار است آنکه گه عزت دهد، گه خوار دارد
چرخ بازیگر از این بازیچه‌ها بسیار دارد
مهر اگر آرد، بسی بی‌جا و بی‌هنگام آرد
قهر اگر آرد، بسی ناساز و بی‌هنجار دارد
گه به‌خود چون زرق‌کیشان تهمت اسلام بندد
گه چو رُهبان و کشیشان جانب کفار دارد ...
//fa.wikiquote.org/wiki/%D9%82%D8%A7%D8%A6%D9%85%E2%80%8C%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%85_%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C

Futility of moaning and groaning

ایام زمانه ازکسی داردننگ       کودرغم ایام نشیند دلتنگ

می خورتودرابگینه باناله چنگ   زان پیش که ابگینه ایدبرسنگ

And my translation of this robaii of Omar Khayyam

The world is not proud of the people who moan,

About the future and the past groan.

Raise your glass to the tune of harp now,

Before the glass of your life hits the stone!

تقدیرِ چرخ و مصلحت روزگار نیست

مرگ عفیفی

از فریدون توللی، و شاید بهترین مرثیه برای ایده‌آلیسم قبل از ۲۸ مرداد باشد.

 یادت به خیر، ای پدر، ای رهبری که مرگ
کوتاه کرد پایِ تو از کاروانِ ما
 کانونِ عشق بودی و سر منزلِ امید
 درمانِ درد و همدم ِ روز و شبان ما
چون آفتابِ زرد و غم انگیزِ شامگاه
 رفتی و چون شفق، دلِ یاران به خون نشست
 غم سایه ریخت بر دل و از رفتنت به جان
گویی غبارِ تیره و سرد قرون نشست
 پیوندها به مرگِ تو بگسست و نامراد
هر یار دلشکسته فرا شد به گوشه ای
 پاشید زار و گشت لگدکوبِ روزگار
 هر جا که بود از تو و مهرِ تو خوشه ای

... 
 وایا به حالِ زارِتو، وایا که همچو شمع
یک عمر سوختی و کست اعتنا نکرد
 یک عمر سوختی که ننالد کسی ز رنج
یک عمر سوختی که نسوزد دلی ز درد
یک عمر سوختی و بیاموختی که جور
 تقدیرِ چرخ و مصلحت روزگار نیست!
یک عمر سوختی که به این خلقِ بت پرست
روشن کنی که خدمتِ بت از سیه دلیست
وین فتنه ها که می رود از ناکسان به خلق
محصول بردباری و سستی و کاهلیست
دردا، که پندِ گرمِ تو در این گروهِ سرد
با آن سخنوری، سرمویی اثر نکرد
بتخانه ماند و بت شکن از جهلِ بت پرست
در خوابِ مرگ رفت و سر از خواب بر نکرد
...

آنشب، ز خلوتِ دلِ من ، ای پدر چه زود
رفتی به خاک و سایه برافکندی از سرم
یادِ تو، یادِ مهر و صفایِ تو، نیمرنگ
چون ابر، موج می زند از پیشِ خاطرم
در شعله هایِ خاطره، می بینمت که باز
باز آمدستی از در و بنشسته ای به تخت
پیرامنِ تو حلقه زنان دوستان ز مهر
در آن حیاطِ پر گلِ خاموشِ پر درخت
می پرسی از یکایکِ آن جمعِ پر امید
 از روزِ رفته، با لبِ خندان فسانه ای
وانگه به یادِ عمر سفر کرده، سوزناک
می خوانی از کتابِ جوانی ترانه ای 
من همچنان به چهره ی گرمِ تو بسته چشم
فرزند وار پیشِ تو بنشسته ام خموش
آرنج، تکیه داده سبک بر کنارِ تخت
بر گفته های نغزِ تو از جان سپرده گوش
...

لختی چنین، به خواب دل انگیزِ خاطرات
رؤیای گرمِ یادِ تو، می سوزدم دو چشم
بر می جهم ز شوق و دریغا که نامراد
دل می تپد ز وحشت و رگ می زند ز خشم
 آه، این کجاست؟ کو؟ چه شدی ای پدر؟ دریغ!
 جز من کسی نمانده در آن کلبه ی خموش!

کا ش می‌ شد روزگا را ن ، شا د بود

کا ش می‌ شد روزگا را ن ، شا د بود
یا که انسان ، همچنان آزاد بود
یا ستمگر ، سنگر قا نون نداشت
وين جها ن ،کا نون عدل و د اد بود
کا ش می‌ شد، طعم سر خ عشق را
از لبا ن گرم معشو قی چشید
یا د ر آ غوش صبا ، با یک نسیم
سوی‌ گل ها ی شقا یق ، پر کشید
کا ش می‌ شد زور قی سرگشته را
ازتلا طم های توفا ن در ر‌ها ند
با سلا مت تا کرا نه ره گشود
وند ر آ نجا فرش شا دی گسترا ند
کا ش می‌ شد نعره ی حلا ج را
کو کشید جا نا نه ‌پای چو ب د ا ر
با ز پس می داد آ خر آ سما ن
آ ن ا ما نت ما ند ه د وش روزگا ر
کا ش می‌ شد، این کهن، فرخ د یا ر
ا یمن و آ سود ه ا ز بیدا د بود
وين جها ن ، کا نون عدل و داد بود
کا ش می‌ شد روزگا را ن ، شا د بود
دکتر منوچهر سعادت نوری
//saadatnoury.blogspot.com/2011/08/blog-post_16.html

عمر دو بایست در این روزگار

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار

تا به یکی‌ تجربه آموختن، با دگری، تجربه بردن بکار!

Dear Shazde Asdola Mirza

Thank you for the poem; please accept this in return 

نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم!
گلشن طبع تو جاویدان بهار است، ای حکیم!
آن بهاری کاعتدالش ز آفتاب حکمت است
از نسیم مهرگانی برکنار است، ای حکیم!
نوبهار فرخ بلخ و بهارستان گنگ
در بر گلخانهٔ طبع تو خار است، ای حکیم!
نافهٔ چین است مشکین خامه‌ات کآثار وی
مشکبیز و مشکریز و مشکبار است، ای حکیم!
یا مگر دریاست با آب مدادت تعبیه
کاین چنین گفتار نغزت آبدار است؟ ای حکیم!
حکمت ار می‌کرد فخر از روزگار بوعلی
اینک آثار تو فخر روزگار است، ای حکیم!
مدح این بی‌دولتان عار است دانا را ولیک
چون تویی را مدح گفتن افتخار است، ای حکیم! ملک‌الشعرای بهار

Dear Anahid

Thank you for your kind comment; please accept this in return

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور
گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور
هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب
باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور... حافظ

روزگار است

روزگار است آنکه گه‌ عزت دهد، گه‌ خوار دارد

چرخ بازیگر، از این بازیچه‌ها، بسیار دارد!

Thanks Ostaad Saadat Noury for your blog

poems that you have chosen are all great poems. let's  hope that our roozegaran will be much brighter in future. 

بخاطر داشت باید روزگار ناتوانی را

یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی
بگفت ای بیخبر، مرگ از چه نامی زندگانی را
اگر زین خاکدان پست روزی بر پری بینی
که گردونها و گیتی‌هاست ملک آن جهانی را
چراغ روشن جانرا مکن در حصن تن پنهان
مپیچ اندر میان خرقه، این یاقوت کانی را
مخسب آسوده ای برنا که اندر نوبت پیری
به حسرت یاد خواهی کرد ایام جوانی را...
نباید تاخت بر بیچارگان روز توانائی
بخاطر داشت باید روزگار ناتوانی را
تو نیز از قصه‌های روزگار باستان گردی
بخوان از بهر عبرت قصه‌های باستانی را ... : پروین اعتصامی
//ganjoor.net/parvin/divanp/ghasidep/sh4/

ياد باد آن روزگاران ياد باد

Dear AI   Thank you for your musical link; please accept this in return

ياد باد آن روزگاران ياد باد //www.youtube.com/watch?v=GOFbw-nW9Cg

حتي به روزگاران با صدای شجریان

//www.youtube.com/watch?v=36n9nuKvmfI

دیوانه ی فرزانه

با سپاس و در پاسخ، سروده و پیوند موزیکال زیر تقدیم حضور می شود

ما هم شکسته خاطر و ديوانه بوده ايم
ما هم اسير طره جانانه بوده ايم
ما نيز چون نسيم سحر در حريم باد
روزي نديم بلبل و پروانه بوده ايم
ما هم به روزگار جواني ز شور عشق ...
//www.youtube.com/watch?v=-o7FauDXmx0

دریغا مانده از آن روزگاران

Dear AI   Thank you for the poem; please accept this in return

زمانی ست  نمانده کس درین تنهایی تلخ
که خود افسرده از خواب گرانی ست
به شب اینجا چراغی نیست روشن
 به روز اینجا نمانده های و هویی
 دریغا مانده از آن روزگاران
شکسته بر کنار رف سبویی ... شفیعی کدکنی

//www.jasjoo.com/books/new-poems/mohammadreza_shafie_kadkani/72/1845

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم

ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل و دین باخته، دیوانه‌ی رویی بودیم

بسته‌ی سلسله‌ی سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود 

وحشی بافقی

با سپاس از دکتر سعادت نوری گرامی برای این مجموعه و شعر زیبایش.

روزگاران سهراب سپهری

برگردیم و نهراسیم درایوان آن روزگاران نوشابه جادو سر کشیم
شب بوی ترانه ببوییم چهره خود گم کنیم
از روزن آن سوها بنگریم در به نوازش خطر بگشاییم
خود روی دلهره پرپر کنیم
نیاویزیم نه به بند گریز نه به دامان پناه
نشتابیم نه به سوی روشن نزدیک نه به سمت مبهم دور
عطش را بنشانیم پس به چشمه رویم
دم صبح دشمن را بشناسیم و به خورشید اشاره کنیم
سهراب سپهری

//www.jasjoo.com/books/new-poems/sohrab_sepehri/1/22

روزگار پریشان

Dear AI   Thank you for your informative link; please accept this in return

این سوز سینه شمع شبستان نداشته است
وین موج گریه سیل خروشان نداشته است
آگه ز روزگار پریشان ما نبود
هر دل که روزگار پریشان نداشته است : رهی معیری
//ganjoor.net/rahi/ghazalha1/sh6/

روزگار در اشعار پارسی

//www.hdabir.com/aby/120-rozegar.html