BAKHTIAR

Dear Souri

The problem is that we never learn nothing from all this talking about the past!

Maybe our children will we are getting too old. I had a discussion about death. My friend asked me why did it happen. I told her: because people get too old to learn and we need new people. I think I had a very good point. My grandmother used to say "Khoda agl be oladet bedeh as to gzashteh" :-)

Every year at this time we say the same things about Bakhtiar, be khoda!!!

Well then it will get my job easier. I will just cut and paste the same post from this year :-)

Now really what do you think we should learn? I would like to know. One thing I did learn is to appreciate good people. Not to turn my back on them. Right now we have one possibility: Shirin Ebadi. I have been very critical of her in the past. But maybe I should reconsider and be more receptive to her as a possibility.

بختیار: اسطوره و واقعیت و سوزاندن فرصتی تاریخی -متن کامل

I'm posting the link for the entire essay below. In here I'm just putting the part about Bakhtiar's cooperation with Sadam.

//www.hafteh.de/?p=20756

نامه هفتم شهریور ۱۳۵۶، سالی قبل از انقلاب، آقای بختیار به آقای خمینی:
“…واکنون به وسیله دوست مبارز خود آقای ابوالحسن بنی صدر این عریضه را به
حضور آن حضرت تقدیم می دارد. عطف نظر به گذشته و سوابق امضا کنندگان نامه ی
مذکور خواستم استدعا نمایم که به منظور وسعت بخشیدن مبارزات و ایجاد
هماهنگی بیشتر بین افراد ملت مسلمان در صورتی که مقتضی بدانید به هر نحو که
صلاح باشد ما را در این راه هدایت و حمایت فرمایند.”

---------------------------------------------------------------------------

۳. سرانجام بختیار
حال می توان از کسانی که سعی می کنند از بختیار شخصیتی دانا، ملی و
ایراندوست بسازند و او را در کنار مصدق قرار دهند و گاه هم از او به عنوان
چهره فروزان تاریخ ایران یاد کنند، پرسید که با شناختی که از مصدق و حساسیت
بسیار شدید او نسبت به اصل استقلال و آزادی داریم، کدامیک از حرکتهای
سیاسی بختیار که شمه ای از آن در این تحقیق آمد با روش و منش رهبر ملی
ایرانیان دکتر مصدق همخوانی دارد؟ آیا عدم استقلال بختیار در مقابل آمریکا،
همکاری اش با دشمن برای ایجاد کودتا در وطن، تشویق دشمن و همکاری با
بعثیها برای حمله به ایران، پذیرفتن دهها میلیون دلار پول از صدام و
سلطانهای فاسد عرب نفتی و دیگران و… را می توان با معیارهای ایرانیت که در
بخش اول ذکر شد تبیین کرد؟ آیا از دید هر مصدقیِ راستین، کسی که استقلال
وطن را زیر پا بگذارد و با دشمن در حمله به وطن تبانی کند، خائن به استقلال
وطن خوانده نمی شود؟ آیا این بی حرمتی تمام به مصدق نیست که نام بختیار را
در کنار نام قهرمان استقلال و آزادی بر اصل موازنه عدمی قرار دهیم؟
چرا برخی که خود را در جمع نیروهای ملی تعریف می کنند، به خود اجازه می
دهند در تاریخ جعل روا داشته و به نسل جوان، به خصوص نسل جوان در ایران تحت
استبداد که در سانسور اطلاعاتی شدید قرار دارند، دروغ بگویند و نیروهای
محرکه ای را که می توانند در تحول ایران از استبداد تاریخی به مردم سالاری
نقشی اساسی بر عهده گیرند نسبت به نیروهای ملی ناامید سازند؟ همه وظیفه
داریم که تاریخ وطن را، با تمام ابعادش با مردم خود و به خصوص با نسل جوان،
در میان بگذاریم. جعل در تاریخ، به خصوص در شرایط بحرانی حاضر، که رژیم و
مخالفان قدرت طلبش تلاش دارند تا منابع تاریخ را به انحصار خود در آورند،
تا بدین وسیله آینده را مطابق امیال خود معین کنند، جفای محض به مردم ایران
و عملی بس ناجوانمردانه است. هر کس یا گروهی که سیاست را نه روش رسیدن به
آزادی، بلکه دستیابی به قدرت می شناسد و برای رسیدن به این هدف، هر روشی را
مجاز می داند، نه تنها آلترناتیو و یا جانشین مناسبی برای استبداد
خانمانسوز فعلی نیست، بلکه بیش از حاکمان فعلی باید از او پرهیز کرد.
اینکه بختیار در درون خودش و برای دوستان و نزدیکانش واقعا چگونه انسانی
بود، مانند بسیار انسانها، ما علم کافی درباره قضاوت کردن در اختیار
نداریم. ولی علم و اطلاعات کافی برای قضاوت در مورد بختیار سیاستمدار در
عرصه عمومی داریم و این اطلاعات همانگونه که قدری از آن در اینجا عرضه شد
به ما می گوید که در کار سیاسی برای او قدرت اصل بود و نزد وی هدف وسیله را
نیز توجیه می کرد و چون قدرت اصل بود، مفاهیمی چون استقلال، آزادی و
مردمسالاری، حکم دست آویز را داشته اند وگرنه، او باید می دانست در
مردمسالاری، حاکمیت با مردم است و آزادی بدون استقلال، وجود پیدا نمی کند.
در یک کلام، سیره وی در انقلاب و جنگ نشان می دهد برای استقلال و آزادی وطن
ارزش واقعی قائل نبود.
اگر او به استقلال و آزادی همچون محمد مصدق باورداشت هیچگاه دستور بمباران
کردن واحدهایی از نیروهای مسلح را نمی داد و اگر ذره ای به آزادی باور داشت
هیچگاه در دوران نخست وزیری اش دستور طرح و اجرای کودتا و زندانی کردن بین
۱۰۰ – ۲۰۰ هزار نفر را نمی داد. به طور قطع در کودتایی که او در نظر داشت،
مانند هر کودتای دیگر در هر جای دیگر جهان، حتما ارباب جراید و روزنامه
نگاران مخالف از اولین دستگیر شدگان می بودند. مگر می شود تصور کرد که
کودتایی انجام بگیرد و بیش از ۱۰۰-۲۰۰ هزار نفر زندانی شوند ولی مطبوعات ضد
بختیار (که در آن زمان تقریبا‌ شامل تمامی مطبوعات می شد) به فعالیت خود
آزادانه ادامه دهند؟
او به اصل استقلال اعتقادی نداشت و برخوردی ابزاری با این اصل داشت و در
این رابطه است که تکرار این سوالات بنا به اهمیت آن لازم می آید. مگر ممکن
بود یک نیروی مصدقی از کارتر اجازه همکاری با خمینی را بگیرد و وقتی از سوی
آمریکایی ها مخالفت می بیند، از دستور کارتر اطاعت کند و بعد برای پوشاندن
حقیقت (=اطاعت از نظر کارتر) به اطرافیانش دروغ بگوید؟ مگر ممکن است که یک
مصدقی مشوق صدام برای حمله به ایران شود، به خدمت ارتش او برای تجاوز به
ایران در آید، طرح کودتای نوژه را بریزد، و خود و دستگاهش دریافت کننده
دلارهای صدامی و سلطانهای فاسد نفتی باشند و دیگران باشند؟ ظاهرا وی نیز
مانند آقای رجوی بر این نظر بود که اگر پیروز شود، بازخواستی نخواهد بود
زیرا از پیروز کسی سئوال نخواهد کرد؟
ناگفته نماند صدام، مانند هر سیاستمدار دیگر که قدرت را اصل می داند، هیچ
علاقه خاصی به شخص فارسی زبانی به نام بختیار نداشت و از زمانی که فهمید که
دفتر و تشکیلاتی که صدها مزدبگیر در اروپا دارد، برای بعثیها کارایی
ندارد، و از زمانی که به رجوی هم میوه ممنوعه قدرت را خوراند و صدام توانست
او را هم به خدمت خویش در آورد، عراقیها به بختیار کم لطف شدند و بخش اعظم
بودجه وی را قطع کردند. بی کفایتی ها و فساد در دستگاه بختیار بدان حد شد
که دهها میلیون دلار صدامی و غیر صدامی بباد هوا رفت تا جایی که مجبور شد
که خانه اش را نیز بفروشد و وقتی که بعد از قتل فجیعانه اش فرزند وی به
خانه زنگ زد و گوشی برداشته نشده بود اولین چیزی که به ذهنش رسیده بود این
بود که حتما پول تلفن داده نشده و تلفن را قطع کرده اند. و در این اوضاع و
احوال چه زود همکاران سینه چاک وی، حال که کیسه را خالی یافتند، رهبر را در
خانه اش درحومه پاریس تنها گذاشتند. در کنار او تنها تنی چند بیش نمانده
بودند، که در این میان نزدیک ترین فرد به او آقای بویراحمدی بود، که خود را
یار غار بختیار نمایش می داد. اما زمانی که رژیم مبلغی حتما بسیار بیشتر
از ۵۰۰۰ هزار فرانک حقوق ماهانه اش به او پیشنهاد کرد، پول را پذیرفت و در
حق رئیس خود خیانت کرد و آدمکشان رژیم را به خانه بختیار راه داد و بدین
وسیله سر رهبر را تقدیم رژیم کرد.

عبرتی در کار نیست

مباشید گستاخ با این جهان

که او بتری دارد اندر نهان

چنین است کردار این چرخ پیر

ستاند ز فرزند پستان شیر

که داند کز این گنبد تیز گرد

درو سور چندست و چندی نبرد

براین گونه گردد همی چرخ پیر

گهی چون کمان است و گاهی چو تیر

بدو نیک هردو ز یزدان بود

لب مرد باید که خندان بود
 

Zang e tafrih :)

آهنگ و تنظیم: فرزاد فتاحی


"یه دیواره...یه دیواره"/ که یه عمر آزگاره
...اونورش همیشه بن بست/ این ورش هیچی نداره

"یه طرف همه سیاه و، یه طرف همه سفیدیم"
این طرف ریشه نداریم/ اون طرف ریشه بریدیم


اگه از دیوارِ خونه/ چشممون جدا نمی شد
یه "درخت پیر انجیر"/ همه چیزِ ما نمی شد

بسکه زندگی نکردیم/
وحشت از مردن نداریم
ساعتا جلو کشیدن/ وقت غم خوردن نداریم

برای اون "یه وجب خاک"/ همه دنیامونو دادیم
ما برای "بوی گندم"/ خیلی چیزامونو دادیم

هیچکی یادمون نداده/ خنده ی همو ببینیم
این فقط درد "وطن" نیست/ ما تو غربتم همینیم!

اینور و اونورِ دیوار/ درد ما هنوز همونه
آی "شقایق"! ما جماعت دردمون از خودمونه!


تو همه خاطره هامون/ حق دشمن "مُرده باد"ه
حتی راه دشمنی رو هیچکی یادمون نداده

"یه دیواره...یه دیواره"/
که یه عمر آزگاره
اونورش همیشه بن بست/ این ورش هیچی نداره

از عذاب این "قبیله"/ هممون از هم بریدیم
حس هم خونی نداریم/ چون قبیله مونو دیدیم

ما که تو زمزمه هامون/ هی به دامون رسیدیم
یکی یادمون بیاره: کِی به داد هم رسیدیم؟

تو هجوم این همه حرف/ هر جوابی یه سقوطه
تو بگو هر چی که می خوای/ من که "سنگرم سکوته"!

sunshinegirl

از من میپرسید از گذشته چی یاد گرفته اید؟ ظاهراً که هیچی. ما که هی مطالبو میذاریم لا اقل...

and so it continues ...

اگر گذشته چراغ راه آیند است ، ما از گذشته خود چه یاد گرفته ایم ؟ نسل  من حتی مزه آزادی را هم در ۳۰ سال اخیر نچشیده. اگر ما چیزی از گذشته خود یاد گرفته ایم این است که به نسلهای قبلی خود اعتماد نکنیم. کسانی که امروزادعا میکنند رهبران خوبی برای ما خواهند بود. اگر شما عاقلان امروز از گذشته خود یاد گرفته اید، چه راه حلی برای امروز و  آینده فرزندان این نسل بر باد رفته دارید ؟ چطور ما میتوانیم به پدران و مادران خود اعتماد کنیم که خود را عقلا و صاحبنظران امروز خطاب میکنند در صورتی که نتایج تصمیمات و احساسات بی جا و اشتباه آنها را ما بچه های   انقلاب دادیم و جز سکوت و فرار از کشور از آنها هیچ ندیدیم. 

دور دیرپای تباهی

اینکه ما ایرانیها بر سر گذشته های سیاست و یا خوبی و بدی این یا آن دین و فرقه و غیره بد و خوب هم را میگوئیم تا اندازه زیادی مربوط به اینست که ما ایده و باوری به آینده ایران و فرهنگ درخشان و عالم ساز گذشته اش  نداریم ، ما عمومآ خود باخته ایم ، حتا عار یا کسر شآن خود میدانیم که با زبان بی نظیر فارسی ، که قدرت برتر واژه سازیش اصلآ قابل مقایسه با زبانهای امروز دنیا نیست ، بنویسیم و بگوئیم . از مردمی که از زبان و فرهنگ اصیل خود بی اطلاع و فراری هستند چه انتظاری میشود داشت ؟  شاه و بختیار و مصدق و فلان و بیسار هم بهانه است ،  روان بیمار و تباه ما دنبال اینست که بد بگوید و بد بشنود که شاید عقده هایش را خالی کند .
ببینید سعدی چگونه اندیشه سالم پیشینیان را به تصویر کشیده :

بود خار و گل با هم ای هوشمند
چه در بند خاری تو گل دسته بند
کرا زشتخوئی بود در سرشت
نبیند ز طاوس جز پای زشت

و یا حافظ که میگوید:

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرفست

با دوستان مروت با دشمنان مدارا

و فردوسی که فرموده :

به گل ننگرد آنکه او گل خوراست

اگرچه گل از گل ستوده تر است

کرا سرکه دارو بود در جگر

شود زانگبین درد او بیشتر

به گیتی به از راستی پیشه نیست

ز کژی بتر هیچ اندیشه نیست

هنوز معلوم نیست چند نسل دیگر ایرانیان باید در این دوران تخریب و تباهی به سر برند و بروند تا عصری نو با انسانهائی  مثبت اندیش پدیدار شود .

Dear Souri, I totally agree

Dear Souri, I totally agree with you. Talking about the past will benefit a nation to a certain extent, so long as it actually helps learn from the past mistakes. But dedicating an entire generation's time and life to feeling sorry for the mistakes of the past, is quite detrimental and is hardly the way to go. We can try to find out what led to the upheval of 1979; what made people disenchanted with the Shah, what made Khomeini a viable alternative as a leader or what caused Dr. Bakhtiar's belated attempt to fail...

But trying to find scapegoats for the failures of a defeated regime, fantasising about alternate ways of saving it without diagnosing the causes of its failure (including militarily crackdown) or blaming people for not being worthy of this leader or that..., is going to serve no one. On the contrary, it would help alienate the new generations on the ground in the heart of the battle, facing the consequnces of the previous generation's doings! 

To this generation a leader is the servent of the nation, be it Khamenei, Khomeini, Shah or Bakhtiar --  who are only there to do their utmost to serve people rather than rule them. They don't look at these figures the way we do as idols and worthy of worship! The main thing that this new generation has in common with the previos one though, is their quest for democracy, and the likes of Shah, Khamenei, Bakhtiar and Khomeini have been and are mere pawns in that quest! 

My friend

The problem is that we never learn nothing from all this talking about the past!

Every year at this time we say the same things about Bakhtiar, be khoda!!!

And the next year, we repeat the same!

Souri

Plenty of people talk about future. But we must learn from our past. Or we are doomed to repeat our past mistakes. Why do you think people spend so much time in schools learning history? 

I do not want to reinvent the wheel. We have people telling us "Iran is not ready for secularism". Well history disagrees. It is our past that defines our identity. Why do we still talk about Khayyam; Hafez; Ferdowsi? All of Shahnameh is about the past. Without our past we are nothing. Iranian identity is based on its past. When people tell me Afghans are savages I remind them of the history of Balkh. Islam tried to erase our past and failed thanks to Ferdowsi.

Whole branches of Physics and other sciences study the past. Why do we theorize about the "big bang". Should we just say oh it was billions of years ago; who cares now? I know some people who want to but it would be a mistake.

Sunshinegirl : Agreed!

I am from that generation and believe me, I am also tired of all this! Tired of all the "mordeh parast" and also the bunch of desperate people who gather here everyday to make a list of what IRI did yesterday which was not correct (Fred et ol) !!!

It feels good to sit here and say Bakhtiar was a hero, Hoveida was good, Shah was this and that, Toudeh was bad.... and we had a better life under the Monarchy....etc etc....but what does  all this  bring to you the new generation who never knew those people and who doesn't care a bit about the past?

Nobody talks about the future!

sunshinegirl

گذشته چراغ راه آینده است.

Parham

Regarding your point about no justification on mass killings, I agree 100%, as, I hope, would any humanitarian.

در جواب همگی شما

این که بود ها و چه کردها با اینکه گذشته ما را شکل داده اند، آینده ما را تغییر نمیدهند. بیش از ۳ دهه است که به نظر میرسد زمان در کشور ما متوقف شده و تمام صاحب نظران در خارج از کشور هنوز بر سر کسانی که هیچ نقشی در سرنوشت و فردای کشور ما ندارند مذاکره  میکنند، به جای اینکه به دنبال  راه حلی برای مشکلات ما باشند. به عنوان یک جوان ایرانی که بعد از انقلاب متولد شده و در زمان جنگ کودکیش را گذرانده ، از اینکه نسلهای قبل خودم که بانی این تحولات بوده اند و اکنون در گذشته زندگی میکنند با قهرمانان امیدهای بر باد رفته شان بسیار دلخور و دلسردم . امیدوارم که تمرکز بیشتری به آینده کشورمان داشته باشیم.   

Too late

Most dictators miss the last call for reform, and sadly, go for it when it's already too late! Twenty months prior to his premiership, Dr. Bakhtiar's, along with karim Sanjabi's and Dariush Foruhar's, call to Shah asking him to respect the constitution and yield to people's demands for democratic reforms fell on deaf ears. 

That said, it took sacrifice and immense courage for Dr. Bakhtiar to take on a ghoulish task of taking over the reins of an already collapsing regime from the Shah. Alas, it was too little too late! Perhaps, had he had enough time (namely 20 months!) he would have stood a chance to implement the proposed reforms!

Re: Bakhtiar Knew What Was Coming UP

And that is what separates brave from the coward. By te way:  { I was going to say men but our women had proved themselves so I would never use "man" for "brave" ). Iranians no matter what gender have the ability for bravery.

Bakhtiar Knew What Was Coming UP

See the following:

//www.gooya.com/external/www.lenziran.com/2011/08/07/37-days-a-documentary-about-the-life-and-death-of-shapoor-bakhtiar/

even if he had one tenth of a percent chance, he would have tried to save Iran from the fate that was awaiting it.  And he would again if histroy repeated itself but look at who betrayed him.  He was a brave man.

Khoda Beyamoorz Bakhtiar presided over a nation

that was paralyzed from neck up! No matter what he said or did, the brainless nation of Iran stuck their both feet into one shoe and demanded that crazy criminal Khomeini and the rest is one big fat history!

علی پی عزیز

این آنگلوفیل نمیدونم نشیمنگاهش از چی میسوزه، ولی چیزی که روشنه، اینه که از یه چیزی میسوزه. ”اگر و شاید” میلانی رو "assertion" حساب میکنه، حرفای یه دیپلمات انگلیسی در سال ۱۹۸۰، وقتی هنوز صدام به ایران حمله نکرده بودو عین دلیل و مدرک همکاری بختیار و صدام میدونه، و خلاصه همینجور هم اینجا ورجه وورجه میکنه بدون اینکه بالاخره کسی بفهمه چه مرگشه. میخواد اظهار نظر بکنه بگه ما هم واردیم، میخواد وقت تلف کنه، میخواد فقط کرم بریزه، ایناشو نمیدونم. ولی چیزی که واضحه اینه که یه مرگیش هست. خلاصه امیدوارم یکی براه راست هدایتش کنه. ما که سر در نیاوردیم از کارش.

Ali jon

I said what I had heard from the very close friend (and cousin) of Ghareh-baaghi (ba ghein albateh)

Sorry for the mis-spelling. I had wrote it with behnevis and only after I 've posted it here , saw the mistake. But I was sure that you guys will forgive me for that, as there's only one Ghareh-baaghi in that matter, and everybody knows how it's spelled in Persian.

Did you read Bakhtiar's memories? How did he describe the situation, at the very moment when he got the news? Do you have any counter story?

I know what I have heard and the person who told it, is not Mr. nobody. He was a very influent and respected person and would not say such things only to amuse people. But I have no proof for that, and leave it to everybody who wants (or doesn't want) to believe it.
And believe it or not, I don't care if you, personally do believe it or not.

ciao

خیانتهای ایرانیان اگر قابل بخشش باشد صدرصد فراموش شدنی نیست.

خیانتهای ایرانیان اگر قابل بخشش باشد صدرصد فراموش شدنی نیست.
دوران قاجار همین اخوندها و صدها سال قبل ازقاجار نیز دشمنی و ایران ستیزی را داشتند ولی تا سال ۵۶ ایرانیان فراموش کرده بودند که این اخوندها بودند که از هر قدم پیشرفت و اصلاحات در ایران را علیه مذهب و دین قلمداد میکردند از چاپ کتاب گرفته تا رادیو و تلویزیون و از ازادی  زنان تا تقسیم املاک برای کشورران و بقیه.
اگر امروز یادی از دکتر بختیار میشود و چقدر ایشان میتوانست برای ازادی و دموکراسی در ایران موثر باشد به نظر من از گناهانی است که ملت ایران میخواهد سپر کند. ولی این گناهان فراموش نشدنی است که چطور یک عده چپ و راست با نام ازادی ایران را ویران کردند ، روشنفکرانی که قطره ای از روشن فکری نداشتند با پول این ملت در خارج دانشگاه رفته بودند ولی بویی از سیاست و دموکراسی و ازادی نبرده بودند بلکه گستاختر از قبل شده بودند، هر ارمانی از گذشته برده باشیم اینست که خیانت به ملت و کشور در ایرانیان در هر زمان از تاریخ ما وجود داشته و خواهد داشت. خوشا به حال ان شیر مردان و زنان ایران که با مانیستند، اگر ایرانی امروز از گذشته و یا حتا ازامروز نیاموزد شانس ان بیشتر از ۵۰% درصد است.

داش علی‌

این توصیه‌ها رو بمن نکن. به آقای دکتر نهاوندی بکن برادر!!
ولی‌ شما مثل بقیه خودتو دست احساسات نده. آقا شاپور خدا رحمتش کنه اولا کاره‌ای در دستگاه مصدق نبود و مهره بسیار کوچکی بود. در ثانی‌ از همه این پارتی هایی که گفتی‌ هم استفاده کرد و با وجود اینکه مخالف شاه بود تونست برای خودش یه شرکت مشاوره‌ای نون و آب دار راه بندازه. دیگه بابا شاه هم اینقدرا "لٔر" نبود که بیاد دشمن خون پدر کشته خودشو بکنه وزیر و وکیل. ثالثاً فرح خانم با خیلی از این فرانکو فیل‌ها که همه هم دشمن شاه بودن ارتباط داشت. نمی‌شد که هماشون بشن وزیر و سفیر. با با شما‌ها هم دیگه خیلی‌ پر مدعا هستین.

نه داداش

بی ما مردم شاهپور بختیار چه می توانست بکند؟

Daneshjoo

من تردید ندارم که هموطنان ما میهن دوستند و

قهرمانان کشور خود را دوست دارند. ولی نمیشودفراموش کرد که

 هیچ قهرمان ملی بدون پشتیبانی مردم زیاد پیش نمی رود.

بی ما مردم شاهپور بختیار چه می توانست بکند؟

من هرگاه داستان  یک انسان آگاه ، دلسوز ، بزرگ، و

 پشتیبان نشده ای مثل ، امیرکبیر،  رضا شاه،

 مصدق ومحمد رضاشاه  و شاهپور بختیار را بیاد

 می آورم، عدم آگاهی را مقصر می دانم .

ازاین  نظر نقش یک  آموزش و پرورش همه جانبه ، کارآمد

و بصیرت پرور و آزادی مطبوعات و رسانه ها یی که بوسیله

 افرادفرهیخته اداره خواهند شد برای آینده ی کشورمان حیاتی می دانم. 

پارتی های بختیار

در سالهای پس از 28 مرداد،، و سالها پیش از آنکه  "اطرافیان شهبانو وی را به فرانسه “Le Cousin” (پسرخاله) بخواندند"، بختیار پارتی های کلفتی در دستگاه داشت:

1-ملکه ثریا اسفندیاری، همسر محمد رضا شاه، دختر عموی بختیار بود

2- تیمسار بختیار ، مرد قدرتمند ایران و فرمانده نظامی تهران پسر عموی ایشان بود

بختیار با هر دو روابط حسنه ای داشت ولی با این حال حدود 6 سال از عمرش را - زمانی که ثریا اسفندیاری، و وقتی که فرح پهلوی ، به نوبت ملکه ایران بودند- در زندان گذراند.

او اگر اهل استفاده از نفوذ خانوادگی و خویشاوندی بود، در همان سال ها برای خودش از این طریق- یا توسط "قباد ظفر،" کذایی-شغل نون و آبداری جور میکرد و یا لااقل از حبس در امان میماند.

نه برادر.

برچسب "پارتی بازی" مثل بسیار برچسب های دیگر، با هزار من سریش، به هیچ جای این مرد لر نمیچسبد.

سوری جان

"...بختیار در حال صرف نهار بود. به شدت عصبانی شد و ظرف غذایش رو به طرف
قره باقی‌ پرت کرد و ..."

روایت "نزدیک‌ترین دوست و فامیل قره باقی" به شما بیگمان قابل تردید نیست.

( اگر چه این داستان نه در خاطرات بختیار به این صورت آمده و نه در خاطرات قره باغی و نه در هیچ جای دیگری تا آنجا که من اطلاع دارم).‌،

حدس من اینست که این شخص همان نزدیک ترین دوست و فامیل شخصی به نام آقای قره باقی بوده و هیچ نسبتی با ژنرال قره باغی معروف نداشته.

این البته حدس بنده است و مدرکی برای اثباتش ندارم.

خدا داند.

بختیار چرا و چگونه نخست وزیر شد

بر گرفته از کتاب "خمینی در فرانسه" به قلم دکتر هوشنگ نهاوندی

ملاقات در ویلای محمدعلی قطبی، دایی شهبانو که مقاطعه کاری ثروتمند بود، صورت گرفت. این ویلا در دروّس – محله ای در شمال پایتخت ایران- قرار دارد. شاپور بختیار شش ساعت در این محل ماند. سه ساعت با شهبانو که به طور کاملاً محرمانه و ناشناس به آنجا آمده بود به گفتگو نشست و تقریباً سه ساعت دیگر با خاله خود لوئیز صمصام بختیاری، که هنوز همسر محمد علی قطبی بود. ترتیب این ملاقات را لوئیز قطبی داده بود که جزو نزدیک ترین کسان و مشاوران شهبانو محسوب می‌شد و گویا وسیله و رابط اصلی آن رضا قطبی پسر دایی و “تقریباً برادر” شهبانو و پسر خاله شاپور بختیار بود. در نتیجه می‌توان پنداشت که این ارتباط نزدیک خانوادگی در ترتیب ملاقات موثر بوده.

سال‌ها بعد، تاریخ انجام این ملاقات بسیار بحث انگیز شد. شهبانو در خاطرات خود نوشته که نخستین دیدارش با شاپور بختیار پس از انتساب وی به نخست وزیری، یعنی در اواخر نیمه دوم دسامبر ۱۹۷۸ انجام گرفته. لوئیز صمصام بختیاری- قطبی، تاریخ وقوع آن را در “یک روز سرد پاییز” قرار داده. گفته بختیار، که مورد تأیید محمدعلی قطبی و همسر سابقش می‌باشد، قابل قبول به نظر می‌رسد.

شهبانو و شاپور بختیار، اقلاً یک ملاقات دیگر نیز داشتند. شهبانو یک مجلّد از اشعار پُل الوار، شاعر معاصر معروف فرانسوی را به بختیار که مردی شعر‌دوست و شعر‌شناس بود، هدیه کرد. شاپور بختیار “دشمنی و کینه خود را نسبت به خانواده پهلوی هرگز پنهان نمی‌کرد”. نفرتی که از شاه داشت بر هیچ‌کس پوشیده نبود. اما در ستایش شهبانو داد سخن داده و آراء‌اش را “خیلی نزدیک” به عقاید خود دانسته. دیدار شاه یا شهبانو با این و آن، در شرایط کاملاً محرمانه، امری عادی بود. گارد شاهنشاهی مباشرت این کار را بر عهده می‌گرفت. در مورد ملاقات‌های سیاسی داخلی یا بین المللی هرگز این جنبه سرّی، بر سر زبان‌ها نیفتاد. مجادلاتی که در سال‌های اخیر پیرامون ملاقات‌های شاپور بختیار یا شهبانو بروز کرده ناشی از آن بود و هست که مشارالیها حتی منکر انجام آنها قبل از انتصاب بختیار به نخست وزیری شده. اگر چنین انکاری نشده بود، بحثی هم پیش نمی‌آمد.

سال‌ها بود که شاپور بختیار می‌کوشید با سفارت آمریکا در تهران حسن رابطه برقرار کند. هنگامی که جریان انتصابش به ریاست دولت آغاز شد، بختیار کوشید که تا حد امکان شاه را نسبت به خود آسوده خاطر سازد، تا مبادا با این انتصاب روی موافق نشان ندهد. قباد ظفر، که یکی از مهندسان سرشناس و موّجه تهران و در ضمن از برجستگان ایل بختیاری و نزدیک به دربار بود، نامه‌ای به شاه نوشت و در آن به درخواست شاپور بختیار، وفاداری او را به مقام سلطنت و به رعایت قانون اساسی شخصاً تضمین کرد. در طی نیمه دوم دسامبر ۱۹۷۸، شاه دو بار شاپور بختیار را به حضور پذیرفت. بار اول، سپهبد مقدم رئیس سازمان اطلاعات و امنیت او را شبانگاه شخصاً با وسیله نقلیه اختصاصی خود به کاخ برد.

۱۹۷۸همچنین بختیار، در روز ۱۸ دسامبر 

، قبل از آنکه رسماً به ریاست دولت برگزیده شود، در یک ناهار خصوصی برنامه “دولت آینده” خود را به سفیر کبیر بریتانیا در تهران توضیح داد. در روز ۳۱ دسامبر ۱۹۷۸، درست یک سال بعد از مسافرت معروف کارتر به ایران، شاه رسماً او را مأمور تشکیل دولت جدید کرد. از آن پس در تمام مذاکرات خصوصی‌اش شاه از بختیار به عنوان “آخرین نخست وزیر شاهنشاهی ایران” سخن می‌گفت و اطرافیان شهبانو وی را به فرانسه “Le Cousin” (پسرخاله) می‌خواندند.

Why are you boys (and girls) so afraid to name Sadighi?

بختیار رودست خورد....

با اینکه زیاد دوست ندارم در این زمنیه نظر بدم، چونک اطلاعات
کافی‌ ندارم، ولی‌ فکر می‌کنم بد نباشه که یک نکته کوچیک رو که از
نزدیک‌ترین دوست و فامیل قره باقی‌، مستقیما شنیدم، تعریف کنم.

وقتیکه قره باقی‌ به بختیار اعلام کرد که ارتش یک ساعت پیش تسلیم ملت
شده، بختیار در حال صرف نهار بود. به شدت عصبانی شد و ظرف غذایش رو به طرف
قره باقی‌ پرت کرد و  گفت: شما بدون مشورت با من اینکا رو کردید؟ من نخست
وزیر این کشورم. اگر قرار بود که اینکار رو بکنیم، من خودم برنامه کودتا
داشتم، خودم کودتا می‌کردم........چرا با من مشورت نکردید؟

اما قره باقی‌ به او گفت که دستور از بالا اومده بود. حالا ما هنوز
نفهمیدیم، این بالا، کی‌ بود؟ آیا خود شاه بود؟ یا بالا تر از شاه (سیا) و
غیره؟

در ضمن جی‌-دی جان: واقعا خیلی‌ از کامنتت خندیدم. صد در صد باهات
موافقم. این آقای میلانی هرگز هیچ نظری نداده که مبتنی‌ بر اسناد و مدارک
محکمی باشه. تمام نظریاتش در مورد شاه و سلطنت، همه مبنی بر افکار و خیال
بافی‌‌های شخصی‌ خودشه. همش هم خال‌زنک بازیه. به کلی‌ از مرحله پرته. به
قول شما، خیلی‌ عوام پرستانه صحبت میکنه، و اصلا هیچ شباهتی به یک پژوهشگر
آگاه و باسواد نداره. منکه هیچ قبولش ندارم. والسلام.

Reality Bites

You do have a very valid point. But also keep in mind that nothing really warrants mass killings to be successful in the end. Meaning the crowd can also just not back down until the end, until "someone kills someone".
But you are right, I didn't take good examples for my point.

Parham regarding your last point

Just a counter-view, if I may.

The wholesale shooting of people in Egypt didn't work, because, aside from (thankfully) limited number of shootings/deaths, mass killings didn't really happen. Mubarak did essentially what Shah did, that is after resisting the pressure to resign for a while, he did go and didn't hang on to the last breath while trying to commit mass killings.

It hasn't worked in Libya, because NATO has intervened, destroying much of Ghadafi's military infrastructure. Nevertheless, there has been a lot of killings on both sides and if Ghadafi had been left to get on with, he would've killed as many people as it took to hang on. As for Syria, well Assad is on a killing spree now and unless there is external intervention, in all likelihood he will hang on to power.

Taking a broader view, there are two kinds of dictators; soft ones like Shah and Mubarak and hard ones Like Saddam, Ghadafi and Assad and his father.

In moments of crisis the soft ones try to hang on to power with a certain degree of intimidation and repression, while believing they still have some genuine popular support to see out the protests. However, the soft dictators will let go when it is clear that the opposition is simply too big and they decide they don't want to shed more blood.

The hard ones, don't give a rat's ass how much support they have, and will slaughter people in thousands and indeed tens of thousands if necessary just to stay in power. Invariably they try to hang on to power until the last possible moment.

Also, there is an important difference between the time of Shah's rule and today. That difference is new technology. During Shah's time we didn't have devices such as mobile phones, Satellite TV, PCs, the internet etc which anyone could use to either to organise protests quickly and broadcast around the world immediate footage of protests and killings by the regime, ala Neda Sultan's murder. So, despite the Revolution of 1979 gaining worldwide coverage, the actual extent of clashes and casualties were more often than not subject of speculation and manipulation.

Point being, imo, it would've been easier in those days for a ruthless army general to get away with mass killings and suppression of dissent than it is today. Indeed that is exactly what happened in the Iraq of the 1980s under Saddam and 1982 in Syria when Hafez Assad ordered mass killings in Hama, which gained next to nothing publicity and certainly nothing compared to the current upheaval in Syria.